ΑΠΟΨΕΙΣ

Στη Ρωσία διαδηλώνουν κατά της εισβολής στην Ουκρανία και η αστυνομία τους εξαφανίζει από προσώπου γης. Θέλει κότσια για να μιλήσεις εκεί όπου η δολοφονία των πολιτικών αντιπάλων αποτελεί παράδοση. Το καθεστώς είναι αδίστακτο. Καταδιώκει και εξοντώνει και στην άλλη άκρη της γης. Τα μέσα εξελίσσονται αλλά οι καγκεμπίτικες μέθοδοι κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά. Αυτό που συνέβη στον Τρότσκι το 1940, με τσεκούρι στο Μεξικό, συνέβη στον Σκριπάλ το 2018 στην Βρετανία με νευροτοξική ουσία. Χωρίς, βεβαίως, να σπανίζουν οι παραδοσιακές πρακτικές -μία σφαίρα στην πλάτη, όπως στην Πολιτόσφκαγια ή μία τροφική δηλητηρίαση στο αεροπλάνο, όπως με τον Ναβάλνι.

Γιατί αυτά δεν πολυσυγκινούν την ελληνική κοινωνία και γιατί το καθεστώς Πούτιν αντιμετωπίζεται με θαυμασμό από ένα τόσο μεγάλο μέρος πληθυσμού, είναι ζήτημα που ανήκει στην αρμοδιότητα ειδικών επιστημόνων. Η Ελλάδα είναι ούτως ή άλλως μία παράδοξη χώρα όπου η Άκρα Δεξιά και σύμπασα η Αριστερά ταυτίζονται στον ανορθολογισμό, τη συνωμοσιολογική ερμηνεία του κόσμου, το μίσος προς τη νεωτερικότητα, την απέχθεια προς την δημοκρατική παράδοση της Δύσης και το θαυμασμό προς τους δικτάτορες. Κάποτε ίσως μας προξενούσε έκπληξη, τώρα πια συνηθίσαμε. Το 2010, όταν η χώρα αναγκάσθηκε να τρέχει σε ανώμαλο τερέν, συναντούσες ανθρώπους που τους νόμιζες για κανονικούς και μόλις άνοιγαν το στόμα τους ήθελες να πάρεις τα βουνά. Τους ίδιους ανθρώπους, που όμως είχαμε πάψει να νομίζουμε για κανονικούς, συναντήσαμε στην περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα», στο Δημοψήφισμα του 2015, στα μέτρα αποστασιοποίησης και στα εμβόλια για τον COVID-19, τώρα με τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Μονίμως μία ευρωπαϊκή ανορθογραφία. Μία χώρα που θρηνεί γιατί το 1949 δεν έγινε Αλβανία του Χότζα και εχθρεύεται τους Αμερικάνους που την εμπόδισαν να γίνει. Μία Αριστερά που -κατά μία ακόμη εύστοχη έκφραση του Ευάγγελου Βενιζέλου- διακατέχεται από φιλορωσικό και ανιστόρητο αταβισμό, γι’ αυτό παραμένει εξαρτημένη από τη Μόσχα, όποιος αέρας και αν φυσά εκεί. Μία Δεξιά που συνεργάστηκε με την κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην προσπάθεια για κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος και της έδωσε και στελέχη για το εγχείρημα. Μία Ακροδεξιά που μπήκε στη Βουλή χαιρετώντας ναζιστικά. Καλλιτέχνες και πανεπιστημιακοί που οργίζονται για μια κουτσή χελώνα στο Σουρινάμ αλλά δικαιολογούν τα εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία για να μην δυσαρεστήσουν το ακροατήριό τους. Και για να γίνει το γελοίο γελοιότερο, σε όλη την Ευρώπη οι αναρχικοί συμπαρίστανται σε εκείνους που αμύνονται για την πατρίδα τους αλλά στην Ελλάδα αυτοί που παριστάνουν τους αναρχικούς αναπαράγουν την προπαγάνδα της ρωσικής πρεσβείας. Ξέραμε ότι έχουμε αναρχικούς που όνειρό τους είναι να τρυπώσουν στο Δημόσιο. Τώρα μάθαμε ότι είναι και γραμμιτζήδες του Πούτιν.

Δεν είναι πόλεμος δύο ιμπεριαλισμών και άλλα εκλεκτά παραμύθια. Είναι επίθεση κατά ενός ανεξάρτητου κράτους που είχε δικαίωμα να επιλέξει πού να ανήκει. Προφανώς οι στρατιωτικοί συσχετισμοί προδιαγράφουν την έκβαση του πολέμου. Αλλά εάν το νταηλίκι δικαιωθεί, αύριο θα επανέλθει σε κάποια άλλη πλευρά των συνόρων. Οι κυρώσεις που έχει επιβάλει η Δύση είναι το μόνο ρεαλιστικό μέσον αντίδρασης απέναντι σε ένα αδίστακτο επιτιθέμενο που δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει χημικά ή και πυρηνικά όπλα για να επικρατήσει. Και μπορούν να αποδειχθούν αποτελεσματικές, αρκεί να εφαρμοσθούν με συνέπεια και να διαρκέσουν. Όχι να αρχίσουν να ξηλώνονται σε ένα - δύο μήνες όπως συνέβη με την Κριμαία. Το καθεστώς Πούτιν υπολογίζει ότι η καλομαθημένη Δύση δεν θα αντέξει να κρυώσει με λιγότερο φυσικό αέριο ή να πληρώσει ακριβότερα για το ψωμί και την βενζίνη. Εάν λογαριάζει σωστά, τότε είναι άξια της μοίρας της…