Κάποιοι έχουν ως κίνητρο να αλλάξουν την Ελλάδα, άλλοι να βοηθήσουν για να διορθωθούν ορισμένα από τα κακώς κείμενα στη χώρα μας. Άλλοι πάλι θέλουν να προσφέρουν στον τόπο τους ή στην κοινωνική ομάδα που εκπροσωπούν. Κάποιοι αρκούνται στο ταπεινό κίνητρο να βελτιώσουν τη θέση των ψηφοφόρων τους, κάνοντας ρουσφέτια στα δικά τους παιδιά. Υπάρχουν ορισμένοι που το βασικό τους πρόταγμα είναι να βοηθήσουν την πάρτη τους, αποκτώντας εξουσία και δημοσιότητα, τα οποία στη συνέχεια φιλοδοξούν να εξαργυρώσουν, αποκομίζοντας ατομικά οικονομικά οφέλη.

Αναφέρομαι φυσικά στους τριακόσιους της Βουλής και στις μερικές χιλιάδες ακόμη που δεν κατάφεραν να εκλεγούν ή που ετοιμάζονται να διεκδικήσουν τις έδρες στις επόμενες εκλογές.

Όλοι τους, με πρώτους και καλύτερους τους εν ενεργεία βουλευτές, επηρεασμένοι από το στενό κύκλο μέσα στον οποίο ζουν… προστατευμένοι, δεν συνειδητοποιούν ότι καθημερινά διευρύνεται το κύμα αμφισβήτησης της πολιτικής και απαξίωσης των πολιτικών. Ότι οι πολίτες -και ιδιαίτερα οι νέοι- στρέφουν την πλάτη τους στην αξία και τη χρησιμότητα της πολιτικής και αμφιβάλλουν για το αν οι ασχολούμενοι με αυτήν έχουν κάποιο άλλο κίνητρο πέραν της ιδιοτελούς προώθησης του ατομικού ή του κομματικού συμφέροντος, με τη στενή έννοια του όρου.

Το «καμπανάκι» χτυπάει χρόνια. Μάλλον όμως σε ώτα μη ακουόντων. Οι τριακόσιοι, ενώ δηλώνουν ότι ακούν και σέβονται τις ανησυχίες και τις διαμαρτυρίες των πολιτών, δεν κάνουν τίποτα το ουσιαστικό για να αναστρέψουν το κλίμα δυσφορίας.

Όσοι είναι στην αντιπολίτευση, παριστάνουν ότι αποδέχονται πως η πολιτική περνά κρίση, φορτώνοντας την ευθύνη στους συναδέλφους τους της πλειοψηφίας και υπόσχονται -σε κατηγορηματικούς μάλιστα τόνους- ότι εφόσον έρθει το κόμμα τους στην κυβέρνηση, θα δοθεί νόημα και περιεχόμενο στην πολιτική λειτουργία με ουσιαστικές συζητήσεις στη Βουλή (και όχι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και χρήση του «κατεπείγοντος»), με την κυβέρνηση να διαβουλεύεται με τους πολίτες και να απολογείται σε αυτούς, με έλεγχο της εξουσίας, με λήψη μέτρων κατά του ρουσφετιού και αποτροπής της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και άλλα βαρύγδουπα.

Εκείνοι πάλι που ανήκουν στην πλειοψηφία, επικαλούνται την «καμένη γη» που παρέλαβαν και ισχυρίζονται ότι παραβιάζουν για πρώτη και τελευταία φορά τις δεσμεύσεις τους για διαφάνεια, διαβουλεύσεις, αξιοκρατία και ισονομία, επειδή πιέζουν τα πράγματα και ότι όλο αυτό το κάνουν με πόνο καρδιάς, αλλά… για το καλό μας.

Και η ζωή συνεχίζεται με την εναλλαγή των κομμάτων στη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση, δίχως να συνειδητοποιούν ότι όλο αυτό αποβαίνει εις βάρος τους.

Θεωρώ ότι το σημαντικότερο που έχουν να κάνουν οι 300 της Βουλής, είναι να προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν το κύρος της πολιτικής στα μάτια των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων. Και αυτό δεν γίνεται με επικοινωνιακά τερτίπια, αλλά με ουσιαστική πολιτική: με αποφάσεις δηλαδή που βελτιώνουν τη θέση των ανθρώπων και με τρόπο διοίκησης που τιμά τη δημοκρατία και τη θεσμική λειτουργία της κοινωνίας.

Ας αναλογιστούν τι εντύπωση μπορεί να κάνουν σε έναν εικοσιπεντάχρονο νέο επιστήμονα που αγωνιά για το μέλλον του, το να βομβαρδίζεται επί τέσσερα χρόνια με το «ήταν δίκαιο, έγινε πράξη» του Αλέξη Τσίπρα, ενώ τους τελευταίους επτά μήνες να ακούει μονότονα «το είπαμε - το κάναμε» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και μάλιστα, όταν αυτά τα επαναλαμβανόμενα σλόγκαν συνοδεύουν απλές διευθετήσεις θεμάτων με μικρή έως ασήμαντη σημασία στη ζωή τους.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 16.02.2020