ΑΠΟΨΕΙΣ

«Μα ήταν η μεγάλη μου στιγμή», μου απάντησε ένας ακαδημαϊκός όταν, αφού μου περιέγραψε μία στιγμή που πήρε αυτός την απόφαση, για να μπει στο ΑΠΘ, μία δύναμη καταστολής. Δεν ήταν καν αστυνομία αλλά απλώς πυροσβεστική, η οποία όμως δεν έμπαινε χωρίς άδεια. Η απόφαση ήταν δική, το ύψος των καταστροφών περνούσε από το χέρι του.

Ήταν η δική του μεγάλη στιγμή, μία στιγμή που σημάδεψε τη ζωή του.

Για τους λίγες εκατοντάδες ανθρώπων που είχαν καταλάβει το Πολυτεχνείο το 1973, η μεγάλη στιγμή τους ήταν όταν η αστυνομία εκκένωσε τους δρόμους γύρω από το πολυτεχνείο και ετοιμάστηκε για την επέμβαση αλλά αυτοί δεν έφυγαν.

Έμειναν εκεί. Σχεδόν μισό αιώνα μετά, το «Πολυτεχνείο ζει» αλλά, όπως έγραψε ο Μίμης Ανδρουλάκης στο τελευταίο του βιβλίο, οι άνθρωποι που το βίωσαν είναι λίγο «πριν σβήσουν τα φώτα».

Και ακριβώς αυτό κάνει τη φωτογραφία του Λαλιώτη και του Ανδρουλάκη, των δύο πιο επιφανών μελών της συντονιστικής της κατάληψης του Πολυτεχνείου, να είναι η αποτύπωση της ελληνικής πολιτικής ιστορίας του τελευταίου τετάρτου του 20ου αιώνα.

Ο Ανδρουλάκης είχε fan club στο ΚΚΕ που τον λάτρευε και έπινε νερό στο όνομα του. Αλλά αυτό το ξέρουν εκείνοι και αυτός που καθοδήγησε το κόμμα, όσο υπήρχε Φλωράκης. Σήμερα τον ξέρουν περισσότεροι ως συγγραφέα, παρά ως πολιτικό ινστρούχτορα.

Ο Λαλιωτης καθοδήγησε το ΠΑΣΟΚ επί Παπανδρέου και εξαφανίστηκε με μία κίνηση του Σημίτη. Σήμερα πόσοι να θυμούνται άραγε ότι κάποτε είχε δηλώσει ότι το 2000 θα είναι «μόλις 49 ετών»; Ίσως ούτε καν ο ίδιος…

Δεν τους έσωσε το Πολυτεχνείο!

Αυτό που τους έκανε ξεχωριστούς στα μάτια της κοινωνίας, όπως και άλλους που έζησαν την ίδια μεγάλη στιγμή, ήταν η αίγλη ότι κατάφεραν να εξαργυρώσουν αυτή τη μεγάλη στιγμή.

Ανοησίες! Κανένας από αυτούς που ήταν στο Πολυτεχνείο, δεν έφτασε πολιτικά πάνω από τον Λαλιώτη. Κανένας δεν έγινε πρωθυπουργός, κανένας δεν έγινε αρχηγός κόμματος. Και η Δαμανάκη; Θα αναρωτηθεί κάποιος. Δεν είμαι βέβαιος ότι η ίδια θέλει να θυμάται ότι διετέλεσε αρχηγός κόμματος. Ο δικός της ΣΥΝ δεν υπάρχει.

Όλοι αυτοί οι 20αρηδες του ’73 που σήμερα διάγουν την 8η δεκαετία της ζωής τους έγιναν κάτι στην πολιτική καταλαμβάνοντας θέσεις που ήδη υπήρχαν.

Θα υπήρχε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ και χωρίς ο Λαλιώτης να ήταν στο Πολυτεχνείο. Θα υπήρχε αρχηγός του ΣΥΝ και ας μην ήταν η Δαμανάκη εκφωνήτρια του σταθμού. Δεν την έστειλε ο Σημίτης στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επειδή ήταν στο Πολυτεχνείο.

Αν σε κάτι είναι τυχεροί είναι μονάχα που δεν υπήρξε ακόμη ένας Λεωνίδας Κύρκος να αναρωτηθεί όπως έκανε εκείνος για την κομματική ηγεσία της αριστεράς στον εμφύλιο: «Ξέρετε ποιος ήταν ο Βλαντάς; Ένα ανθρωπάκι».

Σαν και αυτά που περιφέρουν σεμνότυφα την ηρωοπάθειά τους γυρίζοντας από σχολείο σε σχολείο και από εκδήλωση σε εκδήλωση για να πουλήσουν τη δική τους μεγάλη στιγμή ως μεγάλη στιγμή όλων μας.

Δεν ήταν όλων μας! Δική τους ήταν. Ας είναι υπερήφανοι…