ΑΠΟΨΕΙΣ

Στην εκδρομή στο Άγκιστρο. Κλαψούριζε και ζητούσε από τον μπαμπά του «κεφτεδάκι παγωτό!». Ένας ξανθός μπόμπιρας, το πολύ δύο χρονών, που μόλις είχε αρχίσει να λέει τις πρώτες του λεξούλες με δυσκολία: «πατάτα», «πάμε», «φως»…

Ένας τοσοδούλης ζουμπουρλούλης, μόνο για φιλιά και αγκαλιές, που μάλλον δίπλα σε κάθε φαγητό κολλούσε και το αγαπημένο επιδόρπιο γιατί με αυτό ταύτιζε τη νοστιμιά.

Πόσο λεξιπλάστες μπορεί να είναι τελικά τα μικρά παιδιά… Πόση φαντασία κουβαλούν… Τι σενάρια, τι συνειρμούς μπορεί να κάνουν; Πόσες ιδέες μπορούν να σου δώσουν για να αναζητήσεις, να εμπνευστείς…

«Κεφτεδάκι παγωτό!», έλεγε και ξανάλεγε και κατευθύνθηκε προς τη μαμά του που του είχε μέσα σε ένα μικρό ταπεράκι κεφτεδάκια με πατάτες αλεσμένα, μάλλον γιατί δεν είχε συνηθίσει ακόμη να τρώει κανονικές τροφές.

Καταβρόχθισε το περιεχόμενο με ρυθμό ταχύτερο της αστραπής(!) και ξαναφώναξε: «κεφτεδάκι παγωτό!». Έντονα, αποφασιστικά, σχεδόν αυταρχικά. Όλο το ξενοδοχείο γελούσε και τον χαιρόταν και όσο εκείνος έβλεπε ότι προκαλεί τους άλλους τόσο φώναζε και ξαναφώναζε το ίδιο.

Κάναμε το λουτρό μας, απολαύσαμε το νερό που έτρεχε σαν καταρράκτης στον αυχένα, στις πλάτες μας κάνοντάς μας ένα φυσικό μασάζ και μετά στην ταβέρνα για φαγητό τον ξανασυναντήσαμε. Περάσαμε όμορφα, φάγαμε, ήπιαμε τα κρασιά μας και κάποια στιγμή ήρθε η ώρα της επιστροφής.

Καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω τον αναζήτησα με το βλέμμα. Αλλά μάλλον οι γονείς και η υπόλοιπη παρέα είχαν φύγει πριν από εμάς. Μάλλον γι’ αυτό από ένα σημείο και μετά είχα σταματήσει να τον ακούω να ζητάει από το τραπέζι.

Στην επιστροφή για κάποιο λόγο η φωνούλα του ηχούσε στα αυτιά μου: «Κεφτεδάκι παγωτό!». Ένα διήγημα από μόνο του.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19.02.2023