ΑΠΟΨΕΙΣ

Σαφής και κρυστάλλινος ο λόγος στη Βουλή της προέδρου της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής Τασίας Χριστοδουλοπούλου. Για την ακρίβεια, δήλωσε ότι «οι δημόσιοι υπάλληλοι που φοβούνται τις απολύσεις, αλλά και όσοι φιλοδοξούν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, με την ψήφο τους θα σας στείλουν στις ψευδαισθήσεις που έχετε διαμορφώσει». Μετά αναρωτιόμαστε τι σημαίνει πελατειακό κράτος.

Τώρα που τελειώσαμε(;) με τη Βόρεια Μακεδονία και απειλούμε να αρχίσουμε με Τουρκία, ας ασχοληθούμε λίγο με την καθημερινότητά μας. Και καθημερινότητα σημαίνει κατά κύριο λόγο για το μέσο ψηφοφόρο η προσμονή διορισμού στο δημόσιο (σε οποιαδήποτε μορφή του), που είχε παγώσει γενικά. Μπορεί μερικά παράθυρα τακτοποίησης ή πρόσκαιρης σύμβασης να ήταν ανοιχτά, αλλά οι άτιμοι δανειστές δεν επέτρεπαν την τακτοποίηση του ευρύτερου πελατειακού δυναμικού.

Μονίμως υπάρχει η αναφορά: «έτσι δεν έκαναν και οι άλλοι;». Άλλωστε η θεωρία «τα δικά μας παιδιά» κρατεί καλά πάντα. Και επειδή η σύγχυση ποιοι είναι οι δικοί μας και ποιοι οι άλλοι είναι μεγάλη, μπορεί στην προσπάθεια να μπερδεύονται όλα. Κακώς από μια άποψη, καλώς από μία άλλη (όπως στην άποψη της κ. Τασίας).

Για να δουλέψει καλά το κράτος δεν χρειάζεται περισσότερους υπαλλήλους. Χρειάζεται κατάλληλους υπαλλήλους (δηλαδή με τα σχετικά προσόντα), για να παράγουν τις υπηρεσίες που ο πολίτης πρέπει να απολαμβάνει (και αυτές να είναι χρήσιμες και ποιοτικές).

Παλιά και δοκιμασμένη συνταγή, που δεν παρακάμπτει το ΑΣΕΠ. Κατασκευάζουμε τη θέση ανάλογα με τα προσόντα του υπαλλήλου που θέλουμε. Δεν διαλέγουμε δηλαδή τον υπάλληλο με βάση τις ανάγκες, αλλά τις ανάγκες ανάλογα με τον υπάλληλο. Πού καταλήγουμε; Οι υπάλληλοι αντί να χρωστούν χάρη στον πολίτη που τους πληρώνει με τους φόρους, θα χρωστούν στην κ. Τασία που θα πληρώνει (έτσι πλήρωναν οι κ. Τασίες) με δανεικά.

Και λοιπόν; Θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε ιδιωτικά για δημόσιες υπηρεσίες όσα ξοδεύουμε σαν κράτος. Για κάθε ευρώ που το κράτος δαπανά, δαπανούμε άλλο ένα. Δεν σκέφτηκε κάποιος να ασχοληθεί με το αίσχος του οικογενειακού γιατρού (για παράδειγμα;). Όχι. Κανείς. Όπως κανείς δεν σκέφτηκε να ασχοληθεί με τον ΟΑΣΘ.

Διαβάστε ξανά τη δήλωση της κ. Τασίας. Και αναρωτηθείτε μαζί μου: «Πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι στη Βενεζουέλα;».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Φεβρουαρίου 2019