ΑΠΟΨΕΙΣ

Μικρά κόμματα που μεγάλωσαν είδαμε πολλά. Μεγάλα που μίκρυναν, επίσης. Μεγάλα που μίκρυναν και ξαναμεγάλωσαν, κανένα. Και τίποτε δεν δείχνει ότι η εξαίρεση στον κανόνα μπορεί να είναι το ΚΙΝΑΛ. Όποιος και αν εκλεγεί πρόεδρος. Αρκούν η απλή αριθμητική και η παρατήρηση χαρακτήρων. Στις εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ πήρε 43,92% και ο ΣΥΡΙΖΑ 4,60%. Στις εκλογές του 2015 το ΠΑΣΟΚ πήρε 6,28% και ο ΣΥΡΙΖΑ 36,34%. Αυτή η μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων διαμόρφωσε τον νέο εκλογικό χάρτη. Συνεπώς, προϋπόθεση για να ξαναγίνει το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ υπολογίσιμη κοινοβουλευτική δύναμη είναι να φέρει πίσω ψηφοφόρους που το εγκατέλειψαν κατά την περίοδο της απάτης που ονομάσθηκε «αντιμνημονιακός αγώνας». Πράγμα αδύνατο. Ακόμη και εάν εικάσουμε ότι έχει ανακτήσει τέτοιους ψηφοφόρους αλλά το ποσοστό του παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητο (8,10% το 2019) επειδή εν τω μεταξύ άλλοι ψηφοφόροι του ψήφισαν Μητσοτάκη, μια τέτοια μετακίνηση έχει εξαντλήσει τα όριά της. Πρέπει να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε. Οι ψηφοφόροι που μετακινήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ κατά την περίοδο 2011-2015 ανήκουν σε δύο ομάδες. Μία μικρότερη, που για ποικίλους λόγους (προσωπικά βιώματα, ένας παππούς στο βουνό, ταύτιση με την αριστερή αφήγηση για την Εθνική Αντίσταση) απέδιδε στον εαυτό της «ΕΑΜικά ιδανικά», ενοχλήθηκε όταν το ΠΑΣΟΚ συμβιβάστηκε με τους δανειστές και στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται ότι θα έσκιζε τα Μνημόνια με ένα νόμο και με ένα άρθρο. Και μία πολύ μεγαλύτερη που βρέθηκε στο ΠΑΣΟΚ κατά την δεκαετία του ’80 για τυχοδιωκτικούς λόγους, άκουγε τα νεφελώδη περί σοσιαλισμού με την ίδια σοβαρότητα με την οποία τα έλεγε ο Άκης, δεν είχε σχέση με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και δεν συμπαθούσε τον Σημίτη αλλά τον ψήφιζε επειδή κέρδιζε εκλογές και της εξασφάλιζε συμμετοχή στη νομή της εξουσίας, πήρε από το ΠΑΣΟΚ διορισμούς, υψηλούς μισθούς, παράλογα εφάπαξ, πρόωρες συντάξεις, γενικώς ό,τι χωρούσε η τσέπη του. Και μόλις αυτά ψαλιδίστηκαν, πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο και φίλησε το χέρι του Τσίπρα που του υποσχόταν επιστροφή στην κοιλάδα της αφθονίας. Δεν είχε την αξιοπρέπεια να πει ανοιχτά το κίνητρό του και το έριξε στο παραμύθι της ιδεολογίας. Δήθεν ήθελε να τιμωρήσει το «παλιό πολιτικό σύστημα», δήθεν ο ΓΑΠ δεν ήταν αρκετά αριστερός και δήθεν δεν άντεξε η συνείδησή του που ο Βενιζέλος συνεργάστηκε με τον Σαμαρά.

Ειδικά αυτός ο κόσμος δεν επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και αν τυχόν έχει αντιληφθεί ποιους ψήφισε, δεν θα το παραδεχθεί. Μην παραβλέπετε και τον ρόλο των social media. Οι περισσότεροι από όσους εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ για τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν εκτεθεί ανοιχτά. Αυτό που κάποτε θα έλεγαν σε δέκα ανθρώπους στο καφενείο και σε άλλους είκοσι συγγενείς, τώρα το έχουν πει σε μερικές χιλιάδες. Και με πολύ βαριά λόγια. Δεν σηκώνει να το πάρουν πίσω γιατί θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ δεν θα ξαναγίνει κόμμα εξουσίας ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προοπτική να κυβερνήσει ξανά, συνεπώς εκεί παραμένει το συμφέρον τους.

Τόσο κυνικά είναι τα πράγματα. Όσο το ΚΙΝΑΛ απευθύνεται σ’ αυτό τον κόσμο με όρους soft ΣΥΡΙΖΑ, ματαιοπονεί ξοδεύοντας το ιστορικό κεφάλαιο που συσσώρευσαν μεταρρυθμίσεις, εθνικά υπεύθυνες αποφάσεις και σεβαστά στελέχη. Κεντρώους από τη Νέα Δημοκρατία δύσκολα θα πάρει, όσο ο Μητσοτάκης μπορεί να επιβάλλει τις απόψεις του στο κόμμα και να ελέγχει την ασυνάρτητη Δεξιά. Και κοινό που να αξιώνει τον εκσυγχρονισμό που δεν τολμά η κυβέρνηση, υπάρχει μόνο στα λόγια. Συνεπώς, όποιος και αν βρίσκεται στο τιμόνι, το ΚΙΝΑΛ θα κινείται με σβηστή μηχανή. Και όσο πάει…