ΑΠΟΨΕΙΣ

Μία φορά και έναν καιρό, την εποχή που ήμουν επικεφαλής παράταξης στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης, είχε προκύψει ένα θέμα με την αμεροληψία των ραδιοτηλεοπτικών μέσων του δήμου. Για την ακρίβεια ένα αναδρομικό θέμα διότι παλιά στην τηλεόραση του δήμου Θεσσαλονίκης ήταν όλοι με τον δήμαρχο. Και αυτό έπρεπε να αλλάξει. Και άλλαξε! Που έπρεπε να πάνε όλοι; Μα με τον δήμαρχο ασφαλώς!

Η μόνη λεπτομέρεια ήταν ότι είχε αλλάξει ο δήμαρχος. Τους πρότεινα λοιπόν τρεις αλλαγές στη διάρθρωση.

1. Να εκλέγεται ο επικεφαλής των μέσων με πλειοψηφία 4/5 από το δημοτικό συμβούλιο, άρα να μην εξαρτάται από τη γνώμη του δημάρχου.

2. Η θητεία του επικεφαλής να είναι μεγαλύτερη από τη θητεία του δ.σ. που τον εξέλεξε για να μη χρειάζεται να «γλείφει» τους νυν που αμφίβολο θα ήταν αν θα συνέχιζαν μετά.

3. Να μην μπορεί να αλλάξει για κανένα λόγο ο ετήσιος προϋπολογισμός για να μη ρέει χρήμα.

Είχα την αφέλεια να πιστεύω ότι ήταν καλές προτάσεις. Και σε κάθε περίπτωση άξιζε τον κόπο να συζητηθούν σε μία εποχή που η αμφισβήτηση της αξιοπιστίας των μέσων υποχωρούσε διαρκώς...

Απερρίφθησαν. Ούτε καν μετά πολλών επαίνων.

Διότι κανένας δεν ήθελε τα μέσα ανεξάρτητα. Διότι όλοι φοβόντουσαν ένα μέσο που δεν θα το έλεγχαν. Οι μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί προτιμούν να ελέγχουν κάτι οι αντίπαλοι όταν οι ίδιοι είναι στην αντιπολίτευση για να το ελέγχουν οι ίδιοι όταν είναι στη διοίκηση.

Οι μικροί δεν νοιάζονται διότι ούτως ή άλλως λίγο τους αναλογεί αλλά παίρνουν λίγο περισσότερο όταν τους «γλείφει» η εκάστοτε διοίκηση.

Οι Ενώσεις των εργαζομένων προτιμούν να είναι γενικόλογες και να τα έχουν καλά με τις διοικήσεις παρά να μαλώνουν. Μέλη τους δουλεύουν εκεί...

Και οι καταναλωτές/χρήστες, οι τηλεθεατές δεν ενδιαφέρονται διότι οι προτάσεις είναι περίπου τόσο υλοποιήσιμες όσο η βεβαιότητα της μετά θάνατον ζωής.

Τα δημόσια μέσα ενημέρωσης είναι εργαλεία πολιτικής. Αλλά όχι για αυτά τα οποία λένε στις ειδήσεις.

Πρέπει να είναι κάποιος ανόητος για να νομίζει ότι ο ακροατής δεν θα μάθει αν ο Μητσοτάκης έκανε τραπέζι στην Ικαρία διότι δεν θα το πει η ΕΡΤ.

Τα δημόσια μέσα ενημέρωσης είναι εργαλεία πολιτικής διότι δίνουν τη δυνατότητα να κινείται χρήμα για «καλό σκοπό» και να προκαλεί κυματισμούς υποστήριξης. Αυτό στο υπουργείο Υποδομών λέγεται διαπλοκή.

Ποιος να πει κακιά κουβέντα για αυτούς που διόρισαν στην ΕΡΤ, αυτούς που του έδωσαν δουλειά;

Ποιος θα πει κακιά κουβέντα όταν γίνεται σίριαλ υπερπαραγωγή στο οποίο βρίσκουν δουλειά 70 άνθρωποι.

Ποιος θα πει κακιά κουβέντα όταν η τηλεόραση πληρώνει το χωριό του για να προβάλει τους αγώνες της τοπικής ομάδας, την οποία κάνεις βέβαια δεν πάει να δει στο γήπεδο;

Φωτιά θα πέσει να μας κάψει! Και εμάς και την ανεξαρτησία των δημοσίων μέσων ενημέρωσης...

Και δεν είμαι και πολύ βέβαιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει την πρόταση του περί ΕΡΤ αν ξαναγίνει κυβέρνηση...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Φεβρουαρίου 2021