ΑΠΟΨΕΙΣ

Στο πολιτικό παιχνίδι σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται. Και αυτά που δεν επιτρέπονται, αν βρεθεί τρόπος να μείνουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αξιολογούνται μόνο από την αποτελεσματικότητά τους.

Υπάρχει λοιπόν μια κοινωνική παραδοχή πάνω στην οποία στηρίζεται η επιχείρηση εξασφάλισης ψήφων. Εγώ θα υπερασπιστώ τα συμφέροντά σου και εσύ θα με ψηφίσεις, για να μου αναγνωρίσεις την εξυπηρέτηση και, φυσικά, για να συνεχίσω να δουλεύω για το καλό σου. Αυτή η λογική διατρέχει εγκάρσια και τα πολιτικά κόμματα και την ελληνική κοινωνία. Μάλιστα έχουμε εξοικειωθεί τόσο με τη χυδαιότητα αυτής της συναλλαγής που την ταυτίζουμε με το δημοκρατικό δικαίωμα του πολίτη να υπερασπίζεται το δίκιο του και να συντάσσεται με τις πολιτικές δυνάμεις που το εκφράζουν.

Έτσι η χώρα έφτασε ένα κλικ πριν (ή μετά) τη χρεοκοπία και έτσι συνεχίζει και πορεύεται, δίνοντας την αίσθηση ότι δεν έχει ή μάλλον δεν θέλει να συνειδητοποιήσει τους πραγματικούς λόγους της κρίσης. Για τον ίδιο λόγο στο στόχαστρο των ΜΜΕ είναι σχεδόν αποκλειστικά τα κόμματα και ποτέ οι ψηφοφόροι, λες και αυτό το παιχνίδι της «ανταλλαγής δώρων-ψήφων» παίζεται με έναν μόνο παίχτη.

Λες και δεν έχουν ευθύνη αυτοί που δέχονται τις προσλήψεις, τις αυξήσεις και την επιστροφή των αναδρομικών που γίνονται φυσικά σε βάρος άλλων κοινωνικών ομάδων με μικρότερο εκλογικό αποτύπωμα. Θα μου πείτε, τι θα μπορούσε να γίνει; Να σου δίνει η κυβέρνηση αυξήσεις και να κάνεις απεργία για να τις πάρει πίσω και να δώσει τα χρήματα στην ανάπτυξη; Να σου επιτρέπει να κάνεις εκλογές και να κλείνεις για μια μέρα το δημόσιο οργανισμό που σε πληρώνει και εσύ να ξεσηκωθείς με μπροστάρη το συνδικαλιστή που ψήφισες, για να σε φέρει πιο κοντά στο σπίτι σου και να διεκδικείς να δουλέψεις;

Όχι βέβαια. Το μότο που ρυθμίζει τις συμπεριφορές μας είναι «ο καθένας για την πάρτη του». Είναι το ίδιο ακριβώς που ισχύει στη ζούγκλα. Το μόνο περίεργο είναι η απορία που σχηματίζεται στα πρόσωπά μας όταν διαπιστώνουμε ότι κάποια άλλη ομάδα με μεγαλύτερη δύναμη εξασφάλισε μεγαλύτερο μερίδιο από την κοινωνική λεία. Τότε νιώθουμε αδικημένοι, επειδή δεν καταφέραμε να αδικήσουμε…