ΑΠΟΨΕΙΣ

Καλά που υπενθύμισε ο Κώστας Σημίτης, με δήλωση 109 λέξεων, ότι συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από την καθιέρωση του ευρώ και την ένταξη της Ελλάδος στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Διαφορετικά, το γεγονός θα περνούσε απαρατήρητο. Όχι πως τώρα αξιώθηκε την μεταχείριση που του αναλογούσε. Κατά το γνωστό και μη επιδεχόμενο αντιρρήσεως δόγμα, «ο τηλεοπτικός χρόνος είναι πολύτιμος». Και επειδή πολύτιμο για την ιδιωτική τηλεόραση είναι ό,τι φέρνει χρήμα, ανάμεσα στα λαμπερά βραδινά σκουπίδια και στα πρωινά / μεσημεριανά σκουπίδια που σχολιάζουν τα βραδινά σκουπίδια δεν χώρεσε μια παραγωγή για το ευρώ. Ας πούμε, ένα ντοκιμαντέρ που να αφηγείται την ιστορική πορεία προς το ενιαίο νόμισμα, από την σύλληψη της ιδέας έως την αποτίμησή της. Ή μια εκπομπή με καλεσμένους στο στούντιο, έστω και από εκείνες που στήνονται στο γόνατο. Αλλά ειδικά εδώ, αντανακλαστικά δεν έδειξε ούτε η δημόσια τηλεόραση. Πράγμα ιδιαιτέρως άδικο για την ίδια, γιατί αν έχει απομείνει κάτι αξιοπρεπές στο τηλεοπτικό τοπίο, αυτό είναι η δημόσια τηλεόραση -γεγονός που αποδείχθηκε και αυτές τις μέρες με τα εορταστικά προγράμματα της ΕΡΤ και του Καναλιού της Βουλής.

Ο Κώστας Σημίτης εξωράισε, ως όφειλε, την πορεία προς το ευρώ, μιλώντας για «εθνική συστράτευση». Δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η προετοιμασία της χώρας για την ένταξη στην ΟΝΕ αντιμετώπισε την μικρόψυχη κριτική τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Εάν ανατρέξει κανείς στον Τύπο της εποχής, θα διαπιστώσει ότι δεν υπήρξε μέτρο δημοσιονομικής προσαρμογής, ακόμη και από εκείνα που υπαγόρευε η απλή λογική, που να μην καταγγέλθηκε ως «λιτότητα». Βεβαίως, μια χαρά λέξη είναι η «λιτότητα» αλλά σε μια κοινωνία που είχε διαπαιδαγωγηθεί με την λογική του «κεκτημένου», δηλαδή μόνο παίρνουμε και ποτέ δεν δίνουμε, η «λιτότητα» αποτελούσε σκληρό πολιτικό επιχείρημα. Αφήστε που σήμερα θυμόμαστε την δεκαετία του ’90 και γελάμε γιατί όχι λιτότητα δεν υπήρξε αλλά ένας διάχυτος νεοπλουτισμός τον οποίο ενθάρρυναν οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και η πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό. Πρωτοφανώς εύκολη για έναν κόσμο που είχε μεγαλώσει με πληθωρισμό 25% και για να πάρει στεγαστικό δάνειο έπρεπε να φιλήσει το χέρι του τοπικού βουλευτή. Ακόμη και μετά την ένταξη στην ΟΝΕ, η γκρίνια συνεχίστηκε και τα επιχειρήματα ότι με το ευρώ ακρίβυνε η τυρόπιτα συνέχισαν να ακούγονται από δεξιά και αριστερά. Από δεξιά επειδή οι ψηφοφόροι έπρεπε να αντικαταστήσουν το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη με τη Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή -κάτι που όντως διέπραξαν. Και από Αριστερά επειδή εκεί η μιζέρια είναι ενδημική.

Στην πραγματικότητα, λίγος κόσμος συνειδητοποίησε εκείνη τη νύχτα, βλέποντας τον Κώστα Σημίτη να παίρνει από το ΑΤΜ το πρώτο χαρτονόμισμα σε ευρώ και δίπλα του τον Λουκά Παπαδήμο, τότε αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ναι, τον μετέπειτα πρωθυπουργό που υπήρξε στόχος δολοφονικής ενέργειας και που ο Τσίπρας απαξίωσε να επισκεφθεί έστω δύο λεπτά στο νοσοκομείο) ποιες ήταν οι διαστάσεις του γεγονότος. Η Ελλάδα όχι μόνο μοιραζόταν το ίδιο νόμισμα με μερικές από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη αλλά είχε ενισχύσει την εθνική της υπόσταση. Κάτι που αποδείχθηκε λίγο αργότερα, γιατί εάν η συμμετοχή στην ΟΝΕ δεν ανάγκαζε τους εταίρους να μετάσχουν στο πρόγραμμα διάσωσης, σήμερα θα είχαμε την δραχμή που δεν θα άξιζε ούτε για προσάναμμα και θα κάναμε συναλλαγές με μαρούλια. Και ακριβώς επειδή ζήσαμε τον τυχοδιωκτισμό, τον κίνδυνο να χάσει η πατρίδα το ευρωπαϊκό κεκτημένο, έχουμε υποχρέωση να μην ξεχνάμε το 2015 και να αντιμετωπίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ όπως ακριβώς επιμένει να είναι. Ως ένα κόμμα εκτός δημοκρατικού τόξου, που ταιριάζει στον τρίτο προς τέταρτο κόσμο. Όταν και αν ποτέ απορρίψει το παρελθόν και την φύση του, εδώ θα είμαστε για να το δούμε.