Ο φανταστικός κόσμος των αριστερών
Με έκπληξη και κυρίως ανησυχία ακούω φίλους και γνωστούς που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, να εξακολουθούν να περιγράφουν την κοινωνία των ονείρων τους, χωρίς να νιώθουν την παραμικρή ανάγκη να συνδέσουν το επιθυμητό με το ευκταίο.
Έπειτα από όσα πέρασε η χώρα με τα σκισμένα μνημόνια και τις θλιβερές κωλοτούμπες που εκτός από χρήματα κόστισαν και σε αξιοπρέπεια και σοβαρότητα, αμετανόητοι προφήτες μιας καλύτερης ζωής, η οποία θα προκύψει όχι αν βρεθούν τα χρήματα αλλά αν εκλείψουν οι αντίπαλοι, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν ευχολόγια αντί επιχειρημάτων.
Διαπιστώνω μάλιστα ότι όσο πιο «φευγάτη» και «επαναστατική» είναι η προσέγγισή τους σε τόσο πιο πλεονεκτική θέση νιώθουν ότι βρίσκονται απέναντι στους «συμβιβασμένους» που κάνουν το λάθος στις αναλύσεις τους, αντί για χρώματα του ουράνιου τόξου να χρησιμοποιούν νούμερα. Κάθε πρόταση και κάθε ζητούμενο κρίνεται μόνο από το ανθρωπιστικό του στίγμα, σε ένα περιβάλλον απόλυτης περιφρόνησης της λογικής, η οποία μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο αφήγημα. Οι θιασώτες αυτών των απόψεων -είμαι σίγουρος- πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό δίνουν σχήμα και μορφή στην κοινωνική αλληλεγγύη, και εξασφαλίζουν την προστασία των πιο αδύναμων.
Δυστυχώς για όλους μας, δεν έχουν δίκιο.
Όσο οι εκφραστές των πολιτικών, που -έστω θεωρητικά- έχουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο, δεν καταφέρνουν να δώσουν απαντήσεις σε οικονομικό επίπεδο τόσο περισσότερος χώρος δημιουργείται για τις πολιτικές, που βάζουν το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο.
Όταν μία εταιρεία προσλαμβάνει κάποιον όχι ανάλογα με τις ικανότητές του αλλά ανάλογα με το πόσο έχει ανάγκη τη δουλειά, κάνει μια επιλογή που μπορεί να τιμά τον άνθρωπο και την κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα δίνει πλεονέκτημα στην ανταγωνιστική εταιρεία.
Αν θέλει να υπάρχει και την επόμενη μέρα, αυτήν την επιλογή θα πρέπει να έχει βρει τρόπο να τη χρηματοδοτήσει, διαφορετικά στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει τα προς το ζην σε έναν, θέτει σε κίνδυνο και τις δουλειές των υπολοίπων. Αναλογικά, ό,τι ισχύει σε αυτό το παράδειγμα, ισχύει και για όλες τις χώρες του πλανήτη καθώς μέσα στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που ζούμε δεν υπάρχουν σύνορα που να μπορούν φράξουν τον ανταγωνισμό. Επειδή οι εκλογές είναι μπροστά και κάθε άποψη θα πάρει τη μορφή συγκεκριμένου ψηφοδελτίου στις κάλπες, είναι καλή στιγμή να καταθέσω την αγωνία μου όχι μόνο για το τι θα ψηφίσουμε, αλλά κυρίως το γιατί…
ΥΓ
Με όλα αυτά θυμήθηκα προσκλήσεις για φαγητό που έχω δεχτεί κατά καιρούς, στις οποίες μετά με έβαζαν να πληρώσω. Δεν ξανακάθισα σε τραπέζι με αυτούς τους ανθρώπους. Όταν θέλεις να παριστάνεις τον γενναιόδωρο οικοδεσπότη, πρέπει να έχεις να πληρώσεις…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19 Μαΐου 2019
