Δύο μέρες απέμειναν για να φύγει αυτή η δεκαετία. Η δυσκολότερη για τους περισσότερους από εμάς και σίγουρα η δυσκολότερη για την χώρα από την μεταπολίτευση κι εντεύθεν.

Όσοι διαβάζετε αυτές τις σειρές, ανήκετε -όπως κι εγώ- σε εκείνους που καταφέραμε να επιβιώσουμε.

Δεν είναι δεδομένη η ζωή και η μακροημέρευση. Μόνον όταν φτάνει στη μέση ηλικία ο άνθρωπος, συνειδητοποιεί ότι το να ξυπνά το πρωί είναι ευλογία.

Αντέξαμε λοιπόν. Τόσο στις δυσκολίες που ενέσκηψαν στην χώρα μας τινάζοντας στον αέρα οικογενειακούς και ατομικούς προγραμματισμούς και σχέδια, όσο και στους κινδύνους που κρύβει για τον καθένα ξεχωριστά ο χρόνος.

Το πρώτο που κατά την ταπεινή μου γνώμη οφείλουμε να κάνουμε, είναι να μακαρίσουμε τους εαυτούς μας για την καλή μας μοίρα, να κάνουμε μια σφιχτή αγκαλιά στους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας στην διαδρομή μας στην ζωή και να τους πούμε ένα «ευχαριστώ». Όχι μέσα από τα δόντια μας, ούτε ψιθυριστά, αλλά εύηχα, βροντόφωνα κι από τα βάθη της ψυχής μας.

Το δεύτερο που πρέπει να κάνουμε, είναι ένα λεπτομερές ταμείο της διαδρομής μας. Για τον τελευταίο χρόνο και την δεκαετία που μας χαιρετά. Έναν απολογισμό ουσιαστικό και ειλικρινή. Όχι μόνον για να δούμε τα λάθη που κάναμε και τις ευκαιρίες που χάσαμε, ούτε για να αναλογιστούμε τι ενδεχομένως θα γινόταν αν κάναμε μια διαφορετική επιλογή κάποια στιγμή. Να σκεφτούμε ποιους αδικήσαμε, σε ποιους φερθήκαμε με σκληράδα ίσως και βαναυσότητα, ποιους εκμεταλλευτήκαμε (όχι μόνον οικονομικά, αλλά κυρίως συναισθηματικά). Αν το επιχειρήσουμε αυτό, το να υποσχεθούμε στον εαυτό μας ότι θα επανορθώσουμε είναι η ανώδυνη διέξοδος, ενώ το να εκστομίσουμε μια συγγνώμη, θα είναι η λύτρωση.

Το τρίτο που μας πρέπει, είναι να θέσουμε στόχους και να καταστρώσουμε κάποια σχέδια για το μέλλον, παριστάνοντας ότι αδιαφορούμε για την γνωστή φράση «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει».

Ας πιέσουμε το μυαλό μας να απαντήσει στο κλασικό ερώτημα που οφείλει καθείς να θέτει στον εαυτό του: «πώς φαντάζεται την ζωή του σε δέκα χρόνια». Αν το κάνει αυτό, με ρεαλισμό και σοβαρότητα, θα βρει τα βήματα που πρέπει να κάνει. Αν αφεθεί σε ονειροβασίες (θα πιάσω το λαχείο, θα παντρευτώ τον πρίγκηπα, θα μεγαλουργήσω), αν παρασυρθεί από φοβίες (θα αρρωστήσω, θα καταστραφώ), θα κάνει μια τρύπα στο νερό.

Νέος χρόνος, λοιπόν, και νέα δεκαετία.

Ευκαιρία για καινούργια αρχή, για μεγαλεπήβολα αλλά βάσιμα σχέδια, για τρυφερές υποσχέσεις, για παραμερισμό των επιδιώξεων που απέτυχαν, για όνειρα που δεν χορτάριασαν.

Καλή χρονιά να έχουμε

*Σήμερα αναμένεται να κατεβεί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης από το Μέτσοβο όπου μετέβη για λίγες μέρες ξεκούρασης και -όπως ο ίδιος είχε προαναγγείλει- να πάρει τις αποφάσεις του σχετικά με το πρόσωπο που θα υποδείξει για τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας ενόψει των διαδικασιών εκλογής του που θα γίνουν σε μερικές βδομάδες.

Από αύριο λοιπόν, θα ξεκινήσουν τα σενάρια σχετικά με το τάδε ή το δείνα πρόσωπο, τα υπέρ και τα κατά της κάθε υποψηφιότητας, τα κριτήρια του πρωθυπουργού, τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές του, τις συμμαχίες και τις επιδιώξεις του.

*Δίχως να ισχυρίζομαι ότι έχω πληροφορίες για το τι σκέφτεται ο πρωθυπουργός όταν συνομιλεί με τους στενούς συνεργάτες του ή - το κυριότερο- όταν μένει μόνος με το μαξιλάρι του, αποτολμώ να διατυπώσω κάποιους συλλογισμούς που θα βοηθήσουν να ερμηνευτεί η όποια του απόφαση.

*Τα ονόματα των ενδιαφερόμενων, των προτεινόμενων ή των υποδεικνυόμενων, πολλά, σημαντικά και μεγάλου εύρους. Πρώην πρωθυπουργοί, πολιτικοί εν ενεργεία, ακαδημαϊκοί, άνθρωποι των τεχνών, μεγάλου ή μεγαλύτερου κύρους και ευρισκόμενοι σε όλο το μήκος της κλίμακας αριστερά-δεξιά, συναπαρτίζουν τον δυνητικό κατάλογο των υποψηφίων.

*Με δεδομένο μάλιστα πως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μας διαθέτει περιορισμένες αρμοδιότητες- μάλλον συμβολικές θα έλεγα- δύσκολα θα μπορούσε να «κοπεί» κάποιος από άποψη γνώσεων και ικανοτήτων.

Έτσι, η επιλογή θα γίνει με κριτήριο τις επιδιώξεις του πρωθυπουργού (που ως αρχηγός της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας μπορεί να εκλέξει όποιον υποψήφιο θέλει) και το πώς και σε ποιον βαθμό η τάδε ή η δείνα υποψηφιότητα εξυπηρετεί αυτές τις επιδιώξεις.

Νομίζω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρειάζεται έναν πρόεδρο με τα εξής χαρακτηριστικά:

• Να μπορεί αυτήν την περίοδο της έντασης με την Τουρκία, να σταθεί σε συναντήσεις κορυφής, να μιλά για το διεθνές δίκαιο και να υποστηρίζει με γνώσεις και πάθος τα εθνικά μας συμφέροντα. (Με αυτό ως δεδομένο, δεν θα έβλεπα πιθανή την επιλογή ενός λαμπρού ακαδημαϊκού ή μια διεθνούς προσωπικότητας από τον χώρο του πολιτισμού, που δεν έχει εντρυφήσει στην πολιτική, την διπλωματία, την ιστορική πορεία διαμόρφωσης της σύγχρονης Ελλάδας).
• Να μην διχάζει την Νέα Δημοκρατία, αλλά να την κρατά συμπαγή και με διασφαλισμένη την ενότητά της. (Πρόσωπα που βρέθηκαν αντιμέτωπα σε εσωκομματικές αναμετρήσεις κατά το πρόσφατο παρελθόν, δεν θεωρώ πιθανόν να αξιολογηθούν ως κατάλληλα. Ο Αντώνης Σαμαράς, η Ντόρα, ακόμη κι ο Κώστας Καραμανλής, θα προκαλέσουν κύμα αντιδράσεων ή έστω δυσαρέσκεια, την οποία δεν βλέπω τον λόγο να μην θέλει να την αποφύγει ο πρωθυπουργός)

Από εκεί και πέρα, τα πράγματα θα διαμορφωθούν ανάλογα με τις επιδιώξεις και τους πολιτικούς σχεδιασμούς του Κυριάκου Μητσοτάκη, αναφορικά με το άμεσο μέλλον.

*Αν θέλει να διατηρήσει ενωμένη τη ΝΔ, να έχει μαζί του τον ΣΥΡΙΖΑ και να έχει έναν πρόεδρο που μπορεί με άνεση να σταθεί στα διεθνή φόρα, θα ανανεώσει την θητεία του Προκόπη Παυλόπουλου. (Το ότι θα συρθεί στην πρόταση του Τσίπρα και πώς θα υπερβεί την προσωπική του δήλωση καταψήφισης του το 2015, αποτελούν αγκάθια τα οποία ωστόσο μπορεί να αξιοποιηθούν ως δείγματα υποχώρησης χάριν της εθνικής ομοψυχίας).

* Μια απόφαση για Παυλόπουλο, θα αφήσει εκτός το ΚΙΝΑΛ, πράγμα που δεν ξέρω αν αποδειχθεί επιθυμητό για τον πρωθυπουργό.

* Αν θελήσει να εξασφαλίσει την συμπόρευση- σε αυτό το θέμα- με το ΚΙΝΑΛ, μπορεί να επιλέξει από τους λεγόμενους κεντροαριστερούς υποψήφιους (Βενιζέλο, Σημίτη, ΓΑΠ, Διαμαντοπούλου, Δαμανάκη), ενδεχόμενο που βρίσκω εξαιρετικά απίθανο καθώς θα βγάλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στα κεραμίδια, ενώ θα προκαλέσουν δυσφορία και στη ΝΔ.

* Αν πάλι επιλέξει ένα πρόσωπο που είναι ταυτόχρονα αποδεκτό από ΝΔ- ΚΙΝΑΛ – διεθνή παράγοντα δίχως να απειλεί την εσωτερική συνοχή των κομμάτων, μπορεί να κοιτάξει προς την υποψηφιότητα Λουκά Παπαδήμου που υπήρξε αποδεκτός και για πρωθυπουργός ακόμη από ΝΔ- ΠΑΣΟΚ-Ευρωπαϊκή Ένωση, έχοντας ως μεμπτό το ότι θα θυμίζει μνημόνιο και παγκόσμιο οικονομικό διευθυντήριο.

Αν πάλι, δεν τον ικανοποιούν όλα αυτά τον πρωθυπουργό, έχουμε κι άλλα ονόματα. Από Αρβελέρ και Μαριέττα, μέχρι Σακελλαροπούλου και πάει λέγοντας…

-Το μοναστήρι να’ ναι καλά κι από καλογέρους έναν σωρό…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Δεκεμβρίου 2019