ΑΠΟΨΕΙΣ

Εκπλήσσονται οι Μαρίες Αντουανέτες της απροϋπόθετης μετανάστευσης με την άνοδο της Ακραίας Δεξιάς στην Ευρώπη. Πίσω από το πέπλο της αυταρέσκειας, οι «καλοί άνθρωποι» αναρωτιούνται γιατί πληθύνονται οι «κακοί» που ζητούν η Ευρώπη να έχει τον έλεγχο των συνόρων της. Δεν το λένε ακριβώς έτσι αλλά δεν ερμηνεύεται διαφορετικά η αξίωσή τους, όποιος πατά το πόδι του σε νησίδα του Έβρου να συνεχίζει ανενόχλητος το δρόμο του προς όποια χώρα θέλει. Και εκεί να τον υποδέχεται ένα σύστημα κοινωνικού κράτους που θα του εξασφαλίζει στέγη, τροφή, ένα ελάχιστο εισόδημα και δικαίωμα να καλέσει για εγκατάσταση την οικογένειά του. Φυσικά, καμία σημασία δεν έχει εάν θα του χορηγηθεί ή δεν θα του χορηγηθεί άσυλο αφού τρόπος απέλασης δεν υπάρχει. Οι χώρες προέλευσης της λαθραίας μετανάστευσης αρνούνται να δεχθούν πίσω τους υπηκόους τους, συνεπώς ακόμη και σκληροί εγκληματίες μένουν ισοβίως εκεί όπου έφτασαν απρόσκλητοι. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ποια είναι τα όρια του φαινομένου, πόσους ανθρώπους μπορεί να υποδεχθεί η Ευρώπη από χώρες όπου οι έννοιες της δημοκρατίας, της ανεξιθρησκείας και του κοσμικού κράτους είναι όχι απλώς άγνωστες αλλά μισητές, ποιο σήμα στέλνει η κατάργηση των συνόρων στα δισεκατομμύρια που είναι έτοιμα για το ταξίδι, τι σημαίνει για την ασφάλεια του ευρωπαϊκού χώρου η ανεξέλεγκτη παρουσία μουσουλμανικών πληθυσμών που άγονται και φέρονται από τους μουλάδες (και εκείνοι από το Ιράν και κράτη του Κόλπου), ποιες συνέπειες υπάρχουν για την εγκληματικότητα, όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι απαγορευμένες στον δημόσιο διάλογο. Όποιος τις θέτει, στιγματίζεται ως ακροδεξιός, ρατσιστής, ξενοφοβικός. Το ίδιο κάναμε και την εποχή της «αστακομακαρονάδας» με όσους ανησυχούσαν για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας -εκείνους τους απορρίπταμε ως «φιλελεύθερους», δηλαδή ανάξιους λόγου. Και μετά έπεσαν όλες οι πέτρες στο κεφάλι μας.

Εάν δεν μας αρέσουν τα γεγονότα, τόσο το χειρότερο γι’ αυτά. Στην αρχή βαφτίσαμε «Ακροδεξιούς» τους Πολωνούς και τους Ούγγρους που εξέλεξαν κυβερνήσεις με σκληρές θέσεις για τη μετανάστευση. Θα έπρεπε να μετράμε τις λέξεις όταν μιλάμε ειδικά για τους Πολωνούς που υπερασπίσθηκαν την Ευρώπη από την Οθωμανική επέλαση, έχασαν και επανέκτησαν την πατρίδα τους πολλές φορές στη διαδρομή της Ιστορίας και πολέμησαν τους δύο μεγάλους ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα αλλά έτσι συμβαίνει με τις Μαρίες Αντουανέτες: Εύκολα κουνάνε το δάχτυλο. Μετά, χλευάσαμε τους Βρετανούς όχι επειδή προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα της λαθραίας μετανάστευσης με λάθος τρόπο, φεύγοντας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά επειδή μίλησαν για το πρόβλημα. Απορήσαμε με τους Ιταλούς που εξέλεξαν τον Σαλβίνι και τη Μελόνι για να κυβερνήσουν μία χώρα όπου τα σκάφη των επιχορηγούμενων από την Ευρωπαϊκή Ένωση ΜΚΟ αποβιβάζουν κάθε μέρα με το «έτσι θέλω» τον πληθυσμό ενός αφρικανικού χωριού τον οποίο συνάντησαν «τυχαία» έξω από τις ακτές της Λιβύης. Αναρωτιόμαστε πού πήγε η δημοκρατική παράδοσή τους και οι Γάλλοι ψηφίζουν την Λεπέν, κάτι που θέλει που μεγάλες δόσεις εθελοτυφλίας για μία χώρα όπου η δεύτερη και η τρίτη γενιά των Μουσουλμάνων μεταναστών επιμένουν να ζουν σε περίκλειστες, θεοκρατικές κοινωνίες. Παραξενευόμαστε με τους Δανούς σοσιαλδημοκράτες που θέλουν να στέλνουν τους αιτούντες άσυλο στη Ρουάντα μέχρι να συζητηθεί η αίτησή τους. Τώρα ανησυχούμε που οι Ολλανδοί εξέλεξαν τον Βίλντερς και έδωσαν μόνο 1,7% στην Σοφί ιντ Βελτ. Σε λίγο καιρό θα μιλάμε για το AfD και την Γερμανία. Απλώς εκεί θα έχουμε την εξήγηση έτοιμη. Γερμανία είναι αυτή…

Τρελάθηκε όλος αυτός ο κόσμος και ψηφίζει ηγέτες που διατηρούν αμφισβητούμενη ή εχθρική σχέση με την Δημοκρατία; Η βολική απάντηση είναι «ναι, τρελάθηκε». Αλλά ειδικά στην Ελλάδα θα έπρεπε να έχουμε μάθει με σκληρό τρόπο ότι οι βολικές για τις ιδεολογικές εμμονές μας απαντήσεις δεν είναι πάντοτε και σωστές. Θα έπρεπε αλλά…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 03.12.2023