ΑΠΟΨΕΙΣ

Λέω συχνά ότι καλύτερο είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο μόνος, παρά να το χτυπάς γιατί είσαι στο ίδιο σπίτι με κάποιον άλλον από τον οποίο δεν μπορείς και εύκολα να απαλλαγείς.

Ως στόφα που δεν φοβάται το κατά μόνας λοιπόν, που αντίθετα το απολαμβάνει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν χαίρεται και τη συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους, συχνά ο πληθυντικός μου πέφτει κάπως βαρύς.

Τι θέλω να πω: Η εξωστρέφεια είναι μέρος της δουλειάς μου, αλλά όταν θέλω να αποδράσω από αυτήν δεν μου αρέσει η πολυκοσμία, πόσο μάλλον το να βρίσκομαι με ανθρώπους που δεν γνωρίζω καλά, δεν ταιριάζω μαζί τους ή καμιά φορά δεν τυχαίνει να έχουμε μεταξύ μας καμία απολύτως χημεία.

Σπάνια δε αισθάνομαι οικειότητα από την πρώτη στιγμή με έναν άνθρωπο. Κι όταν αυτό συμβαίνει τότε είναι κάτι πολύτιμο και προσπαθώ να το διαφυλάξω ως κόρην οφθαλμού.

Τα γράφω όλα αυτά για να καταλήξω σε κάτι άλλο: ως τέτοιος τύπος λοιπόν ανέκαθεν αισθανόμουν άβολα με τις… παρελάσεις. Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πώς σε μια μέρα αργίας, σε μια μέρα που θα έπρεπε να είμαστε κάπου εκτός σχολείου και να ξεκουραζόμαστε εμείς έπρεπε να περπατάμε πάνω κάτω και μάλιστα με συγκεκριμένο τρόπο, στημένοι, σχεδόν με λόρδωση.

Η αγοραφοβία μου αυτή πάντως δεν έφτανε σε τέτοια επίπεδα ώστε να έχω πρόβλημα με τους συμμαθητές μου, τους οποίους κατά το πλείστον υπεραγαπούσα…

Το θέμα μου ήταν άλλο: Μόλις πλησίαζε η ώρα να αρχίσουμε να πλησιάζουμε τον κόσμο που κρατούσε σημαιούλες και μας επευφημούσε, χειροκροτούσε και, καμιά φορά , φώναζε και τα ονόματά μας, αφού ήμασταν σε πολύ μικρή περιοχή και γνωριζόμασταν όλοι με όλους, εγώ αισθανόμουν το πλήθος να έρχεται κατά πάνω μου και να με πλακώνει, άρχιζα δε να καρδιοχτυπώ και ο κόμπος στον λαιμό μου ολοένα και με έπνιγε.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που παρήλαυνα ντυμένη τσολιαδάκι στο νηπιαγωγείο, παραστάτρια στη σημαία. Είχα τόση χαρά κι ετοιμαζόμουν μια εβδομάδα για το «μεγάλο γεγονός» που το είχα μάλλον κάπως διογκώσει στον εγκέφαλό μου, έξι χρονών γαρ.

Όταν ήρθε η ώρα, λοιπόν, να φτάσουμε στον κόσμο όλα άλλαξαν. Είχα κοκκινίσει απ’ την ντροπή μου, γύριζα δεξιά κι αριστερά κοιτάζοντας τον κόσμο με μεγάλη συστολή -δεν έχω ούτε μία φωτογραφία που να μην έχω το χέρι στο στόμα, αφού το δάγκωνα για να μου φύγει όλη η αμηχανία.

Αργότερα, διμοιρίτισσα επί πολλά χρόνια λόγω ύψους αναγκαστικά, βρήκα τρόπο να απαλλαγώ από τη μεγάλη αυτή έκθεση μέσα στη Φιλαρμονική του δήμου, όπου χανόμουν στον ουλαμό μας και στη μουσική κι έτσι απελευθερωνόμουν, ένιωθα χαλαρή και ελεύθερη.

Ώσπου… στην τρίτη Λυκείου δεν μου έδωσαν απαλλαγή. Ήθελαν λόγω της τελευταίας τάξης να παρελάσουμε όλα τα κορίτσια και τα αγόρια 25^η Μαρτίου, ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές. Θυμάμαι πως μόλις φτάσαμε στο τέλος της παρέλασης τα κέρματα έπεφταν βροχή κατά πάνω μας -ήταν ένας τρόπος, σαν έθιμο, για να μας δείχνουν τα εξωσχολικά αγόρια πως τους αρέσουμε- κι εμένα να γίνομαι πατζάρι.

Τώρα, περπατάω καμιά φορά στον κεντρικό δρόμο των Μουδανιών και μου έρχονται όλες εκείνες οι αναμνήσεις από τις παρελάσεις που ζήσαμε. Και, μπορώ να πω, πως αυτό που διαπιστώνω γι’ ακόμη μια φορά είναι ένα πράμα: πως η μουσική σώζει σίγουρα ζωές...

Καλή 28^η Οκτωβρίου κατά τα άλλα!