ΑΠΟΨΕΙΣ

Όταν λέμε Δεκέμβριος του 2023, να εννοούμε Δεκέμβριο του 2023. Είναι γενικευμένη πια η αδημονία για να τελειώσουν τα χρόνια της υπομονής. Το Μετρό μας έβγαλε την πίστη. Υπάρχουν, για να χρησιμοποιήσω μία μοντέρνα έκφραση, σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας του πολίτη τα «ψυχολογικά όρια». Ένα ιδιότυπο «ως εδώ και μη παρέκει», που λέει η ο λαός εννοώντας πως όταν μία κατάσταση φτάνει πια στο απροχώρητο, η υπέρβαση ενός ορίου θα φέρει γενικευμένη δυσφορία και κύματα αγανάκτησης.

Ένα τέτοιο ήταν τα 2 ευρώ -για παράδειγμα- στην τιμή της βενζίνης. Ένα τέτοιο είναι σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα για τη Θεσσαλονίκη, η λειτουργία -ξεκίνα το τιμημένο…- του Μετρό. Με το ζόρι αντέχει ο κόσμος μέχρι τα τέλη του 2023.

Η Θεσσαλονίκη εδώ και δεκαετίες είναι μία μη φιλική πόλη, που ταλαιπωρεί, κουράζει και εξαντλεί τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου και κυρίως τα νιάτα της, τους φτωχούς και τους ηλικιωμένους λόγω της μόνιμης ανυπαρξίας μίας σοβαρής αστικής συγκοινωνίας και της έλλειψης ενός μέσου σταθερής τροχιάς

Διάβαζα το πληρέστατο, με πρωτοσέλιδους τίτλους, ρεπορτάζ της «Μακεδονίας» της περασμένης Κυριακής για τον ΟΑΣΘ και την ταλαιπωρία που υφίστανται οι επιβάτες εδώ και πάμπολλα χρόνια:

-«Λιγότερα από 300 οχήματα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης»!

-«ΟΑΣΘ: Διαθέτει λεωφορεία, του λείπουν οι οδηγοί»!

-«Ο αριθμός των οχημάτων που κυκλοφορούν στις γραμμές του πολεοδομικού συγκροτήματος διαρκώς συρρικνώνεται , με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τη μετακίνηση των πολιτών και μάλιστα ενόψει της χειμερινής περιόδου όταν η πανδημία επανακάμπτει».

Έχει και άλλα τέτοια ερεβώδη και δυστυχώς πραγματικά στοιχεία το ρεπορτάζ.

Το ξέρουμε καλά ότι η μετακίνηση με το αυτοκίνητο προς το κέντρο της πόλης ή προς άλλες συνοικίες και δήμους, είναι μία οδυνηρή περιπέτεια αφού στο δρόμο λόγω μποτιλιαρίσματος θα χάσεις ώρες ενώ πιθανότατα δεν θα βρεις χώρο για στάθμευση με τα πάρκινγκ να είναι απελπιστικά λίγα.

Και την ώρα που συγκρίνοντας την κατάσταση που επικρατεί στη «συμπρωτεύουσα», με την Αθήνα που καθημερινά χαίρεται με εκδηλώσεις και κυβερνητικά πανηγύρια τις επεκτάσεις του Μετρό της και με το γενικό υψηλού επιπέδου δίκτυο μέσων συγκοινωνιών που πλέον διαθέτει και ενώ μονολογείς «κάποιος μας καταράστηκε», πέφτεις πάνω σε μία εντυπωσιακή χωρίς άλλο, ανάρτηση στο Facebook, του Ηλία Μόσιαλου, του γνωστού καθηγητή Πολιτικής και Διοίκησης της Υγείας.

Γράφει: «Μία αναπτυγμένη χώρα δεν είναι η χώρα όπου όλοι οι φτωχοί έχουν αυτοκίνητα (αλλά δεν έχουν πρόσβαση σε σοβαρές υπηρεσίες υγείας και παιδείας. Για μακαρόνια δεν σχολιάζω). Είναι η χώρα όπου και οι πλούσιοι χρησιμοποιούν καλές δημόσιες συγκοινωνίες».

Το κείμενο συνοδεύεται από μία εντυπωσιακή φωτογραφία όπου εμφανίζεται ο σερ Πολ Μακάρτνεϊ, ο μύθος των Μπιτλς, σε ένα προαστιακό τρένο του Λονδίνου, σεμνός και ταπεινός.

Όπως έχει ο ίδιος επανειλημμένα δηλώσει, είναι φίλος των μέσων μαζικής μεταφοράς και συχνά αγοράζει «a ticket to ride» για να νιώσει την ζεστασιά του ανώνυμου πλήθους.

Πριν από χρόνια είχε πει:

«Όταν ήμουν παιδί, έμπαινα σε ένα λεωφορείο, πήγαινα μόνο τρεις ή τέσσερις στάσεις, και κατέβαινα, κοιτούσα τριγύρω. Θυμάμαι χρόνια αργότερα, ο Τζορτζ Χάρισον με ρώτησε: ‘Πηγαίνεις ακόμα με λεωφορεία;’ Και του είπα, ‘Ναι’».

Ο Πολ συχνά χρησιμοποιεί λεωφορείο και στη Νέα Υόρκη.

Και διηγείται το πως είναι: «Όταν το έκανα, παρατήρησα ότι όλοι με είχαν προσέξει, αλλά πολλοί έμειναν ψύχραιμοι και δεν είπαν τίποτα. Οι Νεοϋορκέζοι, κοίταζαν ευθεία, παρόλο που γνωρίζω ότι είχαν παρατηρήσει ότι έχω μπει στο λεωφορείο. Τότε εμφανίστηκε μία μαύρη γυναίκα από το πίσω μέρος του λεωφορείου:

-Είσαι ο Πολ Μακάρτνεϊ;

-Ναι, είμαι.

Αμέσως μου είπε ‘Τι κάνεις εσύ σε αυτό το λεωφορείο;’. Και της είπα: ‘Γιατί δεν σταματάς να φωνάζεις και δεν έρχεσαι να κάτσεις δίπλα μου;’. Το λατρεύει ο κόσμος αυτό. Με ρώτησε πού πήγαινα. Έμαθα ότι πήγαινε στην πόλη για να δει την αδερφή της και καταλήξαμε να κάνουμε μία υπέροχη συζήτηση».

Χώρια που ο Πολ Μακάρτνεϊ είχε πει παλιότερα ότι το βρετανικό σύστημα δημόσιας συγκοινωνίας ήταν εν μέρει υπεύθυνο για την επιτυχία των Μπιτλς.

Υπάρχουν και πολλοί άλλοι διάσημοι που δεν αλλάζουν την καλή συνήθεια της συχνής χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς όπως ο Τομ Χανκς, ο Κιάνου Ριβς, η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, η Μαράια Κάρεϊ κ.ά.

Παλιά πριν πάρει το Μετρό, ο Τομ Χανκς συνήθιζε να μεταμφιέζεται για να αποφύγει το τρελό πλήθος που τον περιτριγύριζε. Το 2015 εντάχθηκε στους καθημερινούς Νεοϋορκέζους, καθώς έκανε ό,τι μπορούσε για να το κρατήσει χαμηλούς τόνους. Ναι, αλλά για ποια τρένα, λεωφορεία και Μετρό μιλάμε; Και σε τι θυμίζουν όλα αυτά την κατάσταση στη Θεσσαλονίκη;

Ας ελπίσουμε ότι βασική γραμμή των 9,6 χιλιομέτρων του Μετρό που συνδέει τον Σιδηροδρομικό Σταθμό με τη Νέα Ελβετία και η επέκταση προς Καλαμαριά που θα φθάνει ως τη Μίκρα, θα δώσουν μία ανάσα στην πόλη και θα μας απαλλάξουν σταδιακά από τις άγριες καταστάσεις που ζούμε στους δρόμους. Για προσχωρήσουμε σε μία άλλη διάσταση του πολιτισμού της καθημερινότητας όπου η δημόσια συγκοινωνία είναι πηγή καθημερινής επικοινωνίας και όχι πηγή άγχους και διαρκούς ήττας.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 30.10.2022