ΑΠΟΨΕΙΣ

Μία γερμανική παροιμία λέει «μην γκρεμίζεις την καλύβα σου αν δεν έχεις πού να κοιμηθείς το βράδι». Αυτό κάνει η κυβέρνηση με την «Κιβωτό του Κόσμου». Αντί να τηρήσει στάση θεσμικής ουδετερότητας και να παραπέμψει στη Δικαιοσύνη ό,τι έχει ποινικό ενδιαφέρον, ανεβαίνει στη σκηνή και γίνεται μέρος της. Πιθανώς το βλέπει ως ευκαιρία για να αναδείξει την πολιτική της «αποϊδρυματοποίησης» που ακούγεται νεωτερική και στην οποία έχει επενδύσει -προς το παρόν στα λόγια. Πιθανώς βρίσκει τον πατέρα Αντώνιο κάπως ΣΥΡΙΖΑίο. Πιθανώς θέλει να τα έχει καλά με την Εκκλησία η οποία δεν τήρησε ούτε τα προσχήματα. Και πιθανότατα -αυτό ξέρει να το κάνει με μαεστρία- θέλει να δείξει ότι ανταποκρίνεται στις διαθέσεις της «κοινής γνώμης». Μόνο που αυτό που λέμε στην Ελλάδα «κοινή γνώμη» είναι οι χωρίς αίσθηση κοινωνικής ευθύνης πανελίστες της τηλεόρασης και οι ελαφρολαϊκές, ενημερωτικές ιστοσελίδες. Από αυτό βγάζουν το ψωμί ή το παντεσπάνι τους.

Η υπόθεση «Κιβωτός του Κόσμου» είναι πολύ σοβαρή, στο μέτρο που αφορά σε κακοποιήσεις και σε υπεξαίρεση περιουσιακών στοιχείων. Αλλά ας το διευκρινίσουμε: Κακοποίηση δεν σημαίνει κακοπέραση. Και υπεξαίρεση δεν σημαίνει κακοδιαχείριση. Τα ενδεχόμενα ποινικά αδικήματα τα ερευνούν οι δικαστικές αρχές Και όσο χρειάζονται αποδείξεις για τις καταγγελίες περί υποκλοπών, άλλο τόσο χρειάζονται και εδώ. Δεν είναι, πάντως, σοβαρό που ένας Μητροπολίτης παραπονέθηκε ότι ο πατέρας Αντώνιος δεν του φίλησε το χέρι. Δεν είναι σοβαρό ότι μία μητέρα που η Εισαγγελέας τής αφαίρεσε την επιμέλεια του παιδιού, καταγγέλλει ότι το έβαζαν να πλένει πιάτα -μεγάλο δράμα! Δεν είναι σοβαρό να στήνεται ο ρεπόρτερ έξω από το σπίτι της πρεσβυτέρας για να μας δείξει ότι είναι διώροφο. Διώροφα σπίτια έχει η μισή Ελλάδα. Δεν είναι σοβαρό ότι ένας νεαρός που μεγάλωσε σε δομή της «Κιβωτού», θεωρεί σκανδαλώδες ότι τον έβαζαν να κόβει χόρτα. Δεν είναι σοβαρό να καταγγέλλει μια διακοσμήτρια ότι ο πατέρας Αντώνιος τής ζήτησε να απομονώσει με βιτρώ το γραφείο του από τον υπόλοιπο χώρο -εκτός εάν εσείς γνωρίζετε πολλά γραφεία διευθυντών όπου οι συναντήσεις γίνονται σε κοινή θέα. Δεν είναι σοβαρό το «εγώ έκανα δωρεά αλλά δεν μου τηλεφώνησαν για να μ’ ευχαριστήσουν». Μπορεί να είναι παράλειψη, αχαριστία ή αγένεια αλλά τέτοια παράπονα τα κρατάς για τον εαυτό σου. Δεν τα βγάζεις στο μεϊντάνι. Πολύ δε περισσότερο, δεν είναι σοβαρό να βγαίνει οργίλος ο γενικός γραμματέας του υπουργείου -δηλαδή εκπρόσωπος της κυβέρνησης- και να καταγγέλλει ότι ο πατέρας Αντώνιος κατοικούσε χωρίς άδεια στην δομή του Κολωνού! Αδιανόητο τού φάνηκε ότι ένας άνθρωπος που έμενε εκεί από το πρωί μέχρι το βράδι, είχε και δύο δωμάτια για να διανυκτερεύει. Μόνο που αυτό είναι μικρότητα και επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση σ’ αυτή την ιστορία παίζει με τις εντυπώσεις. Αδιαφορώντας ότι δεν πλήττεται μόνο η «Κιβωτός» αλλά κλονίζεται η εμπιστοσύνη της κοινωνίας και η διάθεση προσφοράς σε ό,τι αντιπροσωπεύουν τα ιδρύματα τέτοιας μορφής.

Είναι αναμφίβολο ότι το παιδαγωγικό πρότυπο που διέτρεχε τις δομές της «Κιβωτού», με την προσωπική εργασία και τις τιμωρίες, δεν θεωρείται «σύγχρονο». Πιθανώς υπάρχουν άλλοι τρόποι για να πετύχεις ένα καλύτερο αποτέλεσμα - πράγμα όχι απολύτως βέβαιο αν αναλογιστούμε πόσο μοντέρνα θεωρήθηκε στην δεκαετία του ’80 η «αντιαυταρχική εκπαίδευση» και πού οδήγησε το ελληνικό σχολείο. Σίγουρα, πάντως, χιλιάδες παιδιά που πέρασαν από το «Παπάφειο» ή άλλα «παλαιομοδίτικα» ορφανοτροφεία, και αισθάνονται ευγνωμοσύνη για ό,τι αυτά τους προσέφεραν, θα συμβούλευαν την υφυπουργό να μην γκρεμίσει την «καλύβα» των ιδρυμάτων, πριν εξασφαλίσει ότι τα παιδιά κάπου θα έχουν να κοιμηθούν το βράδι.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 11.12.2022