ΑΠΟΨΕΙΣ

Όταν τριάντα μάγειροι εφαρμόζουν την ίδια συνταγή και τριάντα φορές το φαγητό δεν τρώγεται, προφανώς φταίει η συνταγή, όχι οι μάγειροι. Όπου εφαρμόσθηκαν οι ιδέες της ριζοσπαστικής / κομμουνιστικής Αριστεράς, από την Αλβανία του Χότζα μέχρι την Κούβα του Κάστρο, το αποτέλεσμα υπήρξε φτώχεια, διαφθορά, ανελευθερία, εντέλει εξευτελισμός του ανθρώπου. «Όχι!», λέμε εμείς. Φταίνε οι μάγειροι! Την επόμενη φορά το φαγητό θα είναι αριστούργημα. Γι’ αυτό θρηνούμε επειδή το 1949 η Ελλάδα παρέμεινε στον ελεύθερο κόσμο και δεν έγινε Βουλγαρία του Ζίβκωφ, με τα σύνορά της ακρωτηριασμένα, όπως υποσχόταν ο Ζαχαριάδης στην ΣΝΟΦ. Και οι τοξικές ιδέες της Αριστεράς αντιμετωπίζονται με δέος και σεβασμό. Αντί να ρωτήσουμε κανένα μεσήλικα Πολωνό, Τσέχο, Εσθονό, να μας πει τις εμπειρίες του από τον υπαρκτό σοσιαλισμό, τραγουδάμε αντάρτικα στις ταβέρνες. Με το SUV παρκαρισμένο έξω.

Να ήταν μόνο η συντεταγμένη Αριστερά! Με δέος και σεβασμό αντιμετωπίζονται και οι μπαχαλάκηδες. Είναι Αριστερά οι μπαχαλάκηδες; Βασικά, είναι κάτι τύποι με κοντοβράκια, κράνη και κοντάρια που κάνουν πορείες υπέρ του καθεστώτος Πούτιν το οποίο, αν τους είχε στα χέρια του, θα τους είχε μπαγλαρώσει σε κάποιο υπόγειο. Αλλά αφού τους υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι περισσότερο ξέρει για το γενεαλογικό δένδρο της οικογένειας. Άλλωστε, και εκείνος μια χαρά τα πάει και με το καθεστώς Πούτιν, αν κρίνει κανείς από την αρθρογραφία της «Αυγής» για την εισβολή στην Ουκρανία και από την χαιρεκακία των στρατευμένων λογαριασμών του στα social media για την ρωσική βαρβαρότητα, οπότε εμάς λόγος δεν μας πέφτει. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Και εφόσον έχουμε εκπαιδευτεί να σεβόμαστε τους μπαχαλάκηδες, το επόμενο βήμα της κατάντιας είναι να συζητάμε σοβαρά γι’ αυτούς. Έχουν αντιληφθεί πώς ό,τι κάνουν θα σπεύσει η εγχώρια ιντελιγκέντσια να τους υμνήσει. «Επιδραστικοί» δημοσιογράφοι, μονίμως οργισμένοι καλλιτέχνες και παλιμπαιδίζοντες πανεπιστημιακοί που εξορκίζουν τον πανδαμάτορα χρόνο, όχι εμμένοντας στις βεβαιότητες της νιότης τους (γιατί αυτά ήταν αδιανόητα για την Αριστερά του ’60 και του ’70) αλλά παριστάνοντας ότι μετρούν τον σφυγμό της νεολαίας. Από την οποία έχουν μαύρα μεσάνυχτα γιατί η νεολαία για άλλα καίγεται, όχι πώς θα βάλει φωτιά στους κάδους και θα πετάξει μολότοφ στους «μπάτσους».

Το τέχνασμά τους είναι παλιό αλλά πιάνει. Από την μεγάλη εικόνα, παίρνουν ένα κομματάκι και είτε χειραγωγούν το συναίσθημα είτε το σοτάρουν με κάτι σαν ιδεολογία. Αύριο θα είναι το δικό σου παιδί, η κυβέρνηση κάνει πρόβα για την πανεπιστημιακή αστυνομία, το ΑΠΘ ανήκει στους φοιτητές, εάν δεν αγανακτείς με τα ΜΑΤ είσαι «κυρ Παντελής». «Κυρ Παντελήδες» ήταν οι πατεράδες και οι παππούδες μας που έφτιαξαν την Ελλάδα αγαπώντας την εντιμότητα, την προκοπή, τη μόρφωση των παιδιών τους, την νομιμότητα και πολεμώντας για την πατρίδα. Και φτάσαμε σε τέτοιο βαθμό διαστροφής, ώστε να περνιούνται για «προοδευτικοί» εκείνοι που αυτές τις αξίες ειρωνεύονται.

Αλλά ακριβώς όπως με το φαγητό που μαγείρεψαν οι τριάντα μάγειροι -ευτυχώς μακριά από μας- έτσι και με τα πανεπιστήμια δεν χρειάζεται να εφεύρουμε τον τροχό. Το έκαναν άλλοι. Ούτε είναι λογικό να αρχίζουμε κάθε συζήτηση από το μηδέν. Υπάρχει χώρα σε κάποια άκρη του κόσμου, από την Αμερική ως τη Ζιμπάμπουε και από την Αυστραλία μέχρι το Τατζικιστάν όπου είναι ανεκτό φοιτητές να εξευτελίζουν καθηγητές, να διακόπτουν τσαμπουκά το μάθημα για να κάνουν «ανακοινώσεις», να δέρνουν όσους δεν τους αρέσει η φάτσα τους ή να καταλαμβάνουν έναν πανεπιστημιακό χώρο για να τον κάνουν «στέκι»; Εάν υπάρχει, το συζητάμε. Αλλά επειδή δεν υπάρχει, σίγουρα οδηγούμε στο αντίθετο ρεύμα. Και αυτοί που μας λένε «συνέχισε, καλά πηγαίνεις», δεκάρα δεν δίνουν για το «μπαμ» που θα ακουστεί.

Θα έχουν τους λόγους τους…