ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχω πει πολλές φορές ότι δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς τη μουσική. Και το θέατρο το λατρεύω και είναι μία από τις αγαπημένες μου τέχνες, σκιρτά η καρδιά μου κάθε φορά που μου αρέσει μία παράσταση (σπάνια πια), αλλά η μουσική είναι κάτι που ξεπερνάει τα πάντα.

Χτυπάει κατευθείαν στην ψυχή μου. Τα δε τραγούδια μού μιλάνε πάντα με τους στίχους, αν αυτοί δεν μου αρέσουν δεν μου αρέσει ούτε και το σύνολο.

Τι φοβεροί για παράδειγμα αυτοί ο στίχοι του Βαμβακάρη που λένε: «Αγγελοκαμωμένη μου/και λαμπαδόχυτή μου/Ομορφονιά της μάνας σου/και συντροφιά δική μου»…

Η μουσική μου μιλάει από τότε που γεννήθηκα. Την έμαθα, όσο την έμαθα και δεν την αποχωρίζομαι με τίποτα.

Το μόνο μου πρόβλημα είναι το εξής: Επειδή αναγνωρίζω συχνά τα λάθη σε ζωντανές εμφανίσεις, μου είναι κάπως δύσκολο να δεχτώ φάλτσα, λάθος τονικότητες, κακές εκτελέσεις ή ανύπαρκτα πατήματα στα τραγούδια, κακοκουρδισμένες ορχήστρες.

Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο υποφέρω, πονάνε τα αυτιά μου, θέλω να φύγω από εκεί που είμαι αμέσως, να χαθώ.

Προσφάτως ένας μουσικός μου αποκάλυψε ότι αυτό είναι ένα γνώρισμα που έχουν όλοι οι μουσικοί ή όσοι, τελοσπάντων, ξέρουν, έστω και λίγο μουσική, τόσο ώστε να μπορούν να διακρίνουν τα λάθη απ’ τα σωστά.

«Είναι η κατάρα μας. Δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε μουσική με τίποτα. Βλέπω τους άλλους να χορεύουν και εγώ μετράω τις νότες», μου είπε χαρακτηριστικά και γελάσαμε.

Εμμονή; Όχι ακριβώς. Είναι η δουλειά του. Όπως εγώ μπορώ να αναγνωρίσω με την πρώτη ανάγνωση τα λάθη και τα περιττά ενός κειμένου, έτσι και αυτός μπορεί από το πρώτο άκουσμα να καταλάβει πώς παίζει ένας ομότεχνός του.

Με απενοχοποίησε κατά μία έννοια αυτή του η φράση. Από την άλλη σκέφτηκα πόσο καλά περνάνε, τελικά, όλοι αυτοί που δεν γνωρίζουν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη… μουσική!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 11.12.2022