Η πλατεία (Χημείου) ήταν γεμάτη…
Φώναζε αλλά για τους άλλους που ήταν γύρω γύρω ήταν δύσκολο να καταλάβουν αν οι φωνές ήταν επίπληξη ή αναγκαζόταν να φωνάζει για να ακούγεται.
Γιατί η πλατεία, η πλατεία Χημείου ήταν γεμάτη, ασφυκτικά γεμάτη. Περίπου όπως την περιγράφει ο Σαββόπουλος στην «συγκέντρωση της ΕΦΕΕ»: «Σα γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή».
Στα 16 η ζωή δεν έχει λόγο να είναι σκυφτή, ούτε στα 22 περίπου που ήταν ο Σαββόπουλος όταν έγραφε τη «συγκέντρωση».
Στη συγκέντρωση στην πλατεία Χημείου θα είχε περάσει στα 33. Η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή αλλά ο λόγος της συγκέντρωσης δεν ήταν.
Πριν λίγες ημέρες, τον Νοέμβριο του 1977, ένα δεκαπεντάχρονο και ίσως νεώτερο παιδί είχε χάσει τη ζωή του καθώς ποδοπατήθηκε από τους συμμαθητές του όταν έπεσε, ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του σχολείου που δεν ήταν σχολείο.
Ένα παράρτημα του Δ’ Γυμνασίου στεγαζόταν στο κτίριο που σήμερα στεγάζεται το Επαγγελματικό Επιμελητήριο στην οδό Αριστοτέλους.
Οι συμμαθητές του έκαναν αποχή -τότε δεν έκαναν καταλήψεις- με αιτήματα που έχουν ξεθωριάσει στην μνήμη αλλά λίγους μήνες αργότερα κατασκευάστηκε ένα νέο σχολείο για να στεγάσει τους υπεράριθμους μαθητές που έκαναν μάθημα στην Αριστοτέλους.
Ήταν προγραμματισμένο να γίνει ή ήταν τ’ αντανακλαστικά που δούλεψαν μετά το κακό; Ποιος ξέρει πια; Άλλωστε είναι αργά για να γίνει δίκη προθέσεων. Σε κάθε περίπτωση, το νέο σχολείο έγινε.
Η κυβερνώσα δεξιά μπορούσε να είναι υπερήφανη που το είχε κατασκευάσει, η αριστερά, ήταν ικανοποιημένη για την πλατεία που ήταν γεμάτη με κατά Σαββόπουλο, «κατακόκκινες νιφάδες σε γιορτή».
-Και εσύ ποιος είσαι που νοιάζεσαι τι ξέρει η μάνα μου; Ρώτησε ο δεκαεξάχρονος που τον άνδρα που είχε δει προηγουμένως να μιλά με άλλους συμμαθητές.
-Είμαι δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης και θέλω να σας…
-Ποιος δημοτικός σύμβουλος;
-Παναγιώτης Παπαδόπουλος, απάντησε.
Τότε ο αλαζόνας νεαρός κατάλαβε ότι το ενδιαφέρον για τη μάνα του είχε πιο βαθιές ρίζες.
Αν εκτίμησε σωστά, ο σύμβουλος είχε εκπλαγεί από το ότι από τη δεξιά συνιστώσα του σογιού του, είχε προκύψει εν δυνάμει αριστερός για την επόμενη γενιά.
Δεν θυμάμαι πλέον αν η μάνα μου ήξερε. Είμαι όμως περήφανος που γνώρισα τον Παναγιώτη (Τάκη σε ενδοοικογενειακό κύκλο) σε πλατεία διαμαρτυρίας, ικανοποιημένος που το σχολείο έγινε και ανακουφισμένος που τα σόγια δεν έχουν πλέον δεξιές και αριστερές αποκλίσεις που σήμερα κάποιοι με ιδιοτελή εμπάθεια προσπαθούν να ξαναζεστάνουν, ίσως και ν’ αναστήσουν.
Για λίγες ψήφους…
ΥΓ: Το 1977 διοικούσε τον δήμο Θεσσαλονίκης μία κεντροαριστερή πλειοψηφία που είχε κερδίσει τις εκλογές του 1975 με επικεφαλής τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαδόπουλο που πολύ είχα χαρεί όταν έμαθα ότι ήταν Ηρακλής.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23.10.2022
