ΑΠΟΨΕΙΣ

Η υποψηφιότητα της κυρίας Κατερίνας Νοτοπούλου για το δήμο Θεσσαλονίκης είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα υποψηφιότητα.

Διότι σε αυτήν κρίνονται πολύ περισσότερα από τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, για την οποία άλλωστε οι πιθανότητές της, όπως είπε και ο κ. Ζουράρις, δεν είναι πολλές.

Όμως δεν ήταν πολλές και οι επιλογές του κ. Τσίπρα για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης. Η πρώτη ήταν ο κ. Μπουτάρης, ο οποίος αποχώρησε οικειοθελώς και μετά -αν δεν κάνω λάθος- η μόνη άλλη επιλογή που είχε ακουστεί ήταν ο πρόεδρος της ΔΕΘ Τάσος Τζήκας, ο οποίος ευγενικά αρνήθηκε.

Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι υπάρχει μία ένδεια υποψηφίων, η οποία συναρτάται με τις δυσκολίες τις οποίες αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός στην προώθηση του αφηγήματός του στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα.

Αυτό φάνηκε και από το αποτέλεσμα της συγκέντρωσης της προηγούμενης Παρασκευής, αλλά και από τα επιμέρους αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα τις εκλογές στον Ιατρικό Σύλλογο.

Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι αποφάσισε να προχωρήσει με ό,τι έχει διαθέσιμο.

Όμως η κυρία Νοτοπούλου δεν συμβολίζει απλώς τον ΣΥΡΙΖΑ, συμβολίζει προσωπικά τον πρωθυπουργό και το πολιτικό προσωπικό, το οποίο ο ίδιος βρήκε ή ανέδειξε στο κόμμα. Ουσιαστικά προσωποποιεί το πολιτικό προσωπικό, το οποίο ο κ. Τσίπρας θέλει να αξιοποιήσει στην προσπάθειά του να μετεξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς καλό θα ήταν και για τον κ. Τσίπρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ, και για την κυρία Νοτοπούλου η εκλογή της στο δημαρχιακό θώκο της Θεσσαλονίκης.

Όμως, αυτό δεν είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη, για να κριθεί επιτυχής η υποψηφιότητά της. Ο πρωθυπουργός στέλνει το μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του μέλλοντος θα είναι ένα κόμμα το οποίο θα αντλεί τις αναφορές του από την περίοδο της εξουσίας και δεν θα τον αμφισβητεί ποτέ, γιατί σε αυτόν θα χρωστάει την πολιτική του ύπαρξη.

Το κριτήριο της επιτυχίας της υποψηφιότητας, που έχει ως μοναδικό μοχλό στήριξης την επιρροή στο κράτος, την οποία η κ. Νοτοπούλου είχε την ευκαιρία να ασκήσει εδώ και δύο χρόνια, είναι η πολιτική επιβίωσή της. Κόντρα στις συνθήκες και με επιφυλακτικό το ίδιο το κόμμα.

ΥΓ: Ο τίτλος του άρθρου παραπέμπει στο βιβλίο του Γρ. Φαράκου: «ΕΛΑΣ: Στρατός για τώρα και για μετά»