ΑΠΟΨΕΙΣ

Γράφεται στο ελληνικό twitter ότι ανήμερα της εισβολής ο Ερντογάν θα εξαγγείλει προσάρτηση των Κατεχόμενων, εκμεταλλευόμενος τη διεθνή συγκυρία. Αγνοώντας αν αυτό ισχύει έστω σαν ιδέα, υποθέτω ότι ο μοναδικός λόγος για να συμβεί είναι η ικανοποίηση του εσωτερικού ακροατηρίου της Γείτονος. Οι εκλογές του 2023 κοντεύουν, ο ένοικος του Λευκού Σαράι έχει τάξει μεγέθυνση της χώρας ενόψει των εκατοστών γενεθλίων της, και δεδομένου ότι μία ανάλογη ενέργεια για τα συριακά εδάφη θα ήταν περισσότερο ριψοκίνδυνη, ίσως εντοπίζει στην Κύπρο το μοναδικό πεδίο όπου μπορεί να δικαιωθεί ο εθνικισμός που ο ίδιος καλλιεργεί συστηματικά. Εφόσον ισχύουν τα παραπάνω, στόχος είναι οι ψηφοφόροι να ξεχάσουν πρόσκαιρα τον πληθωρισμό, τις ελλείψεις και την ανεργία, ώστε να ανανεώσουν την εντολή στον Τούρκο πρόεδρο δίχως να απαιτηθεί κραυγαλέα νοθεία. Όσο κι αν το σενάριο μοιάζει εξωφρενικό, δύσκολα πιστεύει κανείς ότι το ισλαμιστικό καθεστώς θα παραδώσει την εξουσία ομαλά. Οι άνθρωποι έχουν κάνει μπίζνες και περιουσίες, έχουν φυλακίσει εκατοντάδες χιλιάδες, έχουν συγκροτήσει κομματικό κράτος, έχουν χτίσει παλάτια για τον ηγέτη τους, είναι δυνατόν να τα χαραμίσουν όλα για κάτι… παρακμιακό σα τον δυτικότροπο κοινοβουλευτισμό;

Αναπαράγοντας τη φήμη, ο πρώην ΥΕΘΑ ξέχασε τη στάση του όταν υπεγράφη η ζημιογόνα συμφωνία των Πρεσπών και ζήτησε δυναμική ανταπόδοση. Την ίδια στιγμή, άλλα ακροδεξιά προφίλ ωρύονται για επικείμενη προδοσία και άλλα παρόμοια. Με αφορμή λοιπόν αυτό το θόρυβο, θέτω το εξής, μάλλον αιρετικό, ερώτημα: γιατί ως κοινωνία να είμαστε τόσο κατηγορηματικά αρνητικοί απέναντι σε μία τέτοια εξέλιξη; Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η κυβέρνηση φυσικά οφείλει να αντιδράσει σθεναρά δια της διπλωματικής οδού απέναντι σε μία κατάφωρη παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, δηλαδή της θεσμικής αιγίδας για κάθε μικρό κράτος. Εμείς όμως, οι πολλοί, γιατί να είμαστε τόσο αντίθετοι; Δε ξεχνώ ότι αρκετοί Ελλαδίτες έχασαν δικούς τους εκείνο το καλοκαίρι, όπως κατανοώ και την ανθρώπινη επιθυμία να αποκατασταθεί μία μεγάλη αδικία. Ωστόσο, θεωρώ πλέον άπιαστο στόχο την ειρηνική συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων εντός μίας πολύπλοκης ενιαίας κρατικής οντότητας, όπως άλλωστε φάνηκε κι από την καταψήφιση του Σχεδίου Ανάν. Γιατί λοιπόν να μην αφήσουμε την Άγκυρα να υποπέσει στο μέγιστο για τις δυτικές χώρες λάθος, τον ένοπλο εδαφικό αναθεωρητισμό, επιβεβαιώνοντας όσα της προσάπτουν; Γιατί να αντισταθούμε σ’ έναν αυτοχειριασμό που θα θέσει τους υδρογονάνθρακες της νότιας ΑΟΖ του νησιού εντός της επικρατείας μόνο της Κυπριακής Δημοκρατίας; Σίγουρα η διαιώνιση της σχεδόν πεντηκονταετούς στασιμότητας δε μας ωφελεί. Από την άλλη, η επανένωση ακούγεται καλή και δίκαιη, είναι όμως βιώσιμη και συμφέρουσα για τον Ελληνισμό;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10.07.2022