Η 5η Ιουλίου αποτελεί μία μαύρη σελίδα στην ιστορία του Πανιωνίου κατ’ επέκταση του αθλητισμού, αφού το πρωί εκείνης της ημέρας το μακρινό 1956, ο αθλητής Παναγιώτης Μαυραγάνης παρασύρθηκε από διερχόμενο λεωφορείο στη συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Μεσογείων.

Ο δρομέας ημιαντοχής και αντοχής έχασε τη ζωή του σχεδόν ακαριαία, ενώ τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι την προηγούμενη ημέρα είχε νικήσει στα 800μ. με τα χρώματα της 127 ΣΑΒ Φαλήρου, με την οποία έλαβε μέρος στους Πανελλήνιους Αγώνες της Βασιλικής Αεροπορίας. Επίσης, είχε κατακτήσει τη 2η θέση στα 5.000μ. με 16.30, παρά την κούραση, από τους αγώνες.

Το μαύρο εκείνο πρωινό της 5ης Ιουλίου βρισκόταν σε κεντρικό σημείο των Αμπελοκήπων και λίγο πριν τις 12 επιχείρησε να περάσει τον δρόμο, χωρίς ν’ αντιληφθεί το διερχόμενο λεωφορείο. Ποιος ξέρει άραγε τι να σκεφτόταν….

Ο οδηγός του οχήματος συνελήφθη, αλλά οι αυτόπτες μάρτυρες κατέθεσαν ότι δεν έφερε καμία ευθύνη για το τραγικό συμβάν και έτσι αφέθηκε ελεύθερος.

Το φράγμα των 16’ και το λαμπρό μέλλον

Ο Μαυραγάνης γράφτηκε σε ηλικία 18 ετών στον Πανιώνιο και λίγους μήνες μετά συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της Εθνικής για το Νόβισαντ, όπου θα διεξάγονταν ελληνογιουγκοσλαβικοί αγώνες.

Εκεί έλαβε μέρος στο δρόμο των 3.000μ. και αναδείχθηκε νικητής με χρόνο 9.14. Το αθλητικό του μέλλον προμηνύονταν λαμπρό: Βελτίωσε την απόδοσή του στα 1.500μ. με 4.21 και στα 5.000μ. με 16.02, ενώ κατά τη διάρκεια του 1956 πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι θα «έσπαγε» το φράγμα των 16’. Αλλά δυστυχώς η ζωή είχε άλλα σχέδια για τον ίδιο….

Έβαλε τα κλάματα για να αγωνιστεί

Το πάθος του ξεχείλιζε και χαρακτηριστικό είναι ένα περιστατικό που έλαβε χώρα το 1953, όταν και συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της Εθνικής ομάδας των εφήβων για το Βελιγράδι, όπου προορίζονταν για αναπληρωματικός των Κωνσταντινίδη και Βαμβακά στα 3.000μ.

Ο αθλητής του Πανιωνίου, ωστόσο, ήθελε τόσο πολύ να αγωνιστεί, ώστε έβαλε τα κλάματα στον θρυλικό Ούγγρο προπονητή του, Ότο Σίμιτσεκ, προκειμένου να πάριε τη θέση ενός εκ των προαναφερθέντων.

Το περίεργο είναι ότι ο Σίμιτσεκ πείστηκε και όλοι πόνταραν σε μία καλή παρουσία πίσω από τον Βαμβακά. Ωστόσο, το χαρακτηριστικό του Μαυραγάνη είναι ότι έτρεχε με το μυαλό και όχι με τα πόδια. Έτσι, κρατούσε δυνάμεις, έχοντας από κοντά τους Γιουγκοσλάβους, και στα τελευταία 150μ. έκανε τη δική του επίθεση. Μέχρι να καταλάβουν οι αντίπαλοί του τι είχε κάνει, ο νεαρός είχε ανακτήσει σημαντική διαφορά και ο Βαμβακάς με τη σειρά του ανέπτυξε «φίνις» και κατέλαβε τη 2η θέση.