ΑΠΟΨΕΙΣ

Η φράση «ο ελληνικός λαός» χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους πολιτικούς, κυρίως στις προεκλογικές περιόδους, καθώς το αφήγημα κάθε υποψήφιου που σέβεται τον εαυτό του και την ιδιότητά του, είναι ότι ο αγώνας που κάνει για να εκλεγεί αλλά και η εκλογή του  είναι μια αλτρουιστική πράξη που στόχο έχει να βοηθήσει τον τόπο και τους πολίτες.

Ο  «ελληνικός λαός» στα χείλη των πολιτικών έχει συνήθως το ίδιο περιεχόμενο που έχει η λέξη «πελάτης» στα χείλη των διαφημιστών. Και επειδή ως γνωστό «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» κανένας πολιτικός που θέλει να μακροημερεύσει στην πολιτική σκηνή της χώρας δεν διανοείται να κάνει κριτική ή να αμφισβητήσει την ορθότητα των επιλογών των πολιτών.

Με αυτή την αντίληψη περάσαμε τα τελευταία 50 χρόνια, διάστημα κατά το οποίο δημιουργήθηκε, έζησε και εξακολουθεί να ζει ο μύθος του «σοφού ελληνικού λαού».

Φυσικά, από την πορεία της χώρας -που είναι σε μέγιστο βαθμό αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών- προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ούτε σοφοί είμαστε, ούτε σοφά αποφασίζουμε. Όλος αυτός ο μύθος είναι στην ουσία ένα διαφημιστικό τρικ το οποίο επειδή ξετρέλανε τους «πελάτες» και απέφερε τεράστια κέρδη στους «διαφημιστές» συνεχίζει να κάνει… καριέρα στο μυαλό όσων κολακεύονται νιώθοντας ότι τους αναγνωρίζεται συλλογικά μια  ιδιότητα που είναι προφανές ότι δεν έχουν ατομικά.

Οι εκλογές της Κυριακής είναι μια ευκαιρία να σπάσει αυτός ο καταστροφικός φαύλος κύκλος. Είναι μια ευκαιρία να δείξουμε ότι είμαστε έτοιμοι για κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε. Πώς;
Βάζοντας στην άκρη όλους όσοι χαϊδεύοντας αυτιά και λέγοντας ό,τι θέλει να ακούσει ο ψηφοφόρος χτίζουν καριέρες σε βάρος της χώρας.

Προσπερνώντας όλους όσοι οφείλουν την πορεία τους στα κοινά στην υπεράσπιση όχι του κοινού συμφέροντος, αλλά του συμφέροντος του κοινού.

Κλείνοντας τ’ αυτιά στις σειρήνες που έχουν τη μορφή του φιλικού ή του συγγενικού προσώπου. Δεν διαλέγουμε παρέα για καφέ, ούτε επιβεβαιώνουμε τους δεσμούς αίματος στην κάλπη. Διαλέγουμε τους ικανότερους -ή αν προτιμάτε, τους λιγότερο ανίκανους.

Κάνοντας «έρευνα αγοράς». Δεν είναι δυνατόν για να αγοράσεις ένα ψυγείο να ψάχνεις μέρες ολόκληρες στο διαδίκτυο και να μην έχεις μάθει τα στοιχειώδη για κάποιον που θα αποκτήσει με την ψήφο σου το δικαίωμα να αποφασίζει για σένα.

Όσον αφορά τους υποψήφιους που παίζουν το «χαρτί»  της εντοπιότητας, καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι εκλογές δεν είναι διαγωνισμός του ΑΣΕΠ για να προσμετράται και να δίνει πόντους ο τόπος καταγωγής.

Θα μπορούσε κανείς να γράψει σελίδες επί σελίδων για τα λάθη που κάνουμε όταν βρισκόμαστε στη θέση του κριτή. Για να αποφύγουμε έστω τα πιο σημαντικά, ίσως θα βοηθούσε η σκέψη ότι ποτέ σε αυτές τις διαδικασίες δεν είμαστε μόνο κριτές.

Κρινόμαστε και εμείς…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25-26 Μαΐου 2019