ΑΠΟΨΕΙΣ

Βλέποντας την απίστευτη εικόνα έξω από το Προεδρικό Μέγαρο του Μπουένος Άιρες, με οπαδούς της Μπόκα Τζούνιορς και της Ρίβερ Πλέιτ να κλαίνε αγκαλιασμένοι για τον θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα θυμήθηκα τον βραβευμένο συγγραφέα και δημοσιογράφο Εντουάρντο Γκαλεάνο .

Σκέφτομαι για μία ακόμα φορά πόσο δίκιο είχε γράφοντας προφητικά το 1998 στο πολυδιαβασμένο βιβλίο του «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» (στα Ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα») τα εξής:

«Οι τεχνοκράτες του επαγγελματικού αθλητισμού επέβαλαν ένα ποδόσφαιρο καθαρής ταχύτητας και πολλή δύναμης που απεμπολεί την απόλαυση, ατροφεί τη φαντασία και απαγορεύει το θράσος».

Ε, λοιπόν ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν ακριβώς το αντίθετο από όλα αυτά.

Ο ίδιος όσο μπόρεσε, με το προσωπικό του παράδειγμα, με τις αντιφάσεις και τους «δαίμονες» μέσα του, κατήγγειλε κατά τη γνώμη μου ένα πράγμα: πως το επαγγελματικό ποδόσφαιρο έδιωξε τη χαρά που νιώθει κανείς μονάχα γιατί παίζει. Και ακόμα χειρότερα απέβαλε την «περιττή» ομορφιά στην μπάλα -όπως μία άσκοπη περίτεχνη ενέργεια για τη χαρά της στιγμής- αλλά και οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδη.

Ο Μαραντόνα ήταν ανεξέλεγκτος στο πως μιλούσε και στο πως έπαιζε και δεν υπήρξε άνθρωπος, όπως έγραψε ο Γκαλεάνο «που να μπόρεσε να προβλέψει τις διαβολιές αυτού του εφευρέτη εκπλήξεων»!

Για τον ίδιο τον Γκαλεάνο όμως, η ιστορία του ποδοσφαίρου -λαμπερό κομμάτι της οποίας θα καταλαμβάνει εις τους αιώνες των αιώνων ο Ντιέγκο Μαραντόνα- δεν είναι παρά «ένα θλιβερό ταξίδι απόλαυσης και καθήκοντος».

Το έγραψε και στην εισαγωγή του βιβλίου άλλωστε πολύ γλαφυρά: «Οι σελίδες που ακολουθούν αφιερώνονται σ’ εκείνα τα παιδιά που πριν από χρόνια συνάντησα μια μέρα στο δρόμο στην Καλέγια Ντα Κόστα. Είχαν παίξει ποδόσφαιρο και τραγουδούσαν: ‘Χάσουμε, κερδίσουμε εμείς θα το γλεντήσουμε’».

Άρχισα το κείμενο με την Μπόκα και τη Ρίβερ. Είναι αυτό το αρχετυπικό ματς μεταξύ τους, που πολλοί θα ήθελαν να δουν πριν αφήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο. Κατά προτίμηση να το ζήσουν στις εξέδρες του « Μπομπονέρα», έδρα της πρώτης με την οποία έπαιξε ο Ντιέγκο. Είναι το ταγκό της έχθρας που χορεύουν εδώ και ενενήντα χρόνια στην Αργεντινή με εξασφαλισμένο το παγκόσμιο κοινό. Είναι ακριβώς το θλιβερό ταξίδι απόλαυσης και καθήκοντος.

Η λαϊκή Μπόκα Τζούνιορς και η αριστοκρατική Ρίβερ Πλέϊτ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος μεταξύ τους αγώνας το 1931 δεν έληξε ποτέ, λόγω επεισοδίων!

Από τότε διχάζουν την Αργεντινή και αντιπροσωπεύουν ένα από τα ντέρμπι του μίσους. Το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκος ωχριά, όπως και το Σέλτικ - Ρέϊντζερς ή το Ρόμα - Λάτσιο.

Οι οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς χλευάζουν τους αντιπάλους τους με το προσωνύμιο «gallinas» (κότες). Οι της Ρίβερ Πλέιτ απαντούν και τους αποκαλούν «chanchitos» (γουρουνάκια).

Ίσως τα είπε καλύτερα ο Οσβάλντο Αρντίλες, πρώην μέσος της Τότεναμ, πρωταθλητής κόσμου με την Αργεντινή το 1978 ο οποίος έπαιξε μαζί με τον Μαραντόνα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, που δήλωσε στο BBC ότι οι σημερινοί σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο «δεν θα μπορούσαν καν να ονειρευτούν τον θαυμασμό και την αγάπη που πήρε ο Ντιέγκο Μαραντόνα».

«Το να είσαι ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν απίστευτα όμορφο», πρόσθεσε ο Άρντιλες. «Αλλά από την άλλη πλευρά, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ακριβώς από πολύ μικρή ηλικία, είχε από πάνω του τον Τύπο όλη την ώρα. Δεν είχε κανονική παιδική ηλικία, δεν είχε ποτέ κανονικά εφηβικά χρόνια. Όλοι ήθελαν να είναι μαζί του, όλοι ήθελαν ένα κομμάτι του, οπότε ήταν απίστευτα δύσκολο».

Μένουν και κάποιες συμπτώσεις που διογκώνουν τον μύθο του ποδοσφαίρου. Ο Νοέμβρης υπήρξε σκληρός για κάποια υπέρλαμπρα αστέρια:

Στις 25 Νοεμβρίου, όπως ο Μαραντόνα, πέθανε το 2005 σε ηλικία 59 ετών ο Τζορτζ Μπεστ, Βορειοϊρλανδός μεγάλος ποδοσφαιριστής, αποκληθείς «ο πέμπτος Μπιτλ» που ξεσήκωνε την κερκίδα με τις επινοήσεις του. Έγινε παγκόσμια γνωστός για την καριέρα του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά στα πρωτοσέλιδα ήρθαν και η ταραχώδης προσωπική του ζωή και τα προβλήματα αλκοολισμού που τον οδήγησαν στο θάνατο.

Στις 17 Νοεμβρίου 2006 έφυγε από τη ζωή ο Φέρεντς Πούσκας, ο πρώτος «σταρ» που εμφανίστηκε στην μπάλα και κορυφαίος ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του ’50 στην Ευρώπη, ο ηγέτης της μαγικής Ουγγαρίας, αλλά και της πρωταθλήτριας Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης.

Και μία άλλη σύμπτωση: Στις 25 Νοεμβρίου επίσης, πέθανε το 2016 ο κουβανός επαναστάτης και επί πενήντα χρόνια ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, που υπήρξε φίλος του Ντιέγκο Μαραντόνα.