Ο ρομαντισμός που προσγειώνει απότομα!
Άνοιξα τα παντζούρια για να αερίσω το σπίτι. Μετά από μία εβδομάδα απουσίας μύριζε κλεισούρα όταν μπήκα, παρά του ότι η Μιράντα είχε έρθει για καθάρισμα την προηγούμενη και είχε αφήσει κάποια από τα παράθυρα μισάνοιχτα.
Έπρεπε να δροσιστεί ο χώρος, να μπει εκείνο το ελαφρύ θαλασσινό αεράκι όταν ανοίγουν τα πάντα και κάνει ρεύμα, να γίνει αισθητή η ανθρώπινη παρουσία από γωνιά σε γωνιά.
Άνοιξα το παντζούρι και τα είδα… Δύο περιστέρια στρογγυλοκαθισμένα στο κάγκελο του μπαλκονιού. Ακίνητα, ήσυχα, σχεδόν καθηλωμένα, σαν δύο μικρά αγαλματάκια απ’ αυτά που λέει το Φενγκ Σούι ότι πρέπει κάθε σπίτι να έχει σε κάποια γωνία για καλοτυχία. Δεν άντεξα κι άφησα μία κραυγή ενθουσιασμού. «Άααααααα…. Καλώς τα!», είπα σαν μικρό παιδί που τρελαίνεται απ’ την ευχάριστη έκπληξη.
Τρόμαξαν. Το ένα πέταξε μακριά, ως το σύρμα της γραμμής της ΔΕΗ απέναντι. Το άλλο δεν τα κατάφερε. Με δυσκολία φτερούγισε από τη μία τέντα στην άλλη, σαν κάτι να το βάραινε, και προσγειώθηκε λίγο άχαρα στο μεγάλο πλαϊνό πεζούλι της βεράντας.
Κατέβασα τις τέντες, έριξα λίγο νερό στο μωσαϊκό που άχνισε αμέσως, πότισα τη γαρυφαλλιά. Το άλλο, το απομακρυσμένο, με παρατηρούσε. Σαν να περίμενε πότε θα φύγω για να επιστρέψει στο ταίρι του, να μην το αφήνει μόνο, να το προστατεύσει.
Στις μέρες που ακολούθησαν παρά την παρουσία μου ξεθάρρεψαν και τα δύο και δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από το μπαλκόνι. Άνοιγα δυνατά τα πατζούρια, χτυπούσα τις πόρτες, έκανα δουλειές με θόρυβο. Αυτά τίποτα. Κολλημένα στα κάγκελα κάτω από την τέντα, μάλλον βρήκαν το δικό τους καταφύγιο δροσιάς μέσα στον καύσωνα.
Κάπου διάβασα ότι τα περιστέρια συμβολίζουν διάφορα, ανάλογα με το χρώμα τους, τη στάση που κάθονται ή πετούν, πώς και πού τα βρίσκεις. Σημασία δεν έδωσα. Αρνήθηκα, εννοείται, να επεκταθώ ή να αναζητήσω περισσότερα και το θεώρησα ως μία απλή σύμπτωση της τύχης, ευχάριστη και παρεϊστικη, καλοκαιρινή και ρομαντική.
Μόνο που ο ρομαντισμός κάποιες φορές σε προσγειώνει και απότομα! Δεν είχα φυσικά προβλέψει το αυτονόητο. Και βγαίνοντας ένα πρωί στο μπαλκόνι βρήκα, εγώ η παστρικοθοδώρα, κάποια από τα καθόλου ευχάριστα… αποτελέσματα αυτής της συνύπαρξης στα κάτω, λευκά κιόλας, πεζουλάκια.
Κι εκεί που ποστάριζα τα δύο πετούμενα όλο χαρά και έστελνα τις φωτογραφίες στους φίλους μου, πήρα το κινητό και έγραψα στο viber στη Σοφία: «Τρέχω να παραγγείλω καινούριο αυτοκίνητο. Μιλάμε θα πρέπει να περιμένω πολύ χρήμα». Για να εισπράξω την εξής απάντηση: «Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν είδα τη φωτογραφία. Μόνο από το δικό σου μυαλό δεν περνάνε αυτά!»…
Δεν περνάνε, δεν περνάνε. Σαν την κυρά Μαρία ένα πράμα!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13-14.08.2022
