ΑΠΟΨΕΙΣ

Όπως συμβαίνει πάντα όταν προκύπτουν κρίσιμα ζητήματα που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας, διατυπώνονται πολλές και διαφορετικές απόψεις που απηχούν είτε προσωπικές αντιλήψεις είτε συλλογικές αναγνώσεις με πολιτικό, κομματικό, θρησκευτικό ή άλλο υπόβαθρο.

Είναι απολύτως φυσιολογικό σε ένα δημόσιο διάλογο ο καθένας να προσέρχεται και να καταθέτει στην ουσία αυτό που είναι, δηλαδή την κοσμοθεωρία που ασπάζεται, τις πολιτικές ή τις θρησκευτικές του αντιλήψεις, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το δίκαιο και το άδικο, το ηθικό και το ανήθικο, το δημοκρατικό και το αυταρχικό.

Στο πλαίσιο αυτό θα μπορούσε να τοποθετηθεί και η κουβέντα που γίνεται για τον κορονοϊό. Όπως θα έχετε διαπιστώσει, μεγάλο χώρο στη σχετική συζήτηση έλαβε το τελευταίο διάστημα η Θεία Κοινωνία και οι κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία που απορρέουν από αυτή. Αφήνω έξω το κομμάτι των εκκλησιαστικών συναθροίσεων καθώς υπήρξε ομοθυμία στη διαπίστωση ότι εγκυμονούν κινδύνους αφού αυξάνουν την πιθανότητα μετάδοσης του Covid - 19.

Το ζήτημα ωστόσο της Θείας Μετάληψης είναι διαφορετικό, σοβαρό και δύσκολο στην προσέγγισή του καθώς αποτελεί σταυροδρόμι στο οποίο η πίστη συναντιέται ή έρχεται αντιμέτωπη -ανάλογα πως το βλέπει κανείς- με τη λογική.

Η ερμηνεία αυτού του κόσμου που στηρίζεται στην ύπαρξη ενός άλλου ο οποίος δεν αποδεικνύεται αλλά μόνο βιώνεται, απέναντι στην ερμηνεία που αποδέχεται ως μοναδική πραγματικότητα το χειροπιαστό.

Και από τα δύο «στρατόπεδα» έχουν ακουστεί ακραίες φωνές οι οποίες είναι σαφές ότι δεν αναζητούν λύση στο πρόβλημα, αλλά το αντιλαμβάνονται ως ευκαιρία για να συγκεντρώσουν περισσότερους οπαδούς και να επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή ως τη μοναδική.

Φυσικά ακούγονται και μετριοπαθείς φωνές που υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να αναζητηθούν λύσεις με σεβασμό στη θρησκευτική ελευθερία χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η δημόσια υγεία.

Με αυτή την προσέγγιση φαίνεται ότι τάσσεται και η πλειοψηφία των πολιτών που, για να μην ξεχνιόμαστε, στη χώρα μας είναι Έλληνες ορθόδοξοι στο θρήσκευμα.

Το πώς θα εκφραστεί πρακτικά η λύση που θα υιοθετηθεί μένει να φανεί.

Αυτό που ήδη φάνηκε όμως, είναι το μένος που έχουν κυρίως «προοδευτικοί» και «μορφωμένοι» άνθρωποι εναντίον της Εκκλησίας. Ενώ διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τα δικαιώματα κάθε μειονότητας αρνούνται το δικαίωμα στην ορθόδοξη πίστη επιχειρώντας να την μετατρέψουν σε αποδεικτικό χαμηλής νοημοσύνης.

Επειδή δεν μπορούν να δεχθούν την πιθανότητα, έστω, να υπάρχει Θεός αφού δεν ταιριάζει στο υλιστικό τους αφήγημα, τους εξοργίζει ακόμη και η ύπαρξη των ανθρώπων που πιστεύουν.

Αυτοί που πίστεψαν ότι το μνημόνιο θα σκιστεί με ένα νόμο, εγκαλούν ως αφελείς αυτούς που πιστεύουν στην Ανάσταση. Απίστευτο;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15 Μαρτίου 2020