ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να πουν «Με συγχωρείς», «Έσφαλα», «Πώς να επανορθώσω;». Όταν αποδεδειγμένα έχουν κάνει λάθος ζορίζονται να το παραδεχτούν, να απολογηθούν, να αναλάβουν την ευθύνη της αστοχίας τους.

Κατεβαίνω από τον χώρο που έχω παρκάρει, κάπου πάνω στη Λαγκαδά. Σε ένα ανοιχτό παρκινγκ κάποιος έχει κλείσει την είσοδο με το αυτοκίνητό του. Ένα άλλο αυτοκίνητο θέλει να βγει έξω και… ασφαλώς κορνάρει για να έρθει ο ιδιοκτήτης αυτού που εμποδίζει να το μαζέψει.

Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο οδηγός με απόλυτη νωχέλεια, αργά, βαριά και ασήκωτα, έχοντας στην αγκαλιά του ένα παιδί και κατευθύνεται προς το αυτοκίνητό του.

Γυρίζει λοιπόν στον άλλο οδηγό που κορνάρει και φωνάζει επιθετικά: «Ένα λεπτό το άφησα. Κορνάρεις… Τι κορνάρεις;». «Και μισό να το άφησες, ρε άνθρωπε, γιατί εγώ να καθυστερώ;», απαντά ο άλλος και άδικο δεν έχει.

Σκέφτομαι κατεβαίνοντας προς το γραφείο πόσες και πόσες παροιμίες δεν έχει ο ελληνικός λαός για όλο αυτό το σκηνικό που είδα: «Και βρεγμένος και δαρμένος», «Δεν φτάνει μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι», «Φωνάζει ο κλέφτης» κ.ά.

Πόσο πιο εύκολο θα ήταν αν απαντούσε απλά: «Χίλια συγνώμη, είχα μια επείγουσα δουλειά και δεν είχα αλλού να το αφήσω» ή έστω: «Έχετε δίκιο».

Αντιθέτως, δεν φτάνει που είχε άδικο, με μεγάλη αναίδεια, κοντεύοντας σχεδόν να τον δείρει τον άλλον, μπήκε άρον-άρον στο αυτοκίνητο και έφυγε μεγαλοπρεπώς σαν να έκανε χάρη σε όλους όσοι ήταν τριγύρω γιατί «τακτοποίησε» το κομφούζιο που είχε δημιουργηθεί εξαιτίας του.

Δεν είναι η μοναδική τέτοια συμπεριφορά που συναντάω στη χώρα μας. Δεν ξέρω γιατί, από τα ανώτατα κλιμάκια εξουσίας μέχρι τους απλούς εργαζόμενους πολίτες, αντί να πει κανείς την αλήθεια αναζητά χίλιες δυο ψεύτικες δικαιολογίες για να μην παραδεχτεί το σφάλμα του.

Σε πολλές περιπτώσεις δε σαν κακομαθημένο παιδάκι που δεν του δίνουν το γλυκό που θέλει, θεωρεί πως έχει το απόλυτο δικαίωμα να δρα παραβαίνοντας τους κανόνες χωρίς καν να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Λες και είναι ο εκλεκτός του Θεού και έτσι ο δικαιούμενος απόλυτων προνομίων.

Ελλάδα, χώρα του φωτός! Που λέει και η λαϊκή αηδός…