Η απελευθερωτική συμπόνια και αγάπη
«Εισπνέω φως, εκπνέω αγάπη!».
Είναι η φράση που τον τελευταίο καιρό έχουμε υιοθετήσει με τις φίλες μου για να… σωζόμαστε. Από τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις, από εκείνους που παρεμβαίνουν στη ζωή μας μόνο για να τη δυσκολεύουν, από όσους μας ταλαιπωρούν, ηθελημένα ή μη, μας πιέζουν, επιχειρούν να μας καταπιέσουν, να μας χειραγωγήσουν ή να μας εξουσιάσουν ανοήτως.
«Εισπνέω φως, εκπνέω αγάπη», λέει μόλις σηκώνω το τηλέφωνο η τάδε φίλη και γελάμε δυνατά κι οι δύο. Καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά, μάλλον δεν περνάει όπως θέλει εκεί που είναι, όπου είναι, στο γραφείο, στο σπίτι, στο ιατρείο, στη σχολή κ.ο.κ. και επαναλαμβάνω κι εγώ την ίδια φράση για να ξανασκάσουμε στα γέλια!
Έχουμε συνεννοηθεί και, έτσι χωρίς πολλά λόγια, κλείνουμε το τηλέφωνο. Ανακουφιστικά γιατί το γέλιο σώζει ζωές, συνωμοτικά γιατί έχουμε ανάγκη από σταθερές συμμαχικές φιλίες και όχι λυκοφιλίες, τρυφερά γιατί χρειαζόμαστε την καταπραϋντική δύναμη της… «συνενοχής».
Έτσι κι αλλιώς τις περισσότερες φορές τα πολλά λόγια είναι φτώχια και φτάνει μόνο ένα βλέμμα, μία κουβέντα, ένα νεύμα για να συνεννοηθείς με ορισμένους ανθρώπους.
Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί και θα είναι πάντα εκεί για ’σένα ο κόσμος να χαλάσει. Κι έχουν κι εκείνοι όπως κι εσύ την ίδια φιλοσοφία ζωής. «Εισπνέω φως, εκπνέω αγάπη». Για όλο τον κόσμο. Όχι μόνο γι’ αυτούς που είναι σοβαροί, συνεπείς και αξιόπιστοι απέναντί μας, αλλά πιο πολύ για τους άλλους.
Για τις παλιές εμπειρίες, για τους ανθρώπους που μας πληγώνουν και μας πλήγωσαν, για όσους δεν στάθηκαν ή δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, αλλά κυρίως για τους αδύναμους, τους ανήμπορους ή τους μη συμβατούς με τις δικές μας αρχές.
Και είναι τόσο απελευθερωτική αυτή η αγάπη και η συμπόνια (επ’ ουδενί λύπηση ή οίκτος, αλλά συμπόνια), η κατανόηση και η στήριξη στον οποιονδήποτε διπλανό μας, στον φίλο μας, στον σύντροφός μας ή και σε έναν ολόκληρο λαό, που μόνο συναισθήματα ηρεμίας και γαλήνης μπορεί να προκαλέσει.
Γι’ αυτό «Εισπνέω φως, εκπνέω αγάπη!». Προς επίρρωση (σαν να ήτανε βαλτή κι αυτή) στις παρακείμενες σελίδες και η αγαπημένη μας Τάνια (Τσανακλίδου) λέει: ««Το μόνο μας καταφύγιο είναι η συμπόνια, η τρυφερότητα και η αγάπη».
Καλή Κυριακή να έχουμε!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 20.03.2022
