ΑΠΟΨΕΙΣ

Της Νάσιας Λουκοπούλου

Οικονομολόγου, Στελέχους ΥΠΠΟΑ

Σε πολύ λίγο, τέταρτη φορά Πανελλήνιες. Δύο οι δικές μου (φευ πέρασα με τη δεύτερη στο Πανεπιστήμιο, αλλά τότε το πάλαι ποτέ -στην εποχή του Κολοκοτρώνη όπως δεικτικά μου επισημαίνουν τα τέκνα μου- κρατούσαμε τουλάχιστον βαθμολογίες), τρίτη -ως συμπάσχουσα Ελληνίδα μάνα- στον πρωτότοκο και τέταρτη τώρα στη μεγάλη, έχω και μία πέμπτη, όταν το στερνοπούλι θα στρίβει στη γωνία το μακρινό 2030, και μετά απολύομαι και… δεν τρελαίνομαι.

Τι άλλαξε άραγε στη διαδικασία εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στις τόσες δεκαετίες που πέρασαν; Το απόλυτο τίποτα. Περίπου 80.000 παιδιά δίνουν πανελλαδικές κάθε χρόνο, από τα οποία κόβονται τα 20.000, ενώ από το 2021 υπάρχει και η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) που πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε και ψηφοθηρικά από την αντιπολίτευση, η οποία έταζε ότι θα την καταργήσει και θα μπαίνουν όλοι γιούρια στα Πανεπιστήμια και προφανώς μετά και στο Δημόσιο(;) (πηγαίνουν μάλλον combo αυτά τα δύο).

Οι κυβερνήσεις το ξέρουμε ότι γενικώς πέφτουνε, αλλά εκτός από την αγάπη μένει και το εκπαιδευτικό χάος. Αλλάζουν συνέχεια τα ελάσσονος σημασίας όπως συντελεστές, μαθήματα, εξεταστέα ύλη, ελάχιστη -ή μη- βάση εισαγωγής, ΤΕΙ βαφτίζονται ΑΤΕΙ (γιαλαντζί ΑΕΙ δηλαδή). Σχολές υπερπλήρεις, σχολές φαντάσματα με 10 νοματαίους, σχολές χωρίς καθηγητές κ.λπ. κ.λπ. Και η πολυπόθητη εισαγωγή; Αυτή θέλει και κόπο, και τρόπο. 

Το σύστημα δεν ευνοεί τους έξυπνους. Ευνοεί τους επίμονα υπομονετικούς και υπομονετικά επίμονους. Το σύστημα ευνοεί τα παιδιά που είναι διατεθειμένα να λειτουργήσουν για ένα χρόνο minimum σα ρομπότ -ουχί της artificial intelligence όμως- και να μάθουν απ’ έξω και ανακατωτά αυτά που ορίζονται ως εξεταστέα ύλη. 

Πόσες φορές «βγήκε» το βιβλίο, πόσες φορές λύθηκε η ίδια άσκηση, πόσες φορές έπεσε εκείνο το SOS, στις πόσες φορές καίγονται τελικά τα εγκεφαλικά κύτταρα ενός 18χρονου; Το οποίο 18χρονο εντωμεταξύ στρεσάρεται ως εκεί που δεν παίρνει, βάζει κιλά, χάνει κιλά, βγάζει σπυράκια, ψυχοσωματικά, προσπαθεί να είναι ήρεμο όντας φρικαρισμένο, κουμπώνει βιταμίνες και ιχνοστοιχεία, τρώει αβέρτα σοκολάτες, και το παλεύει όπως μπορεί γιατί δεν έχει εφευρεθεί ακόμα το χάπι «τεμπαλευόν».

12 χρόνια εκπαίδευσης -χωρίς το Νηπιαγωγείο- συμπυκνώνονται σ’ αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα της β’ και γ’ λυκείου. 12 χρόνια ουσιαστικά κρίνονται σε 4 τρίωρα. Εγκυκλοπαιδική μόρφωση, κοινωνική παιδεία, κριτική σκέψη, συνδυαστική σφαιρική αντίληψη, τέχνες, φιλοσοφία, τεχνοκρατικά εφόδια, πρακτική κατάρτιση, αυτά όλα είναι ψιλά γράμματα. 

Το «χρυσό βραχιόλι» πρέπει να πάρουν τα παιδιά, με οποιοδήποτε τίμημα. Ας μπαίνουν σε άσχετες σχολές δια της άτοπου, ας απεχθάνονται τα μαθήματα που διδάσκονται εκεί, ας παίρνουν το πτυχίο σε διπλάσιο χρόνο, κι ας μη ξέρουν στην τελική τι θα το κάνουν επακριβώς το έρμο το χαρτί, άπαξ και το παρουν, όσοι το παρουν (μία ωραία κορνίζα ίσως;).

Σε πολύ λίγο ξανά Πανελλήνιες λοιπόν. Ούτε ψύλλος στον κόρφο μαθητών και γονέων, στην κυριολεξία. Είναι 18χρονα, και μαζί με τα 16χρονα ο Σαββόπουλος έχει ήδη τραγουδήσει τι θέλουν να κάνουν στα λύκεια. Καλή ευ-τυχία να έχουν στη ζωή τους.