ΑΠΟΨΕΙΣ

Όταν επισκεπτόμαστε την πρωτεύουσα, οι Σαλονικιοί συνήθως θαμπωνόμαστε από τα εντυπωσιακά κτίρια και λεωφόρους γύρω από το Σύνταγμα, τα υπερπολυτελή καταστήματα στο Κολωνάκι, τη ζεστασιά της Πλάκας, τις διάσημες αρχαιότητες, το «Σταύρος Νιάρχος», τα πολλά μεγάλα εμπορικά κέντρα και από τις σαφώς καλύτερες μεταφορικές υποδομές της, όμως παραβλέπουμε άλλες πραγματικότητες, βασανιστικές για τους κατοίκους της: το χειρότερο σχεδιασμό της, τα σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια στους αμέτρητους στενούς δρόμους, τους υπερβολικά αραιούς στον αστικό ιστό δημόσιους χώρους, τις προβληματικές διαβάσεις αναπήρων, τη σπανιότητα ποδηλατοδρόμων, το κυκλοφοριακό (που μπροστά του η αντίστοιχη σαλονικιώτικη ταλαιπωρία είναι αστεία), τον τόσο υποβαθμισμένο Ελαιώνα ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από την Ακρόπολη, την ανασφάλεια λόγω εγκληματικότητας σε τεράστιες αστικές ζώνες, και μάλιστα του κέντρου.

Ωστόσο, παρά την αδιαμφισβήτητη υπερβολή της παραδοσιακής γκρίνιας μας για τη Θεσσαλονίκη, υπάρχουν στοιχεία που και την αιτιολογούν και τη δικαιολογούν. Η αθηναϊκή αγορά είναι αισθητά πιο ζωντανή, στους δρόμους ο κόσμος είναι πιο καλοντυμένος και αεράτος, εστιατόρια και μπαρ δε περιμένουν το Σαββατόβραδο για να σταθούν, οι άφθονες λιμουζίνες μαρτυρούν πλούτο και ισχύ, οι επιχειρηματίες κάθε μεγέθους κουτσομπολεύουν για καινούρια ντιλ και όχι για φέσια.

 Παρά τις αντιφάσεις της και της υπαρκτές ανισότητες της, η Αθήνα δείχνει να έχει αφήσει πίσω της τη μεγάλη οικονομική κρίση και να πορεύεται προς το μέλλον όπως κάθε άλλη ευρωπαϊκή μητρόπολη. Αντίθετα, η πόλη μας παραμένει κολλημένη και αιμορραγούσα.

Μέσα στη μιζέρια μας λοιπόν αναζητούμε φταίχτες. Μας φταίνε οι τοπικοί πολιτικοί, το «αθηνοκεντρικό κράτος», η δική μας οικονομική ελίτ, και αν είμαστε και ολίγον… ψεκασμένοι μας φταίνε μέχρι και Αμερικάνοι, Εβραίοι, Σκοπιανοί, μασόνοι και ο Σόρος. Ο μόνος που δε μας φταίει είναι ο εαυτός μας. Χωρίς να παραβλέπω διαχρονικές διοικητικές ευθύνες για την αναπτυξιακή στασιμότητα της Θεσσαλονίκης, η συνολική κακή εικόνα και κατάστασή μας είναι σε σημαντικό βαθμό αποτέλεσμα δικής μας συμπεριφοράς. 

Κανείς δε μας φταίει που δε σεβόμαστε την πόλη μας βρωμίζοντας την παντιτρόπω, διπλοπαρκάροντας, ψάχνοντας πώς θα κοπεί το δέντρο μπροστά στο μαγαζί μας, γεμίζοντας τα πεζοδρόμια με εμπορεύματα, μηχανάκια και τραπεζάκια, διαιωνίζοντας εντέλει μία νοοτροπία αυτοκαταστροφική. Διατρανώνουμε τη λατρεία μας για τον τόπο μας, όμως ούτε την ιστορία του γνωρίζουμε και εκτιμούμε, ούτε στα κοινά του θέλουμε να εμπλεκόμαστε, ούτε τον πιστεύουμε για το μέλλον των παιδιών μας. Για όλα τούτα δε φταίνε οι Αθηναίοι αλλά εμείς.

Οι ίδιοι οι Θεσσαλονικείς έχουμε την ευθύνη μα και τη δύναμη ν’ αλλάξουμε την πόλη, δρώντας θαρραλέα, χωρίς παρωπίδες. Έρχεται καιρός επιλογών και όλοι θα κριθούμε γι’ αυτές.