ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν μπορεί, λες. Κάνουν κακό χιούμορ και σε ακατάλληλη ώρα αλλά, πάντως, χιούμορ. Κάποια δικαστική αρχή στη Μόσχα άνοιξε ποινικό φάκελο (πιθανώς πρόκειται για το δικονομικό ισοδύναμο με την δική μας προκαταρκτική εξέταση) επειδή άγνωστοι έγραψαν συνθήματα σε μνημείο τριών Σοβιετικών στρατιωτών στην Καλλιθέα. Αλλά χιούμορ κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κανονικούς ανθρώπους. Εφόσον θεωρούν λογικό να μας υποδεικνύουν ποιο κανάλι να παρακολουθούμε και ποιο σάιτ να διαβάζουμε, πολύ δεν θέλει να μας πουν ότι η Αθήνα είναι ρωσικό έδαφος στο οποίο φθάνει η ποινική τους αξίωση. Οπότε η ελληνική πολιτεία υποχρεούται να συλλάβει τους δράστες και να τους εκδώσει στη Μόσχα για να αποσταλούν στο γκουλάγκ της Κολιμά. Φανταστείτε να έκανε κάτι τέτοιο η πρεσβεία των ΗΠΑ, κάθε φορά που διαδηλωτές, κατά το τελετουργικό της Μεταπολίτευσης, βάφουν με κόκκινη μπογιά το άγαλμα του Τρούμαν ή καίνε αμερικάνικες σημαίες. Θα είχε ισοπεδωθεί η Αθήνα..

Με την ευκαιρία μάθαμε ότι υπάρχει στην Αθήνα μνημείο για τρεις Σοβιετικούς που πολέμησαν τους Γερμανούς κατακτητές. Κάτι που είναι μια χαρά ιδέα για να αναδειχθεί μια ψηφίδα ιστορίας αλλά λογικά θέτει το ερώτημα πώς μνημονεύεται η συμμετοχή και των άλλων ξένων στρατιωτών που επίσης υπερασπίσθηκαν την Ελλάδα κατά την ίδια περίοδο. Των Βρετανών, Αυστραλών, Καναδών, Νεοζηλανδών, Ροδεσιανών, Ινδών, ακόμη και Μαορί που πήραν μέρος στην Μάχη της Κρήτης. Του Έντι Μάγιερς και των κομάντος της SOE που εκτέλεσαν τα μεγαλύτερα σαμποτάζ στη Ρούμελη με σκοπό να αποκόψουν την μεταφορά οπλισμού από την Γερμανία προς τον Πειραιά και δι’ αυτού στο μέτωπο της Βόρειας Αφρικής. Ή του Νεοζηλανδού Άρθουρ Έντμοντς και των ανδρών του που ανατίναξαν το 1943 την σιδηροδρομική γέφυρα του Ασωπού, σε ένα κορυφαίο ανδραγάθημα που σου κόβει την ανάσα. Σ’ αυτούς τους ήρωες δεν έχει αφιερωθεί ούτε μία αναμνηστική πλάκα. Έστω εκεί πάνω, στην ερημιά των βουνών. Κι ας μην την βλέπει ανθρώπου μάτι.

Ξέρετε τώρα πώς γίνονται αυτά τα πράγματα. Αποφασίζει το ΚΚΕ να αναδείξει ένα γεγονός που μπορεί να είναι αληθινό ή και παραποιημένο αλλά, πάντως, εξυπηρετεί το αφήγημά του. Βάζει μπροστά έναν σύνδεσμο βετεράνων της Εθνικής Αντίστασης ή την δημοτική του παράταξη, φιλοτεχνεί το φωτοστέφανο και αξιώνει να τιμηθεί «η ιστορική μνήμη». Τα υπόλοιπα αποτελούν ζήτημα χρόνου. Εάν ο δήμαρχος είναι της «Αριστεράς και της Προόδου», εύκολο! Εάν δεν είναι της «Αριστεράς και της Προόδου», ακόμη ευκολότερο. Γιατί ο δημοκρατικός κόσμος αποδείχθηκε ιδεολογικά μαλθακός, ευάλωτος στο μπούλινγκ του δημόσιου λόγου, απρόθυμος να δώσει την μάχη των απόψεών του, αδιάφορος για την Ιστορία. Ξεκινούσε να μιλάει κάνοντας δήλωση υποταγής «σέβομαι την Αριστερά και την Ιστορία της». Και κάπως έτσι, δεν υπάρχει δήμος της χώρας χωρίς οδό Άρη Βελουχιώτη αλλά πουθενά -ούτε καν στην γενέτειρά του, την Πρέβεζα- δεν υπάρχει οδός Θρασύβουλου Τσακαλώτου. Ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος, μετριοπαθής Κεντρώος, πολέμησε στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, στην Μικρασιατική Εκστρατεία, στο Ρίμινι, υπερασπίσθηκε την Αθήνα στα Δεκεμβριανά ως επικεφαλής της Τρίτης Ορεινής Ταξιαρχίας και πρωταγωνίστησε στον Εμφύλιο. Δηλαδή, για να μην ωραιοποιούμε τις λέξεις, στον πόλεμο για να μην γίνει η Ελλάδα προτεκτοράτο της Μόσχας και να μην παραδοθεί η Μακεδονία στη NOΦ. Ο αστικός κόσμος αποδείχθηκε ανίκανος να αποδώσει στον Τσακαλώτο και στους άλλους, πραγματικούς ήρωες, κάτι από την τιμή που το όφειλε. Έτρεμε μήπως αντιδράσουν οι ηττημένοι. Πάντως, για να επανέλθουμε στην προπέτεια της ρωσικής πρεσβείας, βρίσκουν και κάνουν. Και αν κάτι ασφαλώς απέδειξε η στάση της «διανόησης», του «καλλιτεχνικού κόσμου», των περισσότερων κομμάτων, πολλών ΜΜΕ και μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας έναντι της ρωσικής βαρβαρότητας στην Ουκρανία, είναι ότι το δίκτυο επιρροής που συστηματικά διαμορφώθηκε, περιλαμβάνει πολλούς εθελόδουλους. Κόστισε κάτι περισσότερο αλλά έπιασε τόπο…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27.03.2022