ΑΠΟΨΕΙΣ

Κάποτε, σε μία συνέντευξη Τύπου, σε έναν γνωστό πολιτιστικό οργανισμό της Θεσσαλονίκης είχα, θυμάμαι, παρκάρει το αυτοκίνητό μου στον αύλειο χώρο του κτιρίου, μια που οι αρμόδιοι για να διευκολύνουν τους δημοσιογράφους είχαν δώσει τη δυνατότητα της ελεύθερης πρόσβασης.

Ολοκληρώνοντας την αποστολή του κειμένου μου, των φωτογραφιών και των βίντεο για το makthes.gr και βγαίνοντας έξω για να πάρω το αυτοκίνητο και να φύγω, με περίμενε ο οδηγός του ακριβώς όπισθεν παρκαρισμένου αμαξιού για να με επιπλήξει επειδή μπαίνοντας, λέει, του γρατζούνισα το δεξιό πίσω φτερό, που μάλιστα είχε γαλάζιο αποτύπωμα από το «ένοχο» όχημα, το ίδιο δηλαδή χρώμα που έχει και το δικό μου.

Στις αντιδράσεις μου επέμενε με μεγάλο πείσμα και μάλιστα για να μου αποδείξει ότι τον χτύπησα με πήγε στο κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης του εξωτερικού χώρου. «Τώρα πειστήκατε;», με ρώτησε αφού είδαμε και οι δύο το αυτοκίνητό μου να περνάει σύριζα από το δικό του, χωρίς να φαίνεται όμως ότι το ακουμπάει. «Όχι βέβαια, δεν δείχνει κάπου ότι σας έχω χτυπήσει, εξάλλου αν σας χτυπούσα, θα το άκουγα σίγουρα και θα σας άφηνα κάποιο μήνυμα. Αλλά αν επιμένετε τόσο πολύ μπορώ να κάνω μια δήλωση για την ασφάλειά σας», είπα υποχωρώντας, έχοντας αρχίσει να έχω κι εγώ η ίδια αμφιβολίες για τον εαυτό μου.

Το δέχτηκε. Ξαναβγήκαμε έξω κατόπιν της δικής του προτροπής για να επισφραγίσουμε το γεγονός, να κάνουμε τη δήλωση, να ξεμπερδεύω με βάση το σκεπτικό μου.

Και πλησιάζοντας προς το αυτοκίνητο αίφνης... βλέπω στον μπροστινό υαλοκαθαριστήρα ένα σημείωμα: «Συγγνώμη που σας χτύπησα. Καλέστε με στο… για να το λύσουμε», έγραφε ο συνεπής και ευσυνείδητος οδηγός, εκείνος που πραγματικά είχε χτυπήσει το αυτοκίνητο, αφήνοντας τον αριθμό του κινητού του.

«Σας λέω κύριε, δεν σας χτύπησα εγώ, ορίστε!», του είπα δείχνοντας το χαρτί. Εκείνος, με κοίταξε σαν σκύλος που κατεβάζει τα αυτιά και βάζει την ουρά στα σκέλια και απομακρύνθηκε χαμογελώντας χωρίς καν να πει μία συγγνώμη.

Ο τύπος δεν είχε κάνει καν τον κόπο να μπει στη διαδικασία να ελέγξει αν αυτός που τον χτύπησε του άφησε, όπως θα έπρεπε κιόλας, κάποιο σημείωμα ενημερωτικό.

Υποθέτω -μπορεί και να κάνω λάθος- πως κάποιος θα του σφύριξε ότι μια ξανθιά οδηγούσε το ακριβώς μπροστά αυτοκίνητο και αρκέστηκε σε απλά συμπεράσματα χωρίς καμία απολύτως απόδειξη.

Όταν συνέβη όλη αυτή η λαχτάρα και το σκηνικό έληξε, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πώς μπορεί να ενοχοποιηθεί κάποιος στα καλά καθούμενα, χωρίς να φταίει στο ελάχιστο, θυμίζοντας ένοχο δικαστικής πλάνης ένα πράγμα…

Και πόσες φορές κατηγορούμε συλλήβδην ανθρώπους και καταστάσεις, κυρίως μέσα από τα social media, τα οποία πια αναπαράγουν και τα media, άκριτα, επιπόλαια χωρίς, έστω μια υποτυπώδη, έρευνα.

Αλλά θα μου πείτε: Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μπροστά στην ανθρωποφαγία που θρέφει το, συχνά δηλητηριασμένο, θυμικό μας καμία άλλη συνθήκη δεν είναι ικανή να αντισταθεί και να θριαμβεύσει…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22.05.2022