ΑΠΟΨΕΙΣ

Πριν τρεις εβδομάδες, κυκλοφόρησε μια ανοικτή επιστολή που υπέγραφαν 57 άτομα, με τίτλο «δεν είναι εισβολή—να ισχύσει το άσυλο». Η πρότασή τους ήταν να ανοίξουν τα σύνορα στον Έβρο που η κυβέρνηση έκλεισε, επικαλούμενη την προστασία της δημόσιας υγείας. Λίγο νωρίτερα, είχε δημοσιευθεί στην “Le Monde” ανάλογη επιστολή, ελληνικής εμπνεύσεως αλλά χρήσεως εξωτερικού. Την υπέγραφαν εκπρόσωποι της παρισινής Rive Gauche και του πνεύματός της, αναρωτώμενοι «τι αξίζει η Ευρώπη εάν γίνει εχθρός του δικαιώματος ασύλου;». Αργότερα, ενώ πια ούτε ο Ερντογάν έκρυβε τα σχέδιά του, 617 συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, τραγουδιστές, ηθοποιοί, στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, πανεπιστημιακοί, αυτή τη φορά εσωτερικού – εσωτερικού, ετοίμασαν επιστολή στην οποία έβαλαν τίτλο «άνθρωποι ξανά». Ενδιάμεσα, ο σύλλογος διδασκόντων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου ζήτησε «να μη γίνει η Ελλάδα φυλακή της Ευρώπης», η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ απαίτησε «να ζήσουμε μαζί με τους πρόσφυγες», ο ΣΥΡΙΖΑ Λονδίνου διαδήλωσε μπροστά στην ελληνική πρεσβεία για τους «φονιάδες των λαών» και οι Ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γενικώς, όποιος δηλώνει Αριστερός, κάτι είπε για να σώσει την ψυχή του. Από τα κείμενα είτε απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στο ρόλο της Τουρκίας ή υπήρχε «όσο πατάει η γάτα». Το σταθερό ζητούμενο ήταν «να ανοίξει η κυβέρνηση τα σύνορα».

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση συμμορφωνόταν προς τις απαιτήσεις της εγχώριας και αλλοδαπής ιντελιγκέντσιας και άνοιγε τα σύνορα. Μπορεί κανείς να φανταστεί πού θα βρισκόμασταν σήμερα; Μία χώρα που έχει αναστείλει τις πτήσεις από και προς την Γερμανία, θα δεχόταν καθημερινά μερικές χιλιάδες ανθρώπους από την Τουρκία, χωρίς δυνατότητα να τους ελέγξει, πολύ δε περισσότερο να τους περιθάλψει. Χάος! Και ας μείνουμε μόνο σε αυτή τη διάσταση του προβλήματος, αφήνοντας στην άκρη όλες τις άλλες, γεωστρατηγική, οικονομική, κοινωνική, που είναι εξίσου σημαντικές αλλά όχι της παρούσης. Ντρέπονται καθόλου εκείνοι που έβαλαν τις υπογραφές τους κάτω από τα κείμενα τα οποία όχι μόνο αποδείχθηκαν άστοχα, αντικειμενικά υποστηρικτικά των τουρκικών επιδιώξεων, αλλά εν πολλοίς και υβριστικά προς όσους δεν συμφωνούσαν με την αξίωση των «ανοικτών συνόρων»; Δαγκώθηκαν λίγο που η πραγματικότητα ξεφτίλισε πάλι τις εμμονές τους; Να είστε βέβαιοι πως όχι! Εάν κυκλοφορήσουν αύριο τέτοια κείμενα, και ακόμη χειρότερα, πάλι οι ίδιοι άνθρωποι, με την ίδια αυταρέσκεια, θα βάλουν τις υπογραφές τους. Πάλι θα ειρωνευθούν τις γυναίκες του Έβρου που ετοιμάζουν φαγητό για τους αστυνομικούς, πάλι θα χλευάσουν τους κατοίκους των νησιών ως εθνικιστές, πάλι θα καταγγείλουν ως «φασισμό» τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της κοινωνίας. Λίγο – πολύ οι ίδιοι και οι ίδιοι, εδώ και χρόνια. Άδειες στον Κουφοντίνα, αποφυλάκιση για τον Σακκά, θέλει να σπουδάσει ο Ρωμανός, justice for Jackie, αλλά κουβέντα για τον εμπρησμό στη Μαρφίν, κουβέντα για τη δολοφονία του Αξαρλιάν, κουβέντα για τη βόμβα στον Παπαδήμο. Επιλεκτικός δικαιωματισμός. Και φυσικά «Όχι» στο δημοψήφισμα.

Θα ήταν απλώς γραφικά εάν δεν έρχονταν μαύρες μέρες. Αλλά έρχονται! Αυτά που είδαμε πριν μερικά χρόνια θα μας φανούν λίγα μπροστά σε όσα θα δούμε. Επιχειρήσεις θα κλείσουν, εργαζόμενοι θα μείνουν στο δρόμο, τα χρήματα για επιδόματα θα τελειώσουν, το κόστος του κρατικού δανεισμού θα ξαναγίνει απαγορευτικό, δάνεια θα εγκαταλειφθούν, τράπεζες θα πτωχεύσουν, καταθέσεις θα χαθούν, ακόμη και οι μισθοί στο δημόσιο θα μειωθούν. Θα δούμε πράγματα που είδαν μόνο οι πατεράδες μας στον πόλεμο. Μην ξεθαρρεύουμε ότι η κοινωνία ωρίμασε. Θα ξε-ωριμάσει. Και η κοινωνική απόγνωση που θα επικρατήσει, θα αποτελέσει τον τέλειο βιότοπο γι΄ αυτή την παρέα που ονειρεύεται την ουτοπία δια της καταστροφής. Εάν δεν βρει επιχειρήματα, θα βρει συνθήματα. Και το εμβόλιο γι’ αυτό τον «ιό», δεν έχει ακόμη βρεθεί…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 04/05 Απριλίου 2020