ΑΠΟΨΕΙΣ

Στον Αλ. Τσίπρα δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να αποδείξει εμπράκτως πως το κόμμα του ανήκει στο συνταγματικό-δημοκρατικό τόξο. Και όλες τις άφησε να πάνε χαμένες.

Όχι μόνο αδιαφόρησε, αλλά έπραξε και το εντελώς αντίθετο, μην αφήνοντας καμιά αμφιβολία πως συνειδητά κινείται στο χώρο του εθνολαϊκισμού και της προσβολής των δημοκρατικών θεσμών.

Το πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πλήρης στήριξη που έδωσε στον Π. Πολάκη, όταν ο τελευταίος εξαπέλυσε αήθη επίθεση κατά του υποψηφίου ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Στ. Κυμπουρόπουλου. Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε κάλλιστα να ανακαλέσει στην τάξη τον, για πολλοστή φορά, παρεκτραπέντα υπουργό του, διασώζοντας τόσο την προσωπική του τιμή και αξιοπρέπεια όσο και του κόμματός του.

Όχι μόνο δεν το έπραξε, αλλά συγχρόνως φρόντισε να περάσει ένα μέρος των πασχαλινών διακοπών του μαζί με τον, κατά συρροή, υβριστή υπουργό του.

Γιατί το κάνει αυτό ο πρωθυπουργός; Δεν αντιλαμβάνεται, πέραν όλων των άλλων, πως εκθέτει και όλους τους γεφυροποιούς, που διατρανώνουν τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη σοσιαλδημοκρατία; Γιατί σοσιαλδημοκρατία με λεκτικούς τραμπουκισμούς δεν νοείται.

Προφανώς, ο Αλ. Τσίπρας βλέπει στο πρόσωπο του Π. Πολάκη όλη τη βάρβαρη επιθετικότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς, τον αριστερό χρυσαυγιτισμό, το πάντρεμα της πάνω με την κάτω πλατεία του 2011.

Έχω γράψει πως ο λόγος της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν είναι μόνο επιθετικός. Δεν είναι μόνο διχαστικός. Είναι κυρίως χυδαίος. Υβριστικός. Προσβλητικός.

Και όλα αυτά συμπυκνώνονται στη συμπεριφορά του Π. Πολάκη. Μοιραία λοιπόν ο πρωθυπουργός όχι απλώς τον στηρίζει, αλλά και ταυτίζεται με αυτόν.

Σίγουρα, ένα μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ επικροτεί και ενθουσιάζεται με όλα αυτά. Είναι όσοι ακόμα έχουν απομείνει σε αυτόν τον πολιτικό χώρο, που φυλλοροεί. Και φυλλοροεί και εξαιτίας παρόμοιων συμπεριφορών.

Πάντα, στις εκλογές τη νίκη τη δίνουν στο πρώτο κόμμα, οι μετριοπαθείς κεντρώοι ψηφοφόροι που, ως εκ της φύσεώς τους, αποδοκιμάζουν ακραίες συμπεριφορές.

Από τη στιγμή που η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αντιλήφθηκε πως αυτούς τους ψηφοφόρους τους έχασε, προσπαθεί να περιχαρακώσει το χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, εκφέροντας το γνωστό, από τα παλιά, πολωτικό και διχαστικό λόγο. Το γεγονός πως ο Τσίπρας στηρίζει εμφανώς και προκλητικά την επιθετική συμπεριφορά του υπουργού του, είναι σε τελική ανάλυση μια αμυντική κίνηση. Προσπαθεί να περιμαζέψει ό,τι του απέμεινε.

Δεν προσδοκεί να διευρύνει τα όρια της εκλογικής του επιρροής, αλλά να περιορίσει, όσο γίνεται, τις διαρροές. Άλλωστε, αν ο πρωθυπουργός διαχώριζε τη θέση του από τον υβριστή υπουργό του σε προεκλογική περίοδο, θα επέτεινε την υπάρχουσα, λόγω της επικείμενης ήττας, αναταραχή σε αυτό. Ο Αλ. Τσίπρας φροντίζει ο ΣΥΡΙΖΑ να βαδίσει προς την 26η Μαΐου χωρίς κλυδωνισμούς. Ούτως ή άλλως, το κόστος για τον Πολάκη το έχει ήδη καταβάλει. Η στήριξή του είναι πλέον μονόδρομος γι’ αυτόν. Φαίνεται μάλιστα πως το απολαμβάνει, καθώς θυμάται την εποχή που η πάνω πλατεία συνυπήρχε με την κάτω.

Καταλαβαινόμαστε.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 5 Μαΐου 2019