ΑΠΟΨΕΙΣ

«Δεν είναι δυνατόν! Δεν πιάνει το wifi εδώ που με έφερες. Πώς θα κάνω ποστ το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα; Πρέπει να το ποστάρω οπωσδήποτε, δεν γίνεται. Άσε που δεν μπορώ να δω και το timeline…».

Ο καλός φίλος μου περιέγραφε το… Βατερλό της πρώτης εκδρομής με την κοπέλα που μέχρι πρότινος του άρεσε τόσο πολύ.

Σαν τον… «Παίκτη» του Ντοστογιέφσκι ένα πράμα. Εκείνος ήταν εθισμένος στον τζόγο, αυτή στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Θα μου πείτε και ίσως να έχετε και δίκιο πως ο ένας εθισμός από τον άλλον έχει διαφορά.

Στον πρώτο χάνεις χρόνο και χρήμα, μπορεί και όλη σου τη ζωή, στον δεύτερο μόνο χρόνο.

Ή μήπως όχι;

Πρόσφατα άκουγα μια γνωστή να μου λέει πως δέχεται βομβαρδισμό αιτημάτων φιλίας στο Facebook από ψεύτικα, κυρίως ανδρικά, προφίλ αλλοδαπών από άλλες ηπείρους και απομακρυσμένες χώρες.

Δεν πρόκειται για τα απλά «ψωνιστήρια» όπως τα λένε κάποιοι στην ελληνική αργκό, ούτε για ανθρώπους που έχουν τις αθώες προθέσεις να γνωρίσουν νέο κόσμο και να αποκτήσουν καινούριες φιλίες, ούτε για κάποιους που είδαν τα ωραία σας τα μάτια και αίφνης τα ερωτεύτηκαν και εντυπωσιάστηκαν.

Είναι πιο σοβαρά και επικίνδυνα τα πράγματα. Πρόκειται μου λένε για ολόκληρο οργανωμένο δίκτυο που ποντάρει στην αφέλεια διάφορων χρηστών και σκαρφίζεται χίλιους δυο τρόπους μέσω του messenger για να ξαφρίζει λεφτά ποικιλοτρόπως.

Δεν ξέρω πια αν υπάρχει τόσο απονήρευτος ή απελπισμένος κόσμος που θα μπορούσε να πιστέψει για παράδειγμα στις τόσο αγαθές προθέσεις ενός εντελώς άγνωστου προσώπου για τη χορήγηση ενός άτοκου δανείου υψηλού ποσού, ώστε να εμπιστευτεί όπου να ’ναι διάφορους κωδικούς κι έτσι να γίνει το θύμα ενός ηλεκτρονικού εγκλήματος.

Δεν ξέρω καν αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν την αίσθηση ότι κάνοντας γνωριμίες μέσω facebook, instagram ή κάποιου άλλου μέσου κοινωνικής δικτύωσης ένα ρίσκο το παίρνουν.

Δεν ξέρω αν πίσω από μια φωτογραφία, πέντε λέξεις ή κάποια στοιχεία που υπάρχουν και δεν υπάρχουν στα προφίλ ανθρώπων που δεν γνωρίζουμε, νομίζουμε ότι μπορούμε να βρούμε όλα αυτά που βλέπουμε ή που θέλουμε να δούμε.

Δεν το πιστεύω ή μάλλον δεν θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να είμαστε τόσο εύπιστοι ώστε να βασιζόμαστε σε μια εικονική πραγματικότητα που δημιουργεί διάφορες ψευδαισθήσεις: φιλίας, ειλικρίνειας, υποστήριξης, ψυχικής επαφής…

Αρνούμαι να το δεχτώ.

Απλώς γιατί εξακολουθώ να θεωρώ και επιμένω σ’ αυτό, ότι όλα αυτά μόνο στην καθημερινή, υπαρκτή, αληθινή ζωή μπορούμε να τα βρούμε, σπάνια κάπου αλλού.

Και μόνο αν κοιτάμε τον άλλον κατευθείαν στα μάτια!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13 Ιουνίου 2021