ΑΠΟΨΕΙΣ

Τα χρόνια που ο κόσμος έβγαινε από το σινεμά τραγουδώντας τη μουσική ή το τραγούδι της ταινίας ή σφυρίζοντας τα υπέροχα μουσικά κομμάτια των γουέστερν - σπαγγέτι φτιαγμένα από τον Ένιο Μορικόνε, στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70, στα πάρτι της νεολαίας είχε την τιμητική του το Ιταλικό μοντέρνο τραγούδι.

«Βολάρε», «Α Κάζα Ντ’ Ιρένε», «Ίο Ντι Νότε», Μοντούνιο, Φιντένκο, Αλμπάνο και μέσα σ’ αυτούς ένας από τους νεότερους, ο Τζιάνι Μοράντι , κομψός και όμορφος και ‘’είδωλο’’ –αναμενόμενα- των μαθητριών. Πέρασε μισός αιώνας σαν αστραπή.

Και να’ μαι τώρα , έχοντας περάσει τα εξήντα, να διαβάζω συγκινημένος τον αποχαιρετισμό του 76χρονου πλέον Τζιάνι Μοράντι προς τον Μaestro , τον μεγάλο Ένιο, στο facebook:

«Avere avuto la fortuna di conoscere un uomo e un genio della musica come Ennio Morricone, è uno dei grandi regali che ti fa la vita».

«Το να είσαι ευλογημένος να γνωρίζεις έναν άνθρωπο και μια μουσική ιδιοφυΐα όπως ο Ennio Morricone, είναι ένα από τα μεγάλα δώρα που σου δίνει η ζωή.

Το να μπορείς στη συνέχεια να τον έχεις δάσκαλο, συγγραφέα και ενορχηστρωτή δεκάδων τραγουδιών, είναι ένα ακόμη μεγαλύτερο, τεράστιο δώρο».

Ήμουν 17 όταν τον γνώρισα.

Από τότε όλα τα ιδιαίτερα επιτυχημένα τραγούδια, που με έχουν συνοδεύσει στο μουσικό μου μονοπάτι, συνδέονται άρρηκτα μαζί του. Ήταν ένας λαμπρός μουσικός και γενναιόδωρος άνθρωπος’’.

Όλη την εβδομάδα που πέρασε, το παγκόσμιο χωριό της κοινωνικής δικτύωσης γέμισε από την οικεία εκείνη μουσική του σινεμά του παιδικού μας παραδείσου καθώς έφυγε πλήρης ημερών στα 92 του, αφού κατέκτησε επαξίως τη διεθνή αναγνώριση για την έμπνευση, την ποιότητα και τη διαχρονική ακτινοβολία του μουσικού του έργου ο πολυβραβευμένος Ιταλός συνθέτης .

Το έργο του βοήθησε στη μορφοποίηση και στην δημιουργία του μύθου των «γουέστερν», αλλά ο ίδιος έγραψε υπέροχη μουσική και για θρίλερ, ταινίες ρομαντικές, επιστημονικής φαντασίας, ιστορικά δράματα κ.α. Δεν ήταν , άλλωστε, ενθουσιασμένος από τον όρο spaghetti western»!

Γεννήθηκε στη Ρώμη το 1928. Στα έξι του με μια τρομπέτα έγραψε την πρώτη του σύνθεση. Σπούδασε κλασική μουσική και από νωρίς έγραψε μουσική για το θέατρο και το ραδιόφωνο

Τεράστιο ταλέντο και χαρακτήρας εύκολα έφτασε στην κορυφή.

Οι New York Times ανοίγουν το αφιέρωμά τους στον Ennio Morricone με το εξής τολμηρό ερώτημα:

«’Θα τολμούσαμε να συγκρίνουμε τις 5 νότες της περίφημης "κραυγής του τσακαλιού" (coyote call) από το «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος» με τις 4 εναρκτήριες νότες της 5ης Συμφωνίας του Μπετόβεν;»

Ο Ennio Morricone ήταν περισσότερο από ένας σπουδαίος συνθέτης soundtrack στον κόσμο , υποστηρίζει ο αρθρογράφος και προσθέτει: ‘’Για μένα, το έργο του αντιστοιχεί στους Bach, Mozart, Debussy, Ellington και Stravinsky για την επίτευξη αυτής της σπάνιας σύντηξης καρδιάς και νου. Η μουσική του Morricone είναι εξίσου διαχρονική’’.

Μένει η ανάμνηση της παιδικής μας παρέας , να προσπαθεί να σφυρίξει την ανυπέρβλητη μουσική που τόνιζε το χαρακτήρα και τα πάθη των ηρώων του φαρ-ουέστ , την καλά κρυμμένη ανθρωπιά πίσω από τον «κυνισμό» του Κλιντ Ιστγουντ , την κακία του Ζαν Μαρία Βολοντέ και την σκληράδα του Λι Βαν Κλιφ.

Ο σκοπός της «Μονομαχίας στο Ελ Πάσο», η κραυγή και η τζαζίζουσα συνέχεια στο «Ο καλός ο καλός και ο άσχημος» και η μελαγχολία του «Για μια χούφτα δολάρια».

Από τον Ροδόλφο Βαλεντίνο και την Γκρέτα Γκάρμπο, στην Καζαμπλάνκα αλλά και στον «Μεθύστακα» και στο «Σωφεράκι» και από τον Σακελλάριο και τη Βουγιουκλάκη στον Χίτσκοκ, στον Κάρι Γκράντ, στη Γκρέϊς Κάλι ή τον Μάρλον Μπράντο, μέχρι τον Ντε Νίρο και τη Μισέλ Φάϊφερ , η πρώτη φορά στο σινεμά είναι από τις πιο μαγικές στη ζωή του ανθρώπου. Το «film-going», όπως το λένε οι αμερικανοί , είναι εντελώς ξεχωριστή υπόθεση και δεν έχει σχέση με το θέατρο, την όπερα, το μπαλέτο, την τηλεόραση ή και το διάβασμα ενός βιβλίου.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, αν όχι για όλους μας, οι παιδικές αναμνήσεις από το σινεμά δεν μπορούν να σβήσουν στο διάβα του χρόνου.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά σχεδόν όλοι οι άνθρωποι θυμούνται την εποχή που πρωτομπήκαν στη σκοτεινή αίθουσα, συνήθως σε νηπιακή ηλικία. -Η πρώτη φορά αποτυπώνεται ανεξίτηλα στην παιδική μνήμη εδώ και ...έναν αιώνα.

Η δική μου παρέα όμως έχει κολήσει στο βλοσυρό ύφος -σαν του Κλιντ- που παίρναμε στο ταμείο του σινεμά στεκόμενοι στις μύτες των ποδιών για να μας περάσουν για 13χρονους ενώ ήμασταν δεν ήμασταν έντεκα χρονών!

Θυμάστε το : «Κατάλληλον δι’ ανηλίκους άνω των 13 ετών»;

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 12.07.2020.