ΑΠΟΨΕΙΣ

Προσωπικά δεν ήξερα τον κύριο Γρήγορη Δημητριάδη. Η σχέση μας όμως ήταν σαν τις φιλίες στο facebook. Πρέπει να είχαμε εκατοντάδες κοινούς φίλους και πρέπει να ήμουν από τους λίγους σε αυτήν την πόλη που δεν είχα πιει έναν καφέ μαζί του.

Δεν θεωρώ ότι είναι κακό να είναι κάποιος δημοφιλής. Ούτε μπορώ να φανταστώ έναν στρατηγό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη συγκεκριμένη περίπτωση, χωρίς επιτελάρχη που να κατευθύνει το επιτελείο.

Όλοι οι πρωθυπουργοί είχαν ανθρώπους με τους οποίους είχαν σχέσεις βαθιάς εμπιστοσύνης και μοιράζονταν τα περισσότερα. Ο Σημίτης π.χ. είχε τον Σωκράτη Κοσμίδη. Προφανώς είχε φίλους και προφανώς έβγαινε με τους φίλους του για καφέ. Και ο Καραμανλής είχε σε αντίστοιχο ρόλο τον Σταϊκούρα και ο Παπανδρέου είχε και ο Σαμαράς είχε και ο Τσίπρας είχε.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο κ. Γρηγόρης Δημητριάδης ήταν ο μόνος από όλους όσους διαχειρίστηκαν αυτή τη θέση, που με τον προϊστάμενο του, είχε σχέσεις που προϋπήρχαν της πολιτικής για την ακρίβεια υπήρχαν από τότε που γεννήθηκε. Και αυτές ήταν σχέσεις βαθιάς εμπιστοσύνης. Και αυτό έμοιαζε σαν να υπάρχει έναν Ιανό στου Μαξίμου.

Αυτή ακριβώς η σχέση θα έπρεπε να κάνει πιο προσεκτικό τον κ. Δημητριάδη στην διαχείριση των καθηκόντων του. Διότι όλοι αυτοί που έπιναν καφέ μαζί του, στη συνέχεια απέπνεαν την εντύπωση, ότι μιλούσαν με τον πρωθυπουργό. Διότι ήταν ο μόνος που ήξερε πως σκέφτεται και λειτουργεί ο πρωθυπουργός.

Αυτό απεδείχθη καταστροφικό.

Δεν έχει σημασία ο λόγος. Ήταν η καταγγελία για τις υποκλοπές, θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο. Η προμήθεια παιχνιδιών για τον παιδικό σταθμό των εργαζομένων του Μαξίμου, π.χ.

Την παραίτηση του δεν είχε ζητήσει ποτέ κανένας, πλην του πρώην ευρωβουλευτή της ΝΔ, Γιώργου Κύρτσου, όταν τα έσπασε με τη ΝΔ.

Όμως η όλη γεωγραφία, ανέδυε έναν δυϊσμό εξουσίας, που ενίσχυε πολιτικά τον ρόλο του κ. Δημητριάδη, αλλά δημιουργούσε διοικητικά προβλήματα στον πρωθυπουργό, άσχετα με την εξέλιξη της συγκεκριμένης υπόθεσης.

Με την παραίτηση του, ο ΓΓ του πρωθυπουργού επιβεβαίωσε ότι ήταν το φράγμα πάνω στο οποίο κατέληγαν όλα τα κύματα των επιθέσεων στον κ. Μητσοτάκη.

Τώρα πλέον δεν είναι το φράγμα που θα πρέπει να αντικατασταθεί.

Είναι η λογική του φράγματος πριν τον πρωθυπουργό, που πρέπει να αντικατασταθεί και με την ευκαιρία να αναζητηθούν τα θεσμικά εχέγγυα που θα προστατεύουν και τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του.