ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο Ερντογάν με το νέο-οθωμανικό όραμά του δημιούργησε πολλούς αντιπάλους, καθώς επιχειρεί να ανατρέψει παγιωμένες γεωπολιτικές ισορροπίες. Έκανε το σημαντικό λάθος να προκαλέσει το Ισραήλ και εδώ και έναν περίπου χρόνο έβαλε απέναντι του και τη Γαλλία.

Εκτός από τη Λιβύη, η Τουρκία αρχίζει και έχει παρουσία και στην Δυτική Αφρική στην οποία τα συμφέροντα της Γαλλίας είναι σημαντικά, καθώς και στον Λίβανο που παραδοσιακά βρισκόταν στην ζώνη του γαλλικού ενδιαφέροντος.

Με άλλα λόγια η Τουρκία αμφισβητεί την ηγεμονία της Γαλλίας στην Μεσόγειο και στην Δ. Αφρική.

Έτσι, ήταν πολύ λογικό ο Μακρόν να αντιδράσει. Επενέβη στην Λιβυκή κρίση άμεσα διπλωματικά, έμμεσα στρατιωτικά, προσέφερε στην Ελλάδα σημαντική διπλωματική -και όχι μόνο- στήριξη στην παρατεταμένη κρίση με την Τουρκία, ενώ πριν από λίγες ημέρες ανακάλεσε τον Γάλλο πρέσβη από την Άγκυρα μετά την φραστική επίθεση και τις απειλές που διατύπωσε ο Ερντογάν εναντίον του.

Η κατάσταση στις σχέσεις των δύο κρατών βρίσκεται στο χειρότερο σημείο εδώ και πολλές δεκαετίες, με αποκορύφωμα την προτροπή της τουρκικής κυβέρνησης προς τους πολίτες να μποϋκοτάρουν τα γαλλικά προϊόντα.

Η Γαλλία θα ζητήσει από την ΕΕ την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία καθώς αυτή παραβιάζει την τελωνειακή συμφωνία με την ΕΕ. Είναι ολοφάνερο πως όσοι εταίροι βλέπουν με «στοργή» την Τουρκία θα δυσκολευθούν να αποφύγουν αυτήν την φορά την λήψη μέτρων. Δεν τα ζητά η Ελλάδα με την Κύπρο, αλλά η Γαλλία.

Ακόμα και η Άνγκελα Μέρκελ, το βασικό στήριγμα της Τουρκίας στην ΕΕ, πολύ δύσκολα θα κωλυσιεργήσει θέτοντας σε κίνδυνο τις σχέσεις της Γερμανίας με την Γαλλία.

Αν τελικά επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία, αυτό το γεγονός θα καταφέρει σημαντικό πλήγμα στην παραπαίουσα οικονομία της.

Από τα παραπάνω φαίνεται πως ο Μακρόν θέλει να κλείσει τους λογαριασμούς του με το νέο-οθωμανικό όραμα του Ερντογάν. Γι’ αυτό θα το πάει μέχρι τέλους.

Άλλωστε, οι επικείμενες γαλλικές εκλογές δεν του αφήνουν πολλά περιθώρια για υπαναχωρήσεις τόσο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, όσο και σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταπατούνται σε γαλλικό έδαφος από φανατικούς ισλαμιστές. Η Μ. Λεπέν καραδοκεί.

Ο Ερντογάν φαίνεται πως υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της χώρας του, ενώ ο ίδιος μοιάζει να έχει αποκτήσει ένα θεϊκό σύνδρομο. Όλα αυτά βέβαια δεν ανταποκρίνονται στους συσχετισμούς των δυνάμεων, που έχουν διαμορφωθεί τόσο στην Μεσόγειο όσο και στην Βόρεια και Δυτική Αφρική.

Μπορεί ο Ερντογάν να υποχωρήσει; Μπορεί κατεβάζοντας τον πήχη των απαιτήσεων του να αποσυρθεί διακριτικά από Λιβύη και Δ. Αφρική;

Η μέχρι σήμερα πορεία του δεν προδιαθέτει για κάτι τέτοιο. Στρατηγικός στόχος του είναι να γίνει ο ηγέτης του σουνιτικού Ισλάμ. Και αυτό δεν μπορεί να το επιτύχει συμβιβαζόμενος, αλλά ανοίγοντας διαρκώς νέα μέτωπα. Άλλωστε το είπε ο Τούρκος ηγέτης πριν από λίγες ημέρες. «Τα συμφέροντα της Τουρκίας αρχίζουν από το Αζερμπαϊτζάν και φτάνουν μέχρι την Σομαλία και την Λιβύη».

Κρίση μεγαλείου; Ψυχική διαταραχή;

Αυτό ουδόλως ενδιαφέρει τον Εμ. Μακρόν που θα επιδιώξει να δώσει ένα μάθημα στον «Σουλτάνο» για να αποδείξει πως η Γαλλία είναι το αφεντικό σε όλη την Μεσόγειο.

Θα τα καταφέρει; Και ποιος ο ρόλος της πατρίδας μας σε αυτό το σκηνικό ρήξης;