Ούτε που περνούσε από το μυαλό των ανθρώπων της γενιάς μου, ότι όσο πλησιάζαμε προς το τέλος του επαγγελματικού μας βίου, τόσο περισσότερο οι «διακοπές» δεν θα ήταν χαρά, διασκέδαση κι αναψυχή, αλλά ανάγκη για ξεκούραση και… αναγόμωση των μπαταριών ώστε να αντέξουμε να δουλεύουμε.

Όχι. Δεν είναι βιολογικό το θέμα. Σχετίζεται με τη συγκυρία και την πορεία της χώρας μας.

Τόσο δυσκόλεψε η ζωή μας χρόνο με τον χρόνο την τελευταία δεκαετία, που ενώ μεγαλώνουμε ηλικιακά και οι δυνάμεις μας μάς εγκαταλείπουν, πρέπει να δουλεύουμε ακόμη σκληρότερα για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της επιβίωσης που διαρκώς αυξάνονται.

Πού να το φανταζόμασταν τα… καλά χρόνια πως εμείς που ξεκινήσαμε την παραγωγική μας διαδρομή με υπέροχες συνθήκες -πολλές επιλογές, καλές αμοιβές, άνετη εργασία, εξασφαλισμένη καλή σύνταξη- θα την ολοκληρώναμε μέσα σε κλίμα διαρκώς αυξανόμενης δυσκολίας, με ανασφάλεια για το εισόδημα που θα έχουμε ως συνταξιούχοι, με αβεβαιότητα για την φροντίδα υγείας που θα απολαύσουμε, με εφορίες, τράπεζες, δημόσιο να καραδοκούν απειλώντας τα κεκτημένα μας και την ασφαλή ζωή που νομίζαμε ότι είχαμε δρομολογήσει.

Τέλος πάντων, μην μεμψιμοιρούμε.

Οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι να ανταποκρινόμαστε στις δυσκολίες που μας επιφυλάσσει η ζωή. Άλλωστε, ακόμη και μετά από τόσα προσκόμματα, η ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε στην χώρα μας είναι κατά πολύ ανώτερη από αυτή της πλειοψηφίας των κατοίκων του πλανήτη.

Με αυτές τις σκέψεις και πολλά βασανιστικά ερωτήματα στο μυαλό μου, αναχωρώ. Δυο βδομάδες εκεί που σαν και αυτήν δεν έχει και μια ακόμη κάπου μακρύτερα.

Χρειάζομαι επειγόντως ανάπαυση, ανεμελιά κι ομφαλοσκόπηση. Προσμέτρηση δεδομένων και αποφάσεις όχι με το θυμικό, αλλά με ώριμη σκέψη.

Αν όλα πάνε καλά, όταν γυρίσω θα είμαι έτοιμος να πιάσω τον ταύρο από τα κέρατα. Θα κάνω τα πάντα για να προετοιμαστώ για την απαιτητική χρονιά που θα ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο. Προσδοκώ να τα καταφέρω. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλο τον κόσμο.

ΥΓ. Η στήλη θα παραμείνει ενεργή και μάχιμη. Είπαμε διακοπές, αλλά εντός των συνθηκών και των υποχρεώσεων μας. Θα τα λέμε λοιπόν από την τελευταία σελίδα.

- Πέμπτη μεσημέρι. Λεωφόρος Στρατού. Περιμένω σε στάση του ΟΑΣΘ κατευθυνόμενος προς τα γραφεία της εφημερίδας (Άνω Λαδάδικα-οδός Καθολικών).

- Η επιγραφή στον πίνακα τηλεματικής, γράφει ότι το λεωφορείο της γραμμής Χαριλάου-Νέος Σιδηροδρομικός Σταθμός, θα φτάσει σε 8 λεπτά.

Φτάνει στην ώρα του.

- Είναι γεμάτο. Οι πέντε-έξι που θέλουμε να ανεβούμε, σπρώχνουμε τους επιβαίνοντες για να χωρέσουμε. Τα καταφέρνουμε. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική -ευγνωμονώ τον θεό που με έκανε ψηλό και μπορώ να αναπνέω πάνω από τα κεφάλια των συνεπιβατών μου.

Μια γυναίκα δίπλα μου υποφέρει. Ζητάει να της δώσουμε λίγο χώρο λέγοντας ότι παθαίνει κρίση πανικού και είναι έτοιμη να καταρρεύσει.

- Ως μη τακτικός πελάτης του ΟΑΣΘ, δεν κατέχω μηνιαία κάρτα αλλά ούτε έχω προμηθευτεί εισιτήριο για να το ακυρώσω. Κρατώ το ευρώ μου και κοιτώ να βρω το μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίου.

Το βλέπω -δυο τρία μέτρα μακριά μου. Αδύνατον να το πλησιάσω. Λέω κάποια στιγμή θα τα καταφέρω. Παρατηρώ γύρω μου ότι κανείς από όσους ανέβηκαν μαζί μου δεν ακυρώνει εισιτήριο. Υποθέτω ότι έχουν κάρτα ή θα περιμένουν να φτάσουν στο μηχάνημα

- Φτάνουμε στάση ΔΕΘ. Ανοίγουν οι πόρτες. Στη δική μου πόρτα κανείς δεν κατεβαίνει, ενώ τέσσερις ακόμη άνθρωποι μας σπρώχνουν πιεστικά για να χωρέσουν.

Πλέον, δεν μπορώ να πιαστώ από πουθενά και στηρίζομαι στα σώματα των συνεπιβατών μου.

Αίσχος. Ρίχνω μια ματιά στη διπλανή μου κυρία. Το κεφάλι της είναι κάπου στο στήθος μου. Αναπνέει ασθμαίνοντας και δείχνει έντρομη. Δεν θέλω να αντιληφθεί πως την κοιτάω. Παρατηρώ ότι ουδείς από τους νέους επιβάτες -όπως και εμείς της προηγούμενης «φουρνιάς»- κάνει κίνηση για ακύρωση ή έκδοση εισιτηρίου.

- Στάση Αγγελάκη. Κανείς δεν κατεβαίνει. Από την «πόρτα μου» ανεβαίνει ένας τύπος τραβώντας πίσω του μια βαλίτσα μικρή μεν, ξέχειλη δε από παλιά περιοδικά και βίπερ. (Προφανώς θα τα πουλήσει ως μεταχειρισμένα ή για ανακύκλωση). Την ανεβάζει με το ζόρι στο τελευταίο σκαλοπάτι. Ο τύπος είναι κάθιδρος και βρωμάει απίστευτα. Υποφέρουμε. Δεν υποκύπτω στον πειρασμό να κατευθύνω το βλέμμα μου προς την πανικόβλητη κυρία.

Στάση Καμάρα. Τέσσερις κατεβαίνουν, δύο ανεβαίνουν. Ο… ευωδιαστός φτάνει δίπλα μου. Θα λιποθυμήσω. Ιασονίδου, ακολούθως Αγίας Σοφίας, Αριστοτέλους, Αλκαζάρ.

Ανεβαίνουν λιγότεροι από όσους κατεβαίνουν. Κανείς -κυριολεκτικά κανείς- δεν έχει κόψει ή ακυρώσει εισιτήριο.

- Η κυρία που υποφέρει, κάθισε σε μια καρέκλα που άδειασε. Εγώ, επιτέλους πιάνω κάγκελο και δεν κλυδωνίζομαι ανάμεσα σε κορμιά ανθρώπων και απομακρύνομαι κάπως από τον δυσώδη κύριο.

- Έχω πρόσβαση στο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίου. Δεν κάνω κίνηση. Θέλω να νιώσω «απόβρασμα της κοινωνίας» όπως χαρακτήρισε ο νέος υπουργός μεταφορών Κωνσταντίνος Καραμανλής του Αχιλλέα τους… τζαμπατζήδες των μέσων μαζικής μεταφοράς. Έτσι για την αλητεία, σκέφτομαι μειδιώντας θριαμβευτικά.

Στάση Αντιγονιδών. Σφίγγω το κέρμα του ενός ευρώ στην παλάμη μου και κατεβαίνω από το λεωφορείο.

Κοιτώ πίσω μου. Το λεωφορείο με τα υπόλοιπα… αποβράσματα της κοινωνίας κατευθύνεται αγκομαχώντας προς τον Βαρδάρη.

Φτάνω στο γραφείο.

Ανοίγω τον υπολογιστή. Πρώτη είδηση στο portal μας, το makthes.gr, η αγωγή του προέδρου του ΟΑΣΘ Στέλιου Παππά κατά του νέου ΥΜΑΘ Θόδωρου Καράογλου για όσα είχε υποστηρίξει εις βάρος του σε συνέντευξή του στη «ΜτΚ» και η οξύτατη αντίδραση του δεύτερου.

Και η ζωή συνεχίζεται…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 4 Αυγούστου 2019