ΑΠΟΨΕΙΣ

Τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τα μνημόνια; Ένα μικρό κόμμα ακτιβιστών που εναντιώνονταν -σε πολλές περιπτώσεις μαχητικά-σε οποιαδήποτε αλλαγή, που αντιδρούσε σε κάθε πρόταση εξορθολογισμού της ελληνικής κοινωνίας και που ευαγγελίζονταν ουτοπίες και βερμπαλισμούς.

Το σοκ που υπέστη η ελληνική κοινωνία από τις περιοριστικές πολιτικές των μνημονίων και η χαρισματικότητα του Αλέξη Τσίπρα, να εκμεταλλευτεί την κατάσταση πείθοντας μεγάλο τμήμα της κοινωνίας πως διαθέτει το μαγικό ραβδί να γυρίσει την χώρα πίσω στα προ κρίσης δεδομένα, φούσκωσαν τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και τον ανέδειξαν σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη.

Τέσσερα χρόνια μετά, οι μύθοι έχουν καταρριφθεί. Αυτό που απομένει να κριθεί, είναι αν ο Τσίπρας υποστήριζε όσα έλεγε επειδή είχε αυταπάτες, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο ίδιος, ή το έκανε επίτηδες για να εξαπατήσει τους ψηφοφόρους που ένιωθαν να πνίγονται και πιανόταν από τα μαλλιά τους.

Στις κανονικές χώρες, οι πολίτες περνούν ψιλό γαζί το παρελθόν. Τιμωρούν το ψέμα, την αναποτελεσματικότητα, τις λάθος επιλογές, τις παραλήψεις. Επικροτούν το έργο, την σωστή πρόβλεψη, το ρεαλιστικό και τεχνοκρατικά επεξεργασμένο σχέδιο.

Εμείς, λειτουργούμε τελείως διαφορετικά.

Εμείς ξεχνάμε εύκολα.

Εμείς ξεπερνάμε την αξιολόγηση του παρελθόντος, κρυπτόμενοι πίσω από μια κουβέντα του τύπου: και οι άλλοι μήπως καλύτερα θα τα κατάφερναν; Ή αν βρούμε τελείως τα σκούρα, καταφεύγουμε στο: «έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι και με την πάρτη τους ασχολούνται».

Ο πρωθυπουργός γνωρίζει καλά αυτήν την ιδιομορφία των νεοελλήνων και προσπαθεί να αποσπάσει από την δημόσια συζήτηση την σύγκριση ανάμεσα στο τι έλεγε και τι έκανε ο ίδιος. Με επιμονή προσπαθεί να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία το παλιό πολιτικό σύστημα έφερε την κρίση και τα μνημόνια και ο ίδιος τα τελείωσε.

Το τι ακριβώς τελείωσε, δεν γίνεται βεβαίως συγκεκριμένο στην κυβερνητική επιχειρηματολογία. Πώς τελείωσαν τα μνημόνια αλλά όχι τα μέτρα που μας έφεραν; Πώς έφυγαν οι «θεσμοί» αλλά ήρθαν πάλι στην Αθήνα για να ελέγξουν και να αποφανθούν;

Σε τελευταία ανάλυση, πώς μπορεί κάποιος να καταγγέλλει διαρκώς το «παλιό πολιτικό σύστημα» και ταυτόχρονα να περηφανεύεται ότι ο ίδιος είναι ο διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου και ότι η μισή του κυβέρνηση είναι το «παλιό ΠΑΣΟΚ» και η άλλη μισή η συνέχεια της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή;