Η Ουκρανία και o νέος κόσμος που έρχεται
Ευθύς εξ αρχής να πω ότι πρόκειται για ένα γεγονός που συνέβη για πρώτη φορά στον ευρωπαϊκό χώρο μετά τον Β’ ΠΠ. Μία χώρα να εισβάλει σε μία άλλη χώρα. Δεν είχε ξανασυμβεί αυτό. Η εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Ουγγαρία και στην Τσεχοσλοβακία είχε τη μορφή των εσωτερικών διευθετήσεων του σοσιαλιστικού στρατοπέδου με βάση την αντίληψη πως το πρόβλημα μιας χώρας-μέλους απειλεί να μετατραπεί σε πρόβλημα όλου του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Πάνω σε αυτήν την αντίληψη οικοδομήθηκε το δόγμα Μπρέζνιεφ, το επονομαζόμενο δόγμα περιορισμένης κυριαρχίας. Φαίνεται πως η αυτοκρατορική νοοτροπία και οι επεκτατικές αντιλήψεις και πρακτικές επιβιώνουν ανεξαρτήτως κοινωνικών συστημάτων. Απαιτούν μόνον ένα πράγμα. Την αυταρχική πολιτική εξουσία που ελέγχει τα πάντα και δε λογοδοτεί σε κανένα.
Ο Βλ. Πούτιν προσπάθησε να προσδώσει στην εισβολή του ιδεολογικό χαρακτήρα μιλώντας για αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας και εθνικό-εθνικικιστικό χαρακτήρα αρνούμενος στην Ουκρανία λόγο ύπαρξης ως ανεξάρτητου κράτους. Στο περίφημο διάγγελμα-παραλήρημα του είχε πει πως η Ουκρανία δεν έχει ιστορικούς λόγους να υπάρχει.
Αν αναθεώρησε αυτούς τους δύο στόχους αυτό οφείλεται στην παλλαϊκή άμυνα των Ουκρανών, που κινητοποίησε όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Εννοείται πως αν η Ουκρανία κατέρρεε τα πρώτα 24ωρα σήμερα απλώς θα κάναμε ένα μνημόσυνο.
Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Είναι πλέον κοινός τόπος πως οι ευθύνες της γερμανικής πολιτικής συνολικά είναι δεδομένες. Αντιμετώπιζε τη Ρωσία του Πούτιν ως έναν πολύτιμο οικονομικό συνεργάτη, ενώ ο Πούτιν μετέτρεπε αυτήν την οικονομική συνεργασία σε πολιτική ισχύ. Δεν πρέπει να λησμονούμε πως ο Βλ. Πούτιν και οι συνεργάτες του, όλοι ανδρώθηκαν ιδεολογικά, πολιτικά, αλλά και επαγγελματικά επί σοβιετικού καθεστώτος. Και είδαν με τρόπο τραυματικό τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την υποστολή της σημαίας με το σφυροδρέπανα από το Κρεμλίνο στις 26/12/1991. Άλλωστε, αυτό ο Πούτιν το δήλωνε κατ’ επανάληψη δημοσίως. Τι πιο απλό να θελήσει να επανασυστήσει τη σοβιετική αυτοκρατορία, παντρεμένη με τον ρωσικό εθνικισμό! Σήμερα, διαβάζοντας την Ιστορία από το σήμερα προς το χθες όλα αυτά μας φαίνονται οφθαλμοφανή. Οι ηγέτες όμως της παλιάς Ευρώπης αυτό δεν το έβλεπαν τότε, σε πρώτο χρόνο. Και οι ευθύνες τους είναι μεγάλες γι’ αυτό. Δεν πήραν το μήνυμα της Γεωργίας ούτε της Κριμαίας. Δεν εκτίμησαν σωστά τις έγκαιρες προειδοποιήσεις των ΗΠΑ για το πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία. Και σήμερα καταβάλλουμε όλοι ένα πολύ ακριβό τίμημα.
Είναι νομίζω ολοφάνερο πως μετά τις 23 Φεβρουαρίου 2022, μπαίνουμε σε έναν καινούριο κόσμο. Αυτή η ημερομηνία αναδεικνύεται σε έναν σταθμό στην παγκόσμια Ιστορία, κάτι σαν την 9η Νοεμβρίου του 1989. Ουδείς γνωρίζει πώς τελικά θα διαμορφωθεί αυτός ο νέος κόσμος. Και πάντα αυτά τα πρώτα βήματα σε υπό διαμόρφωση καταστάσεις είναι τα πιο δύσκολα και τα πιο επικίνδυνα.
Για να είναι αυτός ο νέος κόσμος καλύτερος, θα πρέπει ο ουκρανικός πόλεμος να λήξει με συντριβή της Ρωσίας του Πούτιν. Αν τελικά από αυτή τη βάρβαρη εισβολή κάτι κερδίσει ο εισβολέας, αυτό θα είναι μια ήττα για το Διεθνές Δίκαιο και κυρίως για τον Δυτικό πολιτισμό.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 08.05.2022
