ΑΠΟΨΕΙΣ

Το Κυβερνείο, το αποκαλούμενο και παλατάκι, βρίσκεται σε φάση πλήρους εγκατάλειψης. Ένα τεράστιο αρχοντικό, σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της Θεσσαλονίκης, περιμένει την στιγμή που ανακαινισμένο θα αποδοθεί στους Θεσσαλονικείς. Το ακίνητο έχει περάσει στα χέρια της Εταιρείας Ακινήτων Δημοσίου ( ΕΤΑΔ). Είναι αυτονόητο πως η οποιαδήποτε εκμετάλλευση του θα προκύψει μετά από πλειστηριασμό. Όποιος πλειοδοτήσει, θα το εκμεταλλευθεί. Απλά πράγματα.

Αν κάποιες δημοτικές αρχές το ορέγονται -και καλά κάνουν- κάποιοι πολιτιστικοί φορείς το θέλουν για τις δραστηριότητες τους, δεν έχουν παρά να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό, στον οποίον θα συμμετάσχει και κάθε ενδιαφερόμενος, και ας δώσουν αυτοί τα πιο πολλά ευρώ.

Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες που κυκλοφορούν, το εσωτερικό του μεγάρου είναι ουσιαστικά κατεστραμμένο. Συνεπώς ο ενδιαφερόμενος θα πρέπει να συνυπολογίσει και το κόστος ανακατασκευής που υποθέτω θα γίνει κάτω από την επίβλεψη της Εφορείας Νεοτέρων Μνημείων, κάτι που μετά βεβαιότητος θα αυξήσει το κόστος της.

Διαβάζω πως το Κυβερνείο αποτελεί τοπόσημο συγκεκριμένου δήμου και ως εκ τούτου θα πρέπει να παραχωρηθεί σε αυτόν. Τα τοπόσημα δεν ανήκουν σε δήμους. Ανήκουν σε πόλεις. Ο Λευκός Πύργος δεν είναι τοπόσημο του δήμου της Θεσσαλονίκης, αλλά ολόκληρης της πόλης, όπως και το Λιμάνι και τα Κάστρα. Το ίδιο και το Παλατάκι. Ο επισκέπτης δεν γνωρίζει και δεν ενδιαφέρεται να μάθει σε ποιο δήμο ανήκουν τα διάφορα μνημεία των πόλεων.

Συνεπώς η ΕΤΑΔ οφείλει να εκπληρώσει την αποστολή της. Με την εκμετάλλευση του Κυβερνείου να επιτύχει το υψηλότερο τίμημα προς όφελος του Δημοσίου. Διαφορετικά θα εμπλακεί σε περιπέτειες…

Το ερώτημα όμως είναι γιατί κάποιοι παθαίνουν αλλεργία με το άκουσμα της λέξης «ιδιώτης». Και δεν αναφέρομαι μόνον στα μαρξιστικά απολιθώματα. Η εξήγηση είναι μια και πηγάζει από την κοινή πείρα τουλάχιστον σαράντα επτά ετών, που ορίζει και ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο διαχείρισης του δημοσίου χρήματος.

Ευθύς ως ο φορέας του Δημοσίου αναλάβει δια παραχωρήσεως το ακίνητο, θα «στήσει» τον χορό των εργολαβιών και των υπεργολαβιών με τα χρήματα βέβαια των φορολογουμένων. Αν όλα πάνε καλά, δηλαδή αν η επόμενη δημοτική αρχή δεν αμφισβητήσει διαδικασίες και αναθέσεις, μετά θα ξεκινήσει το πάρτι των διορισμών. Να δουλέψει και το εκλογικό «μαγαζάκι». Και επειδή κάποια στιγμή τα λεφτά θα τελειώσουν, θα πάνε στην όποια κυβέρνηση θα βρίσκεται στην εξουσία και θα ζητάνε αύξηση της επιχορήγησης. Και αν δεν τους την δώσει η κυβέρνηση, θα κάνουν και μια κατάληψη οι εργαζόμενοι.

Αυτά δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Τα ζήσαμε πολλές δεκαετίες, σχεδόν σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας, όπου δημόσιοι φορείς ανέλαβαν επιχειρηματική δραστηριότητα. Το ταμείον πήγε μείον.

Αν πραγματικά θέλουμε το παλατάκι, καλαίσθητο και σε βραχύ χρονικό διάστημα, να αποδοθεί στους πολίτες, οφείλουμε να προκρίνουμε την πιο αποτελεσματική και παραγωγική λύση. Διαγωνισμός, και την εκμετάλλευση του κερδίζει αυτός που θα πλειοδοτήσει. Το τζάμπα πέθανε και η νοοτροπία που το ακολουθεί.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 18 Απριλίου 2021