Τα περιοριστικά μέτρα μειώθηκαν πια, ο κόσμος βγήκε έξω, η λέξη κορονοϊός αραίωσε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, ο φόβος μειώθηκε και η καραντίνα γίνεται πια ανάμνηση. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι κράτησε μια μέρα. Κοντά δυο μήνες μας έφαγε.

Ναι, δεν είστε οι μόνοι που αναρωτιέστε « πως πέρασαν τόσο γρήγορα;» Ήδη έχουν αρχίσει σχετικές έρευνες.

Πολλοί άνθρωποι προβληματίζονται όταν διαπιστώνουν ότι οι μέρες από τις αρχές του Μαρτίου έχουν περάσει εκπληκτικά γρήγορα. Φαίνεται πράγματι δύσκολο να πιστέψουμε ότι πλησιάζουμε τον Ιούνιο και είμαστε πια περίπου δύο μήνες μετά την έναρξη της καραντίνας. Καπνός έγιναν τόσες εβδομάδες!

Αυτό δεν το περίμεναν πολλοί από εμάς όταν μάς είπαν για πρώτη φορά ότι οι ζωές μας επρόκειτο να γίνουν πολύ πιο περιορισμένες από το συνηθισμένο. Έρχονταν εικοσιτετράωρα πλήξης, με τον κόσμο περιορισμένο μέσα στα σπίτια του. Πως να σκοτώσεις το χρόνο; Τελικά δεν χρειάστηκε να τον «σκοτώσεις» . Ήρθε και πέρασε σαν αστραπή.

Διάβασα ένα άρθρο της Claudia Hammond - συγγραφέα του βιβλίου «Time Warped: Understanding the Mysteries of Time Perception» (Καταλαβαίνοντας τα μυστήρια της αντίληψης του χρόνου) – στο BBC . Τονίζει το εξής:

«Σε πολλούς φάνηκε ότι ο χρόνος και η περίοδος της καραντίνας τελείωσε πολύ γρήγορα. Ενώ στην αρχή προσπαθούσαμε ακόμα να καταλάβουμε και να προσαρμοστούμε περιμένοντας ότι θα βαρεθούμε στο σπίτι, ο χρόνος κύλησε χωρίς να το καταλάβουμε». Όπως αναφέρει «Συχνά δημιουργούμε τη δική μας υποκειμενική εμπειρία χρόνου στο μυαλό μας που δεν ταιριάζει πάντα με αυτά που διαβάζουμε στο ρολόι ή στο ημερολόγιο. Ένα μεσημεριανό γεύμα 20 λεπτών με έναν φίλο περνάει γρήγορα, ενώ η αναμονή 20 λεπτών για ένα καθυστερημένο τρένο μπορεί να είναι ατελείωτη. Στην πραγματικότητα η διάρκεια είναι ίδια.»

Η αλήθεια είναι πως εδώ και πολλά χρόνια μάς είχαν προειδοποιήσει οι επιστήμονες. Ζεις περισσότερο όταν έχεις ακόμα ζωντανή μέσα σου την φυσική περιέργεια, την ανάγκη να ζήσεις νέες εμπειρίες και να κάνεις καινούργια πράγματα.

Σκεφτείτε το χρόνο που δαπανήσατε για την εκμάθηση μιας γλώσσας, για την απόκτηση μιας δεξιότητας, για την εξάσκηση μιας καινοτομίας. Θα διαπιστώσετε ότι ο χρόνος κυλούσε υπέροχα αργά και χορταστικά.

Ως ενήλικες, με το κυνήγι του μεροκάματου, με μια αφόρητα επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα μιας δουλειάς στο δημόσιο λ.χ. , με τη ζωή να μπαίνει σε μια ρουτίνα, με τη μονοτονία όπου όλα λίγο πολύ επαναλαμβάνονται, νοιώθουμε τον χρόνο να φεύγει και να γλιστρά μέσα από τα χέρια μας.

Οι νέες δραστηριότητες και τα πράγματα που μαθαίνουμε, αραιώνουν δραματικά και όλη αυτή η «ήττα» που τρώμε τελικά , αντικαθιστά την έκπληξη που μας περίμενε, όταν ήμασταν νέοι, σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής. Τι να περιμένεις όταν δεν δημιουργούνται νέες συναρπαστικές αναμνήσεις όπως την περίοδο της εφηβείας ή της φοιτητικής ζωής ;

Είναι δύσκολο να βρεις έναν φίλο που να μη σου πει ότι κατά τις πρώτες δεκαετίες της ζωής του- με τις πλούσιες εμπειρίες που έζησε εμπλεκόμενος σε πρωτόγνωρα πράγματα- γέμισε την ψυχούλα του με ένα μεγάλο όγκο ευχάριστων αναμνήσεων. Όλα αυτά μάς κάνουν να πιστεύουμε πως ο χρόνος κάποτε κυλούσε πιο αργά. Το αντίθετο συμβαίνει όσο μεγαλώνουμε.

Σκεφτείτε τη συσσώρευση αναμνήσεων που δημιουργούμε π.χ σε μια διήμερη απόδραση πλούσια σε εναλλαγές εικόνων και δραστηριοτήτων

Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται, όπως είχα διαβάσει πριν από μερικά χρόνια, «Holiday Paradox», δηλαδή το «παράδοξο των διακοπών» το οποίο έρχεται να εξηγήσει αυτές τις διαφορές στην αντίληψη που έχουμε για το πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος.

Η λύση είναι μπροστά μας. Αρκεί να κάνουμε τον χρόνο να κυλά και πάλι πιο αργά και αυτό θα γίνει όταν αρχίσουμε και πάλι το κυνήγι της περιπέτειας και της περιέργειας. Όταν συνεχίζουμε να μαθαίνουμε νέα πράγματα, να τολμάμε να κάνουμε αυτά που δεν είχαμε δοκιμάσει στο παρελθόν, να εξερευνούμε ξένα μέρη , να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους ή και τον ίδιο μας .

*Άσχετο: Βρήκατε και σεις , εκτός από χρήσιμο, και κάπως «ρατσιστικό» το σποτάκι με τη Σμαράγδα Καρύδη που εξηγεί τη λειτουργία του internet banking; Απευθύνεται σε ανθρώπους... κάποιας ηλικίας. Ο τρόπος όμως που απευθύνεται σ´ αυτούς είναι σαν να βρίσκονται στα πρόθυρα της οριστικής μαθησιακής δυσκολίας. Βλέπω μια «ενοχλητική οικειότητα» της συγκατάβασης, είπε μια φίλη. «Αστέρι ο κύριος Μανώλης» που μαθαίνει γρήγορα...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Μαΐου 2020