Ακόμη και σε μια πανδημία βρίσκονται άτομα που συμπεριφέρονται ανόητα ή ανεύθυνα βάζοντας σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Που μαζεύουν χαρτιά υγείας και μακαρόνια γεμίζοντας αποθήκες ή που γεμίζουν τις πλατείες και τους δρόμους χωρίς να νοιάζονται για αποστάσεις ασφαλείας. . Κάποια ώρα στις αρχές Μαρτίου πρέπει να γεννήθηκε η λέξη και διαδόθηκε γρήγορα σαν τον ιό. Covidiot !

Ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος όμως φυλάγεται καλά , μένει στο σπίτι αλλά όσο κι αν η καραντίνα ευνοεί όπως λένε οι ψυχολόγοι τις εμμονές και τους ψυχαναγκασμούς, τον κοινό νου δεν τον αφαιρεί από όσους τον έχουν!

Ο απλός πολίτης λοιπόν βλέπει ότι τα μόνα μαγαζιά που λειτουργούν εν μέσω καραντίνας είναι τα σούπερ μάρκετ, αυτά των τροφίμων και ποτών (κρεοπωλεία, καφέ take away κ.λ.π.), τα φαρμακεία και άλλα για είδη προσωπικής υγιεινής και βέβαια τα ιατρεία , τα νοσοκομεία και τα …γραφεία κηδειών.

Επιβεβαιώνεται αυτό που έλεγαν οι παππούδες και όσοι επλήγησαν μεταπολεμικά από το «κατοχικό σύνδρομο»-το έχετε ακουστά;- πως σε περιόδου πολέμου και κρίσεων ο κοσμάκης κόβει τα περιττά έξοδα και περιορίζεται μόνο στο φαΐ , την υγεία, τα φάρμακα, τα καύσιμα, οικοδομικά υλικά. Άρα τα αντίστοιχα επαγγέλματα και όλη η υποστηρικτική αλυσίδα (supply chain που λένε οι αμερικανοί οικονομολόγοι ) όπως οι φάρμες, η κτηνοτροφία η αλιεία, τα εργοστάσια παραγωγής, και συσκευασίας είναι ασφαλή.

Τι γίνεται όμως με τους τομείς ένδυσης , υπόδησης, τουριστικά επαγγέλματα, λιανικό εμπόριο; Τι γίνεται με τα μαστόρια; Τι γίνεται με την ψυχαγωγία; Τις πολιτιστικές εκδηλώσεις , τα θέατρα, τις συναυλίες, τους αθλητικούς αγώνες;

Είδα στο διαδίκτυο αφηγήσεις νέων ηθοποιών που έλεγαν «τώρα πληρώνουμε ακριβά το κόστος των ονείρων μας» και συμπλήρωναν «την ώρα που οι άλλοι τρούπωναν στο δημόσιο ή εξασφάλιζαν μια θέση μισθωτού αορίστου χρόνου στο θέατρο, εμείς νοιαζόμασταν μόνο για την τέχνη».

Θυμήθηκα μια ροκ μπαλάντα από τα φοιτητικά μας χρόνια με τίτλο «Βραχυκύκλωμα», που έγραψε τραγουδούσε ο Βαγγέλης Γερμανός :

«Σε τούτο που μου έλαχε τον κόσμο να ζω

Οι συγγενείς κι φίλοι μου με λένε χαζό

που άφησα τα σίγουρα για τη μουσική ,

αλίμονο δεν έχω την κοινή λογική».

Ένα παράδειγμα θα σας φέρω επίσης, όπως μου το μετέφερε φίλος μουσικός:

«Σκεφτείτε ένα μουσικό κέντρο η μια ταβέρνα. Δεν είμαστε μόνο εμείς οι μουσικοί, οι παραγωγοί και οι ατζέντηδες που δεν έχουμε δουλειά, αλλά και οι μάγειροι, οι σερβιτόροι, το προσωπικό καθαριότητας και ασφάλειας, οι προμηθευτές σε ποτά και τρόφιμα, οι μεταφορείς και τόσοι άλλοι.

Δεν θέλω να σας τρομάξω αλλά σημαντικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγοι , ψυχολόγοι κ.α. εκφράζουν το φόβο μήπως η αντίληψη αυτή γίνει συνήθεια –έστω και κάποιο βαθμό- και πει λ.χ. ο κόσμος: ‘’Τι τα θέλαμε όλα αυτά; Μπορούμε να ζήσουμε και πιο απλά’’.

Διότι άλλο έκτακτη καραντίνα και άλλο το "cocooning" ως μόνιμη κατάσταση, ειδικά όταν αυτό γίνεται σε εποχές με όλα τα έξυπνα τηλέφωνα , τα τάμπλετ, διαδίκτυο, Netflix, χώρια η τηλεόραση!

Ο άλλος τομέας που ωφελείται επομένως από την κατάσταση και φυσικά facilitates (καθιστά δυνατά / διευκολύνει) όλα τα παραπάνω trends είναι ο ψηφιακος αφού όλοι το ρίξανε στη διαδικτυακή κοινωνικοποίηση και το φλερτ, τις διαδικτυακές αγορές και στην διαδικτυακή ψυχαγωγία (σας το μεταφέρω και αμερικανικά: digital socializing, intertnet shopping, online entertainment) κλπ.

Μια μικρή παρατήρηση: Το περιεχόμενο τη διαδικτυακής ψυχαγωγίας είναι «κρύο», όπως διαπιστώνουμε με τις μεταδόσεις θεατρικών παραστάσεων και συναυλιών και γεμάτο ανακυκλώσεις και μασημένη τροφή. Πολλοί βλέπουν στο YouTube κλπ παλιές ταινίες και τραγούδια . μετά τον κορονοϊό θα συνεχίσουν να οδεύουν για να δουν μια καινούργια παράσταση και ένα πρωτότυπο έργο;

Καλή ή ψηφιακή μετάβαση και η εργασία από το σπίτι αλλά δεν νοείται τουρισμός, λιανικό εμπόριο και βιομηχανία με τηλεεργασία. Ας δούμε επίσης ΤΙ θα θεωρείται ,από αυτά που θα κάνουμε , εργασία; Και με ποιους εργοδότες και με ποια σχέση εργασίας; Ποιοι θα είναι μισθωτοί; Και πόσοι; Πόσοι θα είναι «ελαστικοί»; Και πόσοι θα εργάζονται ουσιαστικά δωρεάν, «εθελοντικά» , «δοκιμαστικά» η με ψίχουλα; Ποιοι τομείς απασχόλησης που σχετίζονται με τη πραγματική ζωή και κατανάλωση όπως την ξέραμε και όχι με την ψηφιακή καραντίνα και τα νέα πεδία που ανοίγει, θα επανέλθουν και σε ποιο βαθμό;

Στην αρχή, αφελώς όπως αποδείχθηκε, κάποιοι πίστεψαν ότι θα τη «σκαπουλάρουμε» με μια κρίση ανάλογη με το χρηματοπιστωτικό πρόβλημα του 2008.

Τελικά αυτό που συνέβη τότε θα αποδειχθεί υγιεινός περίπατος καθώς η αγορά εργασίας με την πανδημία του κορονοϊού, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη «σοβαρότερη κρίση της από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο» !

Πάνω από 1,25 δισεκατομμύριο άνθρωποι κινδυνεύουν με απόλυση ή με μείωση του μισθού τους, εκτιμά η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ).

Διαβάζω τη νέα μελέτη που δόθηκε στη δημοσιότητα από την υπηρεσία αυτή του ΟΗΕ που εκτιμά ότι η πανδημία θα «εξαφανίσει» το 6,7% των ωρών εργασίας σε όλον τον κόσμο, μόνο κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2020, δηλαδή 195 εκατομμύρια ισοδύναμα πλήρους απασχόλησης (για εβδομάδα εργασίας 48 ωρών).

Και να σκεφτεί κανείς όλοι οι μέχρι τώρα προβλέψεις διαψεύδονται προς το ...χειρότερο.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Απριλίου 2020