ΑΠΟΨΕΙΣ

Τα social media υπήρξαν το μέσον. Πήραν την ανοησία που μέχρι χθες περιοριζόταν σε καφενεία, συνδέσμους φιλάθλων, κομματικές νεολαίες και «αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις» και την έβγαλαν σε πρώτο πλάνο. Εκεί που χθες σε άκουγαν δέκα άνθρωποι, σήμερα σε διαβάζουν εκατοντάδες. Τα καφενεία επικοινωνούν μεταξύ τους, αλληλοεπιβεβαιώνονται, ανταλλάσσουν like και καρδούλες. Και επειδή, ως γνωστόν, όσο πιο φελλός είσαι, τόσο δυσκολότερα διαχειρίζεσαι την έκθεσή σου σε μεγαλύτερο ακροατήριο, ο πήχυς της ανοησίας μπαίνει όλο και ψηλότερα. Ναυάγια της ζωής ή άνθρωποι απλώς αδιάφοροι, που σε άλλους καιρούς δεν θα τους ήξερε ούτε ο διαχειριστής της οικοδομής, αναπλήρωσαν την έλλειψη εκτίμησης ή αυτοεκτίμησης με ολοένα και πιο προκλητικές αναρτήσεις. Οι οποίες φέρνουν επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία αλλά, πάντως, μια ειδικού τύπου «αναγνώριση». Απαντάς, σου απαντούν, ειρωνεύεσαι, σε ειρωνεύονται, βρίζεις, σε βρίζουν αλλά έχεις ήδη ξεχωρίσει από το πλήθος. Και έτσι τίθεται σε λειτουργία ο φαύλος κύκλος. Όσο πιο προκλητικές οι απόψεις και πιο χυδαίες οι εκφράσεις σου, τόσο περισσότερο αναπαράγονται. Πολύ δεν θέλει μέχρι να διαγνωσθείς από ψυχιάτρους με «τρέλα του μεγαλείου».

Αντιστοίχως, τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας υπήρξαν οι αφορμές. Εκεί που μας απασχολούσαν θέματα της κατηγορίας «τι δήλωσε ο Καραμανλής στο κεμπαπτσίδικο του Μπαϊρακτάρη» και «πόσα θα μοιράσει ο Χατζηγάκης στους Κοκκινούληδες, σε ζωντανή σύνδεση από τα δελτία των οκτώ», ήρθαν τα Μνημόνια, οι πλατείες, οι «αγανακτισμένοι», οι εκλογές του 2015, το δημοψήφισμα. Και μετά από ένα μικρό διάλειμμα, Ο COVID-19, τα μέτρα αποστασιοποίησης, ο εμβολιασμός, τώρα η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Τα social media αποκάλυψαν έναν κόσμο βαθιά φανατικό, παράλογο, κυνικό, συμφεροντολογικό, διχαστικό, χυδαίο. Άνθρωποι με ελλιπείς γνώσεις του αλφαβήτου και με εμφανή προβλήματα αντίληψης της πραγματικότητας, συχνά και πνευματικής διαταραχής, ανέλαβαν να αναλύσουν την οικονομία, την βιολογία, τη Συγκριτική Θρησκειολογία, την γεωπολιτική, το Σύνταγμα, γενικώς κάθε επιστητό, μπερδεύοντας τον Βελουχιώτη με τον Μπιλ Γκέιτς και τον Πάπα της Ρώμης με τον Στρος Καν. Και εκεί, για πρώτη φορά τόσο εμφανώς, αποδείχθηκε ότι αυτά που εμφανίζονται ως «δύο άκρα» αποτελούν έναν ενιαίο, ομογενοποιημένο χώρο, με θεμελιώδες ιδεολογικό χαρακτηριστικό την άρνηση προς την Δύση και την Δημοκρατίας. Οι μεταξύ τους διαφορές είναι όχι μεγαλύτερες από εκείνες που υπάρχουν ανάμεσα σε συνιστώσες ενός κόμματος. «Συντροφικές». Βελόπουλοι και Ανταρσύες, το ίδιο πράγμα.

Εάν υπήρχαν αμφιβολίες, τις σκόρπισαν όσα ζούμε εδώ και λίγες μέρες. Είτε διαβάζεις αναρτήσεις Χρυσαυγιτών, είτε αναρτήσεις Συριζαίων, είτε αναρτήσεις Αναρχοαυτόνομων, το συμπέρασμα είναι το ίδιο. Δεν ευθύνεται η Ρωσία που εισέβαλε σε ανεξάρτητο κράτος, ευθύνεται η Ουκρανία που θέλει και να επιλέγει σε ποιο συνασπισμό ή οικονομική ένωση θα ενταχθεί. Ο ρωσικός στρατός βομβαρδίζει ακόμη και αμάχους αλλά ευθύνεται το ΝΑΤΟ που στέλνει οπλισμό στους αμυνόμενους. Ο Πούτιν απειλεί με χρήση πυρηνικών αλλά τυχοδιώκτης είναι ο Ζελένσκι που δεν παραδίδεται ώστε να μην τον αναγκάσει να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα! Η Ζαχάροβα απειλεί ιταμά την Ελλάδα και το μόνο κόμμα της αντιπολίτευσης που αντιδρά είναι το ΠΑΣΟΚ. Οι Αριστεροδέξιοι καταπίνουν τη γλώσσα τους, όταν δεν επιδοκιμάζουν ή επιχαίρουν. Και για να γίνει το γελοίο γελοιωδέστερο, φαιδροί τύποι που τραγουδούσαν αντάρτικα στις ταβέρνες «βροντάει ο Όλυμπος κι αστράφτει η Γκιώνα», ανησυχούν ότι η ελληνική κυβέρνηση «εκνευρίζει αχρείαστα τον Πούτιν». Με άλλα λόγια, μας λένε ότι δεν έχουν αντίρρηση η Ρωσία να πουλάει νταηλίκι στους γείτονές της και αν κρίνει σκόπιμο, να προσθέτει κάποιες χώρες στη συλλογή της. Αν ζούσαν το 1941, θα μας έλεγαν ότι η πολεμοχαρής Ελλάδα εμποδίζει τον πασιφιστή Αδόλφο να τελειώσει τον πόλεμο.

Αυτή την σαπίλα την γνωρίσαμε χάρις στα social media. Ευτυχώς! Γιατί υπήρχε δίπλα μας και δεν το ξέραμε…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13.03.2022