Ίσως η λύση να είναι οι άλλοι
Τούρκοι, Γάλλοι, Ισραηλινοί, Ρώσοι και Σύροι αγοράζουν πλέον ακίνητα στη Θεσσαλονίκη, γιατί τα βρίσκουν σε καλή τιμή, γιατί θέλουν πρόσβαση στη Χαλκιδική, γιατί θέλουν βίζα ή απλώς γιατί μπορούν.
Αυτά τα καλά νέα που φέρνει το σημερινό πρωτοσέλιδο της «ΜτΚ» μου φέρνουν στο μυαλό το εκπληκτικό μυθιστόρημα του Ισίδωρου Ζουργού «Λίγες και μία νύχτες», που διάβασα μόλις φέτος το καλοκαίρι. Το 11χρονο αγόρι που πουλάει γαζέτες, ο Λευτέρης Ζεύγος, ξέρει Γαλλικά γιατί η μαμά του είναι Γαλλίδα, περιδιαβαίνει τη συνοικία των Εξοχών (η Βασιλίσσης Όλγας) κι έχει κοινωνικές συναναστροφές με Τούρκους, Εβραίους και Αρμένιους στην πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη των αρχών του 20ού αιώνα. Μιλάει φυσικά και Ελληνικά ,αφού ο μπαμπάς του είναι Έλληνας, αλλά ξέρει πως η πόλη ανήκει σε όλους τους κατοίκους της, με τους οποίους αναπτύσσει δεσμούς ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Ίσως έναν αιώνα και πλέον μετά είναι γραφτό το καλύτερο αύριο αυτής της πόλης να περάσει από την εξωστρέφειά της. Ίσως οι άλλοι να μην είναι το πρόβλημα, αλλά η λύση. Μπορεί το αλισβερίσι μαζί τους να στεγνώσει την υγρασία αυτής της πόλης (όχι αυτή που προέρχεται από την επαφή της με το υγρό στοιχείο, την άλλη, τη γλοιώδη, που αποπνέει συντηρητισμό), να μεταλλάξει την έμφυτη γκρίνια της σε κάτι πιο δημιουργικό, να πνίξει την -περιορισμένη πιστεύω- ξενοφοβία και ομοφοβία της. Να πάψει να της φταίει το αθηνοκεντρικό κράτος, ν’ ασχοληθεί επιτέλους με την ανάδειξη των θετικών στοιχείων που σίγουρα έχει και ν’ αρχίσει να βλέπει τη δική της καμπούρα.
Υπάρχει σοβαρή περίπτωση οι ξένοι να βοηθήσουν να τραβήξει χειρόφρενο στο μικρομεγαλισμό της, που ούτε πρωτεύουσα είναι ούτε ακόμη μία πόλη όπως η Λάρισα, η Πάτρα ή το Ηράκλειο. Όσο τη λέξη «συμπρωτεύουσα», στην οποία βολεύτηκε αλλά και η οποία βόλεψε γενιές και γενιές πολιτικών, δεν την αφήνει, θα συνεχίσει να την πληρώνει πολύ ακριβά.
Ίσως τελικά η Θεσσαλονίκη της εξωστρέφειας να είναι και στο χέρι των ξένων που επιλέγουν να αποκτήσουν ένα ακίνητο, για να ζήσουν εδώ αυτοί ή τα παιδιά τους. Ανεξαρτήτως του λόγου που τους έστειλε εδώ, ίσως η συμβίωση μας ξανακάνει κοσμοπολίτες, τώρα που απομακρυνόμαστε από την μιζέρια της κρίσης -όπως όλοι λένε και τίποτε δεν μας το δείχνει.
