ΑΠΟΨΕΙΣ

Είδαμε τον τελευταίο καιρό, φωτογραφίες επί φωτογραφιών -μέρα και νύχτα- για τα «αίσχη» της Μητροπόλεως και της Προξένου Κορομηλά, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου δεκάδες αν όχι εκατοντάδες άνθρωποι περίμεναν στην ουρά διαφόρων take away μαγαζιών για να πάρουν ένα αλκοολούχο ποτό σε πλαστικό ποτήρι να το πιουν με τους φίλους τους.

Ήταν όντως εντυπωσιακές εικόνες αλλά περίεργες. Διότι δεν εξηγούσαν γιατί οι ίδιοι άνθρωποι δεν πήγαιναν με τους ίδιους φίλους τους λίγα μέτρα παραπέρα και μάλιστα χωρίς μεγάλη αναμονή και χωρίς συνωστισμό να πάρουν ένα κλειστό, άρα ασφαλές, μπουκάλι για να το πιουν το ίδιο ποτό με τους ίδιους φίλους.

Και παγάκια αν ήθελαν.

Διότι καλά επιπλήττουμε αυτούς που κάνουν τις ουρές και τον συνωστισμό αλλά δεν έχουμε παρατηρήσει ότι η Μητροπόλεως, ο πιο εστέτ δρόμος της Θεσσαλονίκης, έχει καλυφθεί με δεκάδες μαγαζιά τα οποία πωλούν προϊόντα take away ή είναι ισόγεια περίπτερα που πουλάνε τα πάντα.

Από ποτά μέχρι καλσόν και τυρόπιτες.

Το αβίαστο συμπέρασμα από μια βόλτα στην Μητροπόλεως δεν οδηγεί μετά βεβαιότητας στην διαπίστωση αν υπάρχουν περισσότερα ανοιχτά ή κλειστά μαγαζιά στον δρόμο.

Όχι γιατί υπήρξαν επαναστάτες έμποροι που αγνόησαν την απόφαση της επιτροπής να εξαιρέσει τη Θεσσαλονίκη από το άνοιγμα της αγοράς.

Αλλά γιατί στην Μητροπόλεως η μετατροπή κάθε τρύπας και αναξιοποίητης γωνίας σε take away έχει αλλάξει τις χρήσεις του δρόμου.

Προφανώς είναι η οικονομία του κορονοϊού. Πρόκειται για μια φτηνή επένδυση. Το ενοίκιο, αν και μεγάλο για τον προσφερόμενο χώρο, είναι σε απόλυτες τιμές μικρό, ο εξοπλισμός δεν κοστίζει ακριβά κι αγοράζεται με δόσεις οι πάγκοι γίνονται εύκολα, πολλές φορές do-it-yourself και το ένα άτομο του προσωπικού, που απαιτείται για τη μισή λειτουργία έχει φτηνό μεροκάματο.

Πόσο φτηνό; Αν έχει συνολικό εργασιακό κόστος, πενήντα ευρώ, χρειάζεται να πουληθούν εκατό φτηνούς καφέδες για να βγάλει τα έξοδα.

Όμως η Μητροπόλεως είναι γεμάτη τέτοια μαγαζιά, όπως και η Βασιλίσσης Όλγας και η Ανδριανουπόλεως.

Πόσους καφέδες μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος οργανισμός σε μια μέρα; Και πόσοι άνθρωποι χρειάζονται για να καταναλωθούν τόσοι καφέδες; Και τι θα γίνει όταν ανοίξει η καθήμενη εστίαση;

Η λογική απάντηση είναι ότι έτσι είναι η ελεύθερη οικονομία. Ποντάρεις, δηλαδή επενδύεις και κερδίζεις η χάνεις.

Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί η μαζική στροφή σε μια οικονομική δραστηριότητα, όπως είχε γίνει πριν λίγα χρόνια, όταν κεντρική επιλογή ήταν να μην μείνει ισόγειο που να μη γίνει καφετέρια, αφήνει το κοινωνικό αποτύπωμα της.

Καλά η καλά εκ των προτέρων αποτυπώματα δεν έχουμε. Το ζήτημα είναι να έχουμε διαχειρίσιμα αποτυπώματα. Νομίζω πως δεν είναι.

Γιατί κάθε δραστηριότητα, που αναπτύσσεται βιαστικά ως απάντηση σε μια ανάγκη που δημιουργεί αιφνιδιαστικά η ζωή, δημιουργεί πολύ ανταγωνισμό και πολλές αντιπαλότητες

που ένας Θεός ξέρει πως λύνονται.

Μπορούμε να θυμηθούμε και τρόπους με τους οποίους λύθηκαν στα Λαδάδικα...