Η ζωή μας κύκλους κάνει
Με τον κορονοϊό να μην μας αφήνει σε ησυχία και να γυρνάμε όσον αφορά τον αριθμό κρουσμάτων στις αρχές του χρόνου αλλά ευτυχώς να είναι χαμηλός ο αριθμός νεκρών ξαναγυρνάμε στην λεγόμενη εκλογολογία με την βούληση διαφόρων κομμάτων να γίνουν γρήγορα εκλογές για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την δευτέρα παρουσία που προσδοκούν (ξέρετε: πήραμε την κυβέρνηση, δεν πήραμε την εξουσία) ώστε να τακτοποιήσουν εκκρεμότητες που έχουν.
Έτσι όπως ανεβοκατεβαίνουν τα κρούσματα σε κύκλους που ελπίζουμε να τελειώσουν έτσι ανεβοκατεβαίνει και η αναφορά σε εκλογές. Προφανώς σε μία φυσιολογική δημοκρατία το ζητούμενο δεν είναι να γίνονται εκλογές κάθε λίγο για να αλλάζουν υπουργοί και βουλευτές και να τακτοποιηθεί κάθε φορά μία εκλογική πελατεία, αλλά να προκύψει μια όσο το δυνατόν ευρύτερη πολιτική συμφωνία με ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες πολιτικές που θα μπορούν να οδηγήσουν μπροστά. Δηλαδή; Να υπάρχει ουσιαστικός διάλογος μεταξύ των κομμάτων και στο εσωτερικό της Βουλής με συμμετοχή της κοινωνίας για να έχουμε αναπτυξιακή πολιτική.
Παραδείγματα; 40% της καλλιεργήσιμης γης είναι χέρσο. Αναζητούμε εργαζόμενους από το εξωτερικό για την αγροτική παραγωγή. Σε όλο τον κόσμο συζητούν την επαναλειτουργία των εργοστασίων παραγωγής ενέργειας από λιγνίτη όσο διαρκεί η κρίση. Εδώ αν γίνει αυτό θα υπάρχουν κάποιοι που θα λένε ότι ξέραν και λέγαν να μην κλείσουν και τώρα δικαιώνονται. Λες και σαν προφήτες περίμεναν την εισβολή των Ρώσων. Άλλο παράδειγμα; 60% των Ελλήνων δηλώνει κάτω από το αφορολόγητο ποσό. Οι ίδιοι θέλουν να μην πληρώνουν έμμεσους φόρους (π.χ. στην βενζίνη και σε άλλα) αλλά να πηγαίνουν τα παιδιά τους σχολείο, να υπάρχουν καλά νοσοκομεία κ.λπ. Δεν πληρώνουν εισιτήριο στο λεωφορείο αλλά θέλουν πυκνή και καλή συγκοινωνία.
Υπάρχει και ένα σχέδιο Νόμου για τα ΑΕΙ. Μεγάλο θέμα και δύσκολο για το ευρύ κοινό. Δυστυχώς το υπουργείο απέφυγε την ουσιαστική συζήτηση και προσπαθεί με γρήγορες διαδικασίες να τον εγκρίνει. Μεγάλο κομμάτι των αντιδράσεων προκαλείται από το σύστημα διοίκησης που προτείνει ο Νόμος. Σε απλά ελληνικά: οι καθηγητές ενός πανεπιστημίου θα ψηφίζουν για την εκλογή 6 ατόμων (είτε είναι ένα μικρό είτε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο) και αυτά τα 6 άτομα θα εκλέγουν 5 άλλους από το εξωτερικό και οι 11 θα εκλέγουν πρύτανη ο οποίος θα ασκεί υπερεξουσίες έχοντας 30 αρμοδιότητες για όλα.
Δείτε την αντιστοιχία των ρυθμίσεων σε έναν άλλο αυτοδιοικούμενο θεσμό: Έχουμε στον δήμο Θεσσαλονίκης 6 δημοτικές ενότητες. Θα ψηφίσουμε για Δημοτικό Συμβούλιο δύο άτομα ο καθένας (με σειρά προτίμησης 1 και 2) και θα εκλεγούν το πολύ δύο από κάθε ενότητα (αλλά εδώ που έχουμε 6 θα βγει ο 1ος σε ψήφους από κάθε ενότητα). Οι 6 αυτοί θα εκλέξουν άλλους 5 από το εξωτερικό ή και το εσωτερικό (όχι από τον Δήμο) και οι 11 θα εκλέξουν τον Δήμαρχο που θα έχει απόλυτη αρμοδιότητα εξουσίας. Σε κάθε Δήμο (και στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη και στην Γαύδο και στην Αλόννησο) θα εκλεγούν 11 στο Συμβούλιο Διοίκησης.
Α! θα υπάρχει και ένα Συμβούλιο από τους προέδρους των δημοτικών ενοτήτων και τους Προέδρους από τις γειτονιές που χωρίζετε κάθε ενότητα (ας το πούμε Σύγκλητο). Αντί να προχωρούμε προς λύσεις αποκέντρωσης (όπως θέλει το Σύνταγμα) προχωράμε σε υπερσυγκεντρωτικές λύσεις και προκρούστιες λογικές.
Καλά να είμαστε με προσοχή και υγεία.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26.06.2022
