Όλα τα δάκρυα είναι πικρά
«Όλα τα δάκρυα είναι πικρά» είναι ο ο τίτλος ενός διηγήματος του σπουδαίου παιδαγωγού Γιάνους Κόρτσακ. Περιγράφει την αδυναμία ή μάλλον την απροθυμία των μελών μιας οικογένειας να κατανοήσουν ο ένας τον πόνο του άλλου.
«Έλα μωρέ, γι' αυτό κλαις; Υπάρχουν και χειρότερα», λέμε ο ένας στον άλλον στρέφοντας τα φώτα ο καθένας στον εαυτό του και στο δικό του πρόβλημα που φαντάζει πάντα πιο σημαντικό.
Στη συνθήκη της πανδημίας τα δάκρυα είναι όλα πικρά, όλα καυτά και μας ‘κάψαν το μαντήλι. Και τα φιλιά, και τα φιλιά είναι πικρά όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν δίνονται πια.
Χτες μια νεαρή μανούλα μού έλεγε ότι είχε ήδη κλειστεί στο σπίτι με το μωρό δύο χρόνια και πάνω που θα άρχιζε ξανά να ασκεί το επάγγελμά της, ξεκίνησε το παρατεταμένο lockdown. Νιώθω, είπε, ο χρόνος αυτός να προστίθεται στους προηγούμενους. Πόσες μικρές, μεμονωμένες περιπτώσεις! Ακούω τέτοιες κάθε μέρα καθώς βιώνω κι εγώ τη δική μου όπως (είμαι σίγουρη) και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές.
Τα παιδιά χωρίς σχολείο, οι φοιτητές χωρίς Πανεπιστήμιο, οι ερωτευμένοι που ζουν μακριά χωρίς έγγραφα γάμου ο ένας χωρίς τον άλλο, όλοι μας με μηδενική κοινωνική ζωή. Οι πάντες συντετριμμένοι ψάχνουμε μέσα μας δυνάμεις να αντεπεξέλθουμε και να βοηθήσουμε τους πιο ευάλωτους ψυχικά.
Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το τέλος αυτού του θρίλερ. Ο δολοφόνος δεν είναι πάντα ο... μπάτλερ και εμείς είμαστε όλοι έρμαια της τυχαιότητας των μεταλλάξεων του SARS-CoV-2.
Όσοι αντέχουμε ακόμα, δίνουμε το χέρι (διαδικτυακά ασφαλώς) στους πιο αδύναμους και ακούμε αυτό που έχουν να πουν. Κάποιοι δεν αντέχουν την πραγματικότητα και έχουν άρνηση. Καμιά φορά και ο θυμός κρύβει πίσω του τα πιο πικρά δάκρυα.
Είμαστε ακόμα σε κίνδυνο. Αυτή είναι η αλήθεια. Προστατεύουμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλον για όσο χρειαστεί. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Το «αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μη μας πει κανένα», δε χωράει εδώ.
Δυστυχώς...
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 04.04.2021
