Ποιος είναι ο καημός του ΚΙΝΑΛ;
Δεν διαβάζεις τον ΣΥΡΙΖΑ ακούγοντας τον Τσίπρα. Τον διαβάζεις ακούγοντας τις φωνές του Τσίπρα. Τις κομματικές εφημερίδες, τους Φενταγίν -βουλευτές που του οφείλουν την πολιτική τους ύπαρξη γι’ αυτό εξευτελίζονται ευχαρίστως και τους κατευθυνόμενους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτοί λένε και γράφουν ό,τι ο πρόεδρος θέλει αλλά κωλύεται να πει. Όχι για να συνεχιστεί το παιχνίδι με τα δύο κομματικά κοινά, όπως ευρέως πιστεύεται. Δεν υπάρχουν δύο κομματικά κοινά. Όσοι κατάπιαν την πολιτική και αισθητική συνύπαρξη με τους ΑΝΕΛ ή άκουσαν ότι «την δεύτερη φορά θα ελέγξουμε τους αρμούς της εξουσίας» αλλά δεν βρέθηκαν στα πρόθυρα του εγκεφαλικού αποτελούν μπλοκ. Ούτε υπάρχουν στο κόμμα τάσεις και υποτάσεις. Η συμμετοχή στην εξουσία ή η προσδοκία της ανάκτησής της είναι αρκετά ισχυρά κίνητρα για να επιτρέψουν κάτι περισσότερο από τα νερόβραστα μανιφέστα των 53+ ή την σιωπή του Φίλη για τους λόγους που τον έθεσαν εκτός του υπουργείου Παιδείας. Όποιος ήταν να φύγει, έφυγε το 2015. Τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι και έκτοτε οι κομματικές ισορροπίες είναι τακτοποιημένες. Το παιχνίδι με τις δύο γλώσσες παίζεται επειδή το κομματικό κοινό θέλει αυτό που υπάρχει στον γενετικό κώδικα του ΣΥΡΙΖΑ -πόλωση και εχθροπάθεια- αλλά για να ξαναγίνουν υπουργοί οι περιπατητές της Γένοβας χρειάζονται και ψήφοι από αλλού. Ευπρόσδεκτες οι χαζοδεξιές, ακροδεξιές και ψεκασμένες.
Ακριβώς εκεί μπορεί να ανιχνευθεί η αυθεντική θέση του ΣΥΡΙΖΑ και της καραμανλικής συνιστώσας του για την επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη ως υπουργού Πολιτικής Προστασίας. Oι «χαρτιά σε κάθε μετανάστη» ενοχλήθηκαν επειδή έγινε υπουργός ένας Κύπριος. Και οι open border επειδή υπήρξε υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν. Δεν είναι επιχειρήματα που θα μπορούσαν να πείσουν ιδεολόγους της Αριστεράς αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παύσει εδώ και χρόνια να είναι κόμμα της Αριστεράς. Είναι ένα συνοθύλευμα οπορτουνιστών που μπορούν να ψηφίσουν τα πάντα και τα αντίθετά τους. Από Μνημόνια μέχρι την «προαιρετική υποχρεωτικότητα». Άλλωστε, εδώ το target group δεν είναι η Αριστερά αλλά οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας που πρέπει να πεισθούν ότι αλλοιώνεται η φυσιογνωμία του κόμματός τους επειδή στην κυβέρνηση υπάρχουν ο Πιερακάκης, ο Σκέρτσος, ο Γεραπετρίτης, η Μενδώνη, ο Τσακλόγλου και μέχρι χθες ο Χρυσοχοΐδης. Ενώ δεν υπάρχουν ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο Αντώναρος, ο Χρήστος Ζώης και ο Ευριπίδης Στυλιανίδης στους οποίους το «σημιτικό ΠΑΣΟΚ» είχε το 2004 παραδώσει «μαύρη γη».
Και τέλος πάντων, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αφανείς εταίροι του αυτό τον καημό έχουν. Το ΚΙΝΑΛ, όμως, γιατί ενοχλήθηκε με την επιλογή του Στυλιανίδη και εξέδωσε μια τόσο αυριανικού τύπου ανακοίνωση; Συνεργάτης του Γιάννου Κρανιδιώτη δεν υπήρξε ο Στυλιανίδης; Κύπριος δεν ήταν ο Κρανιδιώτης; Όταν είχε επιλεγεί ως υφυπουργός εξωτερικών, βρέθηκε κανένας να πει ότι αυτό είναι «μεταγραφή» και δείχνει «ένδεια στελεχών»; Και αν υποθέσουμε ότι είναι δεξιός, ποιος είναι το πρόβλημα να μετέχει ένας δεξιός σε κυβέρνηση Κεντροδεξιάς; Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος που επιμένει να ψηφίζει ΚΙΝΑΛ είναι περήφανος και για τον Λουκή Ακρίτα, και για τον Κρανιδιώτη, και για τον Πιερακάκη και για την εκσυγχρονιστική περίοδο του Κινήματος; Ότι θεωρεί πολιτική δικαίωση το γεγονός ότι εκείνο το ΠΑΣΟΚ αποτελεί σήμερα την σημαντικότερη «πιστοποίηση» κυβερνητικών στελεχών και με το ειδικό βάρος του επηρεάζει την φυσιογνωμία της κυβέρνησης; Εάν η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτή είναι μια ιστορική περιουσία που πρέπει να προστατευθεί, εάν θέλει να την αποποιηθεί, ας το πει καθαρά ώστε να ξέρουμε όλοι που βρισκόμαστε. Πάντως, τέτοιες υστερικές ανακοινώσεις ταιριάζουν σε γκρουπούσκουλα. Και σίγουρα, δεν είναι καλή ιδέα.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 11-12 Σεπτεμβρίου 2021
