Μετά τις πυρκαγιές
Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή κάτι: Ότι πρέπει να συνηθίσουμε στις εικόνες που κυριαρχούν αυτές τις ημέρες στις οθόνες των τηλεοράσεων, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στις ενημερωτικές ιστοσελίδες. Με τις πυρκαγιές να κατακαίνε τα δάση της χώρας. Γιατί η κλιματική αλλαγή δεν είναι πια κάτι το αφηρημένο και το θεωρητικό, αλλά ήρθε για να μείνει. Τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλο τον πλανήτη. Και αυτή είναι η πρώτη αλήθεια…
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί της. Και αυτό σημαίνει πολλά. Και για εμάς τους πολίτες αλλά και για το ίδιο το κράτος.
Για εμάς τους πολίτες σημαίνει να συνειδητοποιήσουμε ότι μια απροσεξία μπορεί να προκαλέσει μια τοπική καταστροφή καθόλου ευκαταφρόνητη. Συνεπώς ούτε αποτσίγαρα στο δάσος, ούτε μπαρμπεκιού σε αυλές με χόρτα, ούτε φωτιές σε χωράφια και άλση. Και επαγρύπνηση. Γιατί όπως λένε όλοι οι ειδικοί η γρήγορη παρέμβαση είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσεις μια πυρκαγιά.
Η δεύτερη αλήθεια έχει να κάνει με το κράτος. Καμία κυβέρνηση ούτε σήμερα ούτε στο παρελθόν ήταν ή είναι τόσο ανίκανη για να αντιμετωπίσει μια μεγάλη πυρκαγιά που απειλεί μια περιοχή. Όλες προσπάθησαν, άλλες πετυχαίνοντας καλύτερο άλλες χειρότερο αποτέλεσμα.
Ταυτόχρονα όλες πήραν σιγά σιγά τα μαθήματά τους. Είμαι σίγουρος ότι σήμερα οι πυρκαγιές που κατέκαψαν την Πελοπόννησο το 2007 θα είχαν αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά.
Με τη σημερινή εμπειρία ούτε το Μάτι θα είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις, αν υπήρχε καλύτερη οργάνωση και καλύτερος συντονισμός των υπηρεσιών και αν διαθέταμε τα εργαλεία που έχουμε σήμερα. Δηλαδή το 112 με το οποίο εκκενώνεται άμεσα μια περιοχή.
Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει να έχει πια το know how για να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις. Γιατί έχει καλύτερο εξοπλισμό, γιατί διαθέτει πια πολύ μεγαλύτερη εμπειρία, γιατί με το 112 μπορεί να περιορίσει κατά πολύ τις ανθρώπινες απώλειες, αλλά και γιατί όλοι πια στον κρατικό μηχανισμό είναι on alert με τις φωτιές. Γιατί είδαν τι σημαίνει το Μάτι, η Μάνδρα και η Πελοπόννησος.
Αυτό που λείπει σήμερα από την ελληνική κοινωνία (είτε εντός πόλεων είτε στο χωριό) είναι η αίσθηση του συλλογικού. Η αίσθηση δηλαδή, ότι σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές δεν έχει σημασία σε ποιο μετερίζι βρίσκεται ο καθένας. Δεν έχει σημασία αν είναι κάποιος ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, αν ασκεί κυβερνητικό ή αντιπολιτευτικό έργο, αν ανήκει στην πολιτεία που σβήνει τη φωτιά ή είναι πολίτης που βλέπει το σπίτι του να καίγεται. Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπισθεί συλλογικά.
Γι’ αυτό και το φθινόπωρο όταν πια θα έχουν σβήσει οι φωτιές θα πρέπει όλοι -πολιτεία, κόμματα, κοινωνία των πολιτών, ειδικοί- να καθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουμε το τι και το πως της κλιματικής αλλαγής στη χώρα μας.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 23.07.2023
